«لا موثر فی الوجود الاّ اللّه» افلاک و ستارگان، نمودی از اسرار الهی اند و تأثیر آنها همان تأثیر حق تعالی است.(الله الذی رفع السموات بغیر عمد ترونها ثم استوی علی العرش و سخر الشمس و القمر﴾است. یعنی خدا است آنکه برافراشت آسمانها را بدون ستونی که آنرا ببینید سپس مستقر شد بر عرش و آفتاب و ماه را مسخر کرد.
ای در این کارگهی هوشْ رُبای روز و شب ، چشم نِه و گوش گشای نه ز چشم تو ز دیدن اثری نه به گوشَت ز شنیدن خبری کور و کَر ، چند نشینی چندی نبی خبر چند نشینی چندین پرده از چشم جهان بین کن بازبنِگر پیش و پس و شیب و فراز بین که این دایره گردون چیست روز و شب ، گِرد تو جاویدان چیست بر سرت چتر مرصَّع که فراشت بر وی این نقش مُلَمَّع که نگاشت عین ممکن به براهین خرَدنتواند که شود هست به خود چون زهستی ش نباشد اثری چون به هستی رسد از او دگری ذات نایافته از هستی بخشکی تواند که شود هستی بخش خشکْ ابری که زآب است تهی ناید از وی صفت آب دهی هر چه او را بُوَد از بود نشانگر بُوَد منحصر اندر امکان لازم آید که نیاید به وجودهیچ موجود در این عرصه جود نقش بی خامه نقّاش که دیدنغمه بی زخمه مطرب که شنید.
«وَتَرَی الْمَلَائِکَهَ حَافِّینَ مِنْ حَوْلِ الْعَرْش یُسَبِّحُونَ بحَمْدرَبِّهِمْ وَقُضِیَبَیْنَهُم بالْحَقِّ وَقِیلَ الْحَمْدُلِلَّهِ رَب الْعَالَمِینَ»(زمر:۷۵)؛ و فرشتگان را بینی که گرد عرش را فرا گرفته اند، پروردگارشان را همراه با سپاس و ستایش به پاکی یاد می کنند، و میانشان به راستی و درستی داوری شود، و گفته شود: سپاس و ستایش خدای راست، پروردگار جهانیان.
وَالْمَلَکُ عَلَی أَرْجَائِهَا وَیَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّکَ فَوْقَهُمْ یَوْمَئِذٍ ثَمَانِیَةٌ» (الحاقه: ۱۷)؛ فرشتگان بر کناره های آن (آسمان) باشند، و عرش پروردگارت را در آن روز هشت [فرشته ]بر فراز سرشان بردارند.
دوش آمد و دل ازو کبابی میگشت
تا باده به کف کرد و خرابی میگشت
در سینهٔ جانم فلکی گردان کرد
پس گرد فلک چو آفتابی میگشت
چون بار فلک بست به افسون ما را
وز خانه خود کشید بیرون ما را
از بس که بلا نمود گردون ما را
چون شیر دهانیست پر از خون ما را
دگرباره به پرسیدش جهاندار
که دارم زین قیاس اندیشه بسیار
نخستم در دل آید کاین فلک چیست
درونش جانور بیرون او کیست
جوابش داد مرد نکته‌پرداز
که نکته تا بدین دوری مینداز
حسابی را کزین گنبد برونست
جز ایزد کس نمی‌داند که چونست
هر آنچ آمد شد این کوی دارد
در او روی آوریدن روی دارد
وز آنصورت که با چشم آشنا نیست
به گستاخی سخن راندن روا نیست
بلندانی که راز آهسته گویند
سخنهای فلک سر بسته گویند
فلک بر آدمی در بسته دارد
چو طرفه گو سخن سربسته دارد
صورت‌گر فطرت ننگارد چو تویی
دوران فلک برون نیارد چو تویی
هرچند همه جهان تو داری لیکن
ای صدر جهان جهان ندارد چو تویی
سرگشتهٔ تست، نُه فلک، میدانی
گرد در تو گشته به سرگردانی
تو خورشیدی ولی میان جانی
خورشید که دیدهست بدین پنهانی
جبریل به پرِّ جان ما پرّیدست
کیست آن که نه از جهانِ ما پرّیدست
طاوس فلک، که مرغ یک دانهٔ ماست
او نیز ز آشیانِ ما پرّیدست