فایلستان

رفت چو از تن بسر نی سرش

دفن نکردند چرا پیکرش

برد که انگشت و که انگشترش

تا قد  کند از غم دو تا

کرب و بلا نور دو عینم کجاست

سید مظلوم حسینم کجاست

دلم نیاید پدرزتوشوم من جدا

ولی مراچاره نباشد ای مه لقا

ز یاد من کی رود حکایتست  یاابا

چه نقش بردل بود قصه سوزان تو

خبرنداری پدرکه زجرشوم ای دغا

بروب گذاری مرا یک امشب ای مه لقا

بروی نعشت کنم فغان و آه نوا

نیلی بین عارض دخترنالان تو

فلک ز کشتن اکبر فزوده داغم را

نموده کور اگر آسمان چراغم را

مرا رسان ز برای خدا به بالینش

که وقت مرگ ببندم دو چشم حق‌بینش

به سوی خیمه رسانم قد رسایش را

کشم ز مهر سوی قبله دست و پایش را

رسید وقت ز فاق یگانه فرزندم

به خیمه حجله شادی برای او بندم

نموده است ز خون گلو خضابش را

به حجله رفته ببوسد دو دست بابش را

ز بس که واقعه کربلا غم‌انگیز است

همیشه دیده  ز غصه خونریز است

بسته بودم بهوای گل روی تو دلم

لیک صیاد اجل حرکت متعجل کرد

بین علی را ز غمت ناله نماید چه هزار

دارد افسوس که این سرو قدت در گل کرد

روز شب میزنم از درد فراقت فریاد

چه کنم نقش تو در خانه دل منزل کرد

روزگاری بتو دل بستگیم زهرا بود

کی شود حب تو یکباره برون از دل کرد

کی کمانم تو روی زیر گل ایماه عذار

عجب از کید فلک نقش عمل زایل کرد

بود جایت خالی اندم تا به بینی دخترت

نیم جانی داشت درتن ای امین دادگر

گشته ام دلگیر از این دوره ناپایدار

زندگی دیگر نمی خواهم من خونین جگر

بازویم باشد کبود از تازیانه ای پدر

نیست برمن طاقتی و هستم از دندان کدر

بسکه کردم ار فراقت گریه من روز شبان

بسکه مژگانم ز هجرت ریخته خون از بصر

قوت من اشک روان گردید هر شام وسحر

تنگ دل از من شدند اهل مدینه سربسر

من هم ای بابا شدم بی زاراز این مردمان

خواهم از حق تا بگردم جان زارم ای پدر

دهردون با من ره ورسم عدا وتر گشود

خیره گردیده است برمن روزگاربد یسر

شیرخوار اصغر من یا ولدی یا ولدی

نورچشم تر من یا ولدی یا ولدی

غنچه اهل تو از سوز عطش گشته کبود

حرمله بر لب عطشان تو رحمی ننمود

رگ خون در عوض شیر بحلق تو گشود

نوگل احمر من یا ولدی یا ولدی

نالهٔ بی کسیم چونکه رسیدت بر گوش

بهر زاری من زار کشیدی تو خروش

گل پژمرده من یا ولدی یا ولدی

غرقه در خون ز لب خشک تو گردیده دلش

نوگل نورس من یا ولدی یاولدی

بود امیدم که هم آوای بمادر باشی

مونس و همدم و همراز بخواهر باشی

شمع محفل شب دامادی اکبر باشی

ای ز جان بهتر من یا ولدی یا ولدی

گل نشکفته من از چه شدی خارخسان

از چه رو رفته ای ای طاهر من سوی جنان

از غمت مادرزارت کشد از سینه فغان

مرغ بی بال و پر من یاولدی یا ولدی

نوک تیر ستم حرمله کردت سیراب

شده  دل مادر محزون تو از غصه کباب

خواهران تو همه در غم تو دیده پرآب 

