فایلستان

ز جای خیز و نظر کن بچشمهای ترم

شکست مرگ تو ای نوجوان ز غم کمرم

شکفته زخم تنت همچو غنچه در گلزار

گل همیشه بهارم سری ز خاک بر آر

ز تیشه که بیفتاده سرو قامت تو

ز ضربتی که دو شق گشته فرق انور تو

گشای چشم و ببین دیده های گریانم

ز فرقت تو برون رفت روح از جانم

کدام ظالم بی دین ز تیشه بیداد

فکند قامت سروت چو شاخه شمشاد

ستاره سحر من غروب کردی زود

هنوز رفت غروب تو ای ستاره نبود

علی جان خانه عمر را کردی خراب آخر

ز داغت ای پسر کردی دل لیلا کباب آخر

چه سازم از فراقت بعد از این اندر شب و روزان

بگیرم با که انس ای ماه من بر گو جواب آخر

عجب کردی تلافی زحمت شبهای تارم را

عجب ای نوگلم بگرفته ام از تو گلاب آخر

هلا لا خوش رسیدی نیمه با آن طلعت رخشان

غروبت زود بود اندر محاق ای ماهتاب آخر

زدی یک جلوهٔ از غمزده ات بردی دل عالم

بیفکندی بروی عارضت از چه نقاب آخر 

جهان را از کمان ابروان یکسر نشان کردی

 زدی بر قلب لیلا تیر خود را بی حساب آخر

هزاران حیف از قد چو سرو و عارض ما هست

دریغا زود گردیدی شهید اندر شباب آخر

پسر جان خوابگاهت بود روی فرش دیبائی

کنون بینم که فرش خواب تو گشته تراب آخر

عزیز من چرا از مادرت قطع نظر کردی

چرا در این زمین پر فتن رفتی بخواب آخر

ز جا خیز و بزخم رأس تو ای نوگل مادر

گذارم رحمی این لحظه با چشم پر آب آخر

نخوابیدم سر گهواره ات شب تا سحر جانا

بسی خواندم برای تو علی جان ذکر خواب آخر

امیدم بود چینم بزم شادی از برای تو

ندانستم اجل در قصد تو جانا کمین کرده

ندانستم که سازد کربلا قلبم کباب آخر

فدای کاکل آلوده در خونت شود لیلا

چرا گردیده لبهایت کبود از جرعه آب آخر

ببین از داغ تو عاصی نموده دیدگان دریا

نظر بنما باحوالش تو در روز حساب آخر

شیر خدا شاه ولایت علی

صیقلی شرک خفی و جلی

روز احد چون صف هیجا گرفت

تیر مخالف به تنش جا گرفت

غنچه پیکان به گل او نهفت

صد گل محنت ز گل او شکفت

روی عبادت سوی محراب کرد

پشت به درد سر اصحاب کرد

خنجر الماس چو بنداختند

چاک بتن چون گلش انداختند

گل گل خونش به مصلا چکید

گشت چو فارغ ز نماز آن بدید

این همه گل چیست ته پای من

ساخته گلزار مصلای من

صورت حالش چو نمودند باز

گفت که سوگند به دانای راز

کز الم تیغ ندارم خبر

گرچه ز من نیست خبردارتر

طایر من سدره نشین شد چه باک

گر شودم تن چو قفس چاک چاک

جامی از آلایش تن پاک شو

در قدم پاک روان خاک شو

شاید از این خاک به گردی رسی

گرد شکافی و به مردی رسی

نام خود بنمابیان بنیاد نیکویت زکیست

ناله زارت زچیست

گفت مسلم ابن عم شاه مظلومان منم

خاراین مستان منم

طوعه گفتادرجواب آن غریب دل فکار

با دوچشم اشکبار

مسلما آنکس دهدجان درره مهمان منم

بگذرداز جان منم

بگذرم از جان وشوم من با غریبان آشنا

باتوای سرورسا

آنکه دنیا رادهد برجنت رضوان منم

درره ایمان منم

پابنه درخانه ام تاسرکنم قربان تو

جان فدای جان تو

دوست گرخواهی بکوفه ازدل و ازجان منم

بگذرد ازجان منم

گفت مسلم اجرتوباخاتم پیغمبران

ای حزین ناتوان

روزمحشرشافعت درعهداین پیمان منم

ازسراحسان منم

نیری از مدح مسلم کی فروبندد زجان

درردیف شیعیان

گویداندرماتمت با دیده گریان منم

باچنین عصیان منم

آنکه اول بیعتش را کوفیان کردند قبول

 یک بیک کردند نزول

بعد بیعت با دل بشکسته سوزان منم

با دل بریان منم

کودکانم رفت و من تنها ندارم مونسی

مردم از این بیکسی

نیمه شب بیکس و بی یاورو بی طفلان منم

با غم هجران منم

درغریبی من کجا جویم بخود یک آشنا

ای کریم رهنما

آنکه باشد همدم این درد بی درمان منم

با دل نالان منم

منکه می دانم شوند طفلان من آخرشهید

از جفای های یزید

آنکه بی طفلان و یارو بی سروسامان منم

فارق ازدوران منم

شیعیان اندرغریبی الامان از بی کسی

من ندارم دست رسی

