فایلستان

درد داشتن و دردمندانه به سوی خدا رفتن و از او دوا طلبیدن و ادب حضور او را نگاه داشتن، مهم‌ترین عامل در جلب رحمت و در نهایت، اجابتِ خواسته‌هاست. مشکل آنجاست که دردی نباشد. آنجا که زبان و دل، از یکدیگر بیگانه‌اند، آدمی آنچه را می‌طلبد، تنها سهم زبان اوست. در مقام نیازخواهی از خداوند، درد داشتن و این درد را احساس کردن و خدا را دردمندانه خواندن و از او درمان طلبیدن، همان و اجابت و شفای درد نیز همان.

جانی که از عنایت حق بهره یافت به دیگر چیز نمی نگرد چراکه هر چیز را جز او فناپذیر می بیند. چنانکه ابراهیم (ع) لا أحب الآفلین‌ گفت او نیز از هرچه جز خداست بیزاری می جوید.

دست او را حق چو دست خویش خواند

تا ید الله فوق ایدیهم براند

سهیل امشب میا بیرون الی صبح مادر اصغر

سر گهواره اصغر زند بر سینه و بر سر

برای آن سهیل خود شرر زد مستی داور

زند بوسه گلوی وی الی تا صبح گریان است

سهیل امشب میا بیرون که کلثوم بغم فرسا

برای حضرت عباس نموده دیدگان دریا

زند بوسه دو بازویش فکنده یک جهان غوغا

ز ماه عارضش تا صبح پریشان حال و نالانست

سهیل امشب میا بیرون که زینب با دل خسته

برای خسرو خوبان دل از این دهر بر بسته

مصیبت روز عاشورا

چون حسین ابن علی کشته شد از تیغ و سنان

مانده در روی زمین پیکر پاکش عریان

از غمش جن و ملک داشت بدل آه وفغان

اهل بیتش همه از جور عدو ناله کنان

خضم در هلهله و قتل حسین خرم شاد

آل طاها همه در غصه و آه و فریاد

بزدند آتش کین بر خیمه خسرودین

بامر سعد ستم گستر دور از آئین

شعله آتش بر گنبد دوار رسید

کمر پیر فلک از غم این درد خمید

دست یغما بگشودند همه لشکریان

رفت غارت همه اسباب شه تشنه لبان

آنچه در قسمت