شبح با جسم اثیری اشتباه نشود، شبح در واقع غلاف جسم اثیری است که از مواد فیزیکی و اثیری ترکیب یافته و در بدن انسان جسم فیزیکی را به جسم اثیری مربوط می‌سازد، هنگام مرگ، شبح با جسم اثیری از بدن بیرون آمده و پس از اتمام کار مرگ و در حال انتقال آدمی از جهان فیزیکی به جهان اثیری به تدریج محو و نابود می‌شود.
اگر زمان حال برای ما جاویدان و ابدی می‌گردید، در ابدیتی ساکن، و بی حرکت بود. اگر تداوم و پی در پی بودن سال و فصل ماه و هفته و روز و شب و تقویم نمی‌بود، در این شرایط ابدیت ساکن و بی حرکت حکومت میکرد.
چون در خود از اوصاف تویابم اثری
حاشا که بود نکوتر از من دگری
آن دم که فتد به حال خویش نظری
در هر دو جهان نباشد از من بتری
ثم أنزل علیه الکتاب، نوراً لاتطفأ مصابیحه، و سراجاً لایخبوا توقّده، و بحراً لایدرک غوره، و منهاجاً لایضلّ نهجه، و شعاعاً لایظلم ضؤوه، و فرقاناً لایخمد برهانه، و تبیاناً لاتهدم أرکانه.»
آن گاه کتاب را بر شما فروفرستاد؛ نوری که خاموشی ندارد، چراغی که درخشندگی آن زوال نپذیرد، دریایی که ژرفای آن درک نشود، راهی که رونده آن گمراه نگردد، شعله ای که نور آن تاریک نشود، جدا کننده حق و باطل است که درخشش برهانش خاموش نگردد، و بنایی است که ستون های آن ویران نشود.
«… القرآن یجری کما تجری الشمس و القمر….»
قرآن همچون جریان خورشید و ماه جاری است.
«هو حبل الله المتین، و عروته الوثقی، و طریقته المثلی، المؤدّی الی الجنّة و المنجی من النّار ،لایخلق من الأزمنة، و لا یغثّ علی الألسنة، لأنّه لم یجعل لزمان دون زمان، بل جعل دلیل البرهان و حجّة علی کل انسان، لایأتیه الباطل من بین یدیه و لا من خلفه تنزیل من حکیم حمید.»
قرآن ریسمان محکم خداست و حلقه با استقامت وی، راهی حق گونه اش، برنده به بهشت، نجات دهنده از جهنم است، نسبت به زمان ها کهنه نمی شود، بر زبان ها فاسد نمی شود، زیرا قرآن برای زمانی مخصوص قرار داده نشده، بلکه قرآن راهنما و برهان بر هر انسانی است، باطل از هیچ سو بر آن وارد نمی شود، از سوی خدای حکیم و حمید نازل شده است.
روح وحی از عقل پنهان‌تر بود زانکه او غیب است و او زان سر بود
روح وحیی را مناسب‌ها است نیزدر نیابد عقل، کان آمد عزیز
عقل احمد از کسی پنهان نشدروح وحیش مدرِک هر جان نشد
ادراک نبی از وحی الهی و ادراک اولیا از الهامات ایزدی به نحو «عقل شهودی» که بلاواسطه تحقق می یابد، با حصول علم (لدنی) در قلب و القای معانی از عالم اعلا ممکن است و با توجه به حال قلب و کیفیت القای روح القدس، دارای درجات و مراتب مختلف است.زمانی که علوم و معارف غیربدیهی به قلب القا می شود، اگر به صورت ناخودآگاه و بدون دلیل و اکتساب باشد، الهام نامیده می شود و اگر به طریق استدلال و تعلیم کسب شود اعتبار و استبصار گفته می شود. این علم مکتسب از آن علماست؛ اما مورد نخست (الهام) دو گونه واقع می شود: یا خرد نمی داند که چگونه حاصل شده است و از چه ناحیه است و یا می داند و مطلع بر سببی است و ملقی معارف بر قلب، ملکی است که علم از او مستفاد می شود. اولی الهام است و نفث فی الروع و اختصاص به اولیا و اصفیا دارد و دومی وحی است و مختص انبیا می باشد.
قوه فکر چون مشغول شود به امور روحانی و روی به معارف حقیقی آرد. او شجره مبارکه است؛ زیرا همچنان که درخت را شاخه است، فکر را نیز شاخه هاست که به واسطه آن به نور یقین رسند؛ چنان که در قرآن آمد: «الَّذی جَعَلَ لَکُم مِنَ الشَّجَرِ الْأَخْضَرِ نَارا» (یس: ۸۰). الشجره، فکرت است و سبزی او آن است که مطلع شود بر طریق نظر و باز گشتن به عالم قدس.