ای یگانه گهر من  یا ولدی یا ولدی

یوسف من شده از هجر تو مادر محزون

چون ببینم بدن نازکت آغشته بخون

کنم از اشک بصر دشت بلا را جیحون

ای تو نور بصر من یاولدی یا ولدی

شمر چون بر سینه او جا نمود

دیده حق بین شه دین وانمود

قطره از آب تقاضا نمود

کرد چرا تشنه سروی جدا

کرب و بلا نور دو عینم کجاست

سید مظلوم حسینم کجاست

گفت مسلم اولین سردارجان بازان منم

درره جانان منم

درخورجام شهادت بالب عطشان منم

بنده یزدان منم

نایب سلطان دین شاهنشه دوران حسین

پادشاه عالمین

میروسردارشجاع خسروخوبان منم

عازم میدان منم

مسلم ابی عم خاصی آل عبا

نورچشم مرتضی

اندراین کوفه بدام لشکرعدوان منم

بادوصدافغان منم

آنکه  اول شد روان درکوفه ازنزدحسین

هردم تیروسنین

آنکه اول جان برآهش میکندقربان منم

اندرین میدان منم

ای به میدان وفا از دل و جان کرده نثار

سر و تن در ره یار

کرده هفتاد و دو تن یکتنه قربان نگار

همگی شیر شکار

سر به نی شمع دل انجمن ناله و آه

شاهد بزم اله

نقطۀ مرکز یک دائره، سرمه رخسار

محو نور الانوار

تن پر از غنچۀ بشکفته ز پیکان خدنگ

گلشنی رنگارنگ

لاله زاری سر هر غنچه دو صد مرغ هزار

زار چون ابر بهار

نو نهالان همه روئیده به پیرامن او

سبزۀ دامن او

لیک از سوز درون فی الشجر الاخضر نار

تا فلک رفته شرار

همه چون نخلۀ طور از عطش افروخته دل

خشک لب سوخته دل

همه از باد خزان ریخته در فصل بهار

مانده بی گل گلزار

همه شاداب ز خوناب ولی سینه کباب

تشنه از قحطی آب

یک گلستان همه بی آب و دو دریا بکنار

بهرۀ هر خس و خار

یک طرف سرو سهی سای ابوالفضل قلم

از کف افتاده علم

سرو آزادا قدش گشته تهیدست ز بار

دستش افتاده ز کار

تا از آن هیکل توحید جدا گشت دو دست

کمر شاه شکست

رفت و بگسیخت ز هم سلسلۀ یار و تبار

شد حرم بی سالار

یک طرف یوسف حسن ازل و گرگ اجل

گشته همدست و بغل

رنگ خون بر رخ ماهش چه بر آئینه غبار

شد جهان تیره و تار

طرۀ اکبر ناکام بخون رنگین است

دل شه خونین است

نه عجب گر ز غمش خون شده تا روز شمار

نافۀ مشک تتار

یک طرف قاسم ناشاد که در حجلۀ گور

بسته آئین سرور

نو عروسان چمن غمزده و زار و نزار

داغ آن لاله عذار

بدن نازک او تا شده پامال ستور

شد بپا شور نشور

دست و پا تا که بخون سر و تن کرده نگار

چشم گردون خونبار

یکطرف اصغر شیرین دهن از ناوک تیر

آب نوشیده و شیر

غنچه با تنگدلی خنده زد از ناوک خار

بر رخ بلبل زار

طوطی باغ بهشت از ستم زاغ و زغن

رخت بست از گلشن

شکر شُکر فشاند از دهن شکّر بار

بهر قربانی یار

یکطرف پرد گیان شور و نوا سر کرده

همگی بی پرده

بانوان دو سرا شهرۀ هر شهر و دیار

دستگیر اغیار

لاله رویان همه را داغ مصیبت بر دل

همه را پا در گل

بیکس و بی سر و سالار بجر یک بیمار

دست و پا سلسله دار