یک تن ریگ لشکردریای چون عمان منم

غرق این طوفان منم

بارا لها نیمه شب درکجا روی آورم

بی کس و بی یاورم

آنکه باشد درغریبی زارو گریان منم

عاشق حیران منم

یک زنی در شهر کوفه طوعه می بود بنام

بادوصد شوق تمام

شد خبر گفتا غریبان را کند احسان منم

مونس یاران منم

گفت مسلم اولین سردارجان بازان منم

درره جانان منم

درخورجام شهادت بالب عطشان منم

بنده یزدان منم

نایب سلطان دین شاهنشه دوران حسین

پادشاه عالمین

میروسردارشجاع خسروخوبان منم

عازم میدان منم

مسلم ابی عم خاصی آل عبا

نورچشم مرتضی

اندراین کوفه بدام لشکرعدوان منم

بادوصدافغان منم

آنکه  اول شد روان درکوفه ازنزدحسین

هردم تیروسنین

آنکه اول جان برآهش میکندقربان منم

اندرین میدان منم

در لغت بمعنی یاد و یادآوری است و بر یاد خدا و تلفظ بیاد حق و الفاظ مخصوص که بیان صفات حق است و همچنین بر قرآن مجید و معانی دیگری اطلاق میشود.

صفت آن مردانست که کسب ظاهر ایشان را باز ندارد از ذکر اللَّه، ظاهرشان با خلق باطنشان در شهود اسماء و صفات حق، مردانی که طلب ایشان را عدیل، و ذکر ایشان را دلیل. و مهر ایشان را سبیل، دنیا در چشم ایشان قلیل. مردانی که ذکر اللَّه ایشان را شعار، مهر اللَّه ایشان را دثار، درگاه لطف اللَّه ایشان را جای و قرار، همتشان منزه از اغیار، جمال فردوسند وزین دار القرار، مغبوط مهاجرانند و محسود انصار، بر زمین همی روند و همی کند بایشان افتخار. رجال مردانی که بر سرشان تاج و کلاه نه در دلشان جز دوستی اللَّه نه، در کوی دوست ایشان را رفیق و همراه نه، اذا عظم المطلوب قلّ المساعد، چه زیان دارد ایشان را چون در دنیا نفایه بازارهااند، قلب همه نقدهااند. عیب خواجگانند و ردّ همسایگان. لکن نامشان در جریده دوستان، بر داشتگان لطفند، و نواختگان رحمان، دلشان پیوسته بحق نگران، نشستنشان بر خاک، خفتنشان بر زمین، دستشان بالین، خانه‌شان مسجد، چه زیان دارد ایشان را این فقر و فاقت چون بیک اشارت چشم ایشان جهانیان را باران دهند، و بیک نظر دل ایشان کافران را هزیمت کنند، و بیک اندوه دل ایشان جبرئیل را فرا راه کنند

از امام باقر یا امام صادق علیهما السلام روایت شده است که فرمودند: ذکر حق بین هفت عضو از اعضای انسان تقسیم شده است؛ زبان، روح و جان، عقل، معرفت، سر و قلب و هر یک از آن ها نیاز به استقامت دارند. استقامت زبان به راستی در گفتار است. استقامت روح به درستی ذهن و حضور آن است و استقامت جان به درستی در توبه کردن است. استقامت قلب به درستی در عذرخواهی و استقامت عقل به درستی در پند گرفتن است. استقامت شناخت به درستی در سرافرازی و استقامت سر متوجه بودن به عالم اسرار است. پس ذکر زبان حمد و ثناست و ذکر جان کوشش و تلاش است. ذکر روح ترس و امید و ذکر قلب راستی و صمیمیت و ذکر عقل تعظیم و حیا و ذکر معرفت تسلیم و رضا و ذکر سر مقام شهود حق و لقاءا... است. حضرت لقمان به فرزندش چنین گفت: پسرم!با دقت نظر به مجالس وارد شو. هر گاه گروهی را در حال ذکر خدا گفتن دیدی، نزد آن ها بنشین. زیرا اگر تو عالم باشی، به علمت افزوده می شود و اگر جاهل باشی عالمت می کنند و امید این هست که خداوند سایه رحمتش را بر آنان بیفکند و تو را نیز شامل شود و هر گاه گروهی را دیدی که ذکر خدا نمی گویند، با آن ها همنشین مشو، زیرا اگر عالم باشی علمت به تو نفعی نمی رساند و اگر جاهل باشی بر جهلت افزوده می شود و شاید خداوند عقوبتش را بر آنان بیفکند و تو را نیز شامل شود. (مشکات الانوار فی غررالاخبار، فصل الخامس عشر فی الذکر)

«اموات» و «حیات»، بلکه فعلیات را، چه کمالات اولی و چه ثوانی، از صقع حق ببین، نه مفصول و فقرائی بسته به او، نه اغنیا. و به تحقیق بگو: او هست. و مبین بلند و پست، بلکه استیفاء حساب موادّ و هیولای مجسّمه را بکن، و ببین که فعلیّت امتداد و فعلیّت قوّه هم، ظلّ نورحق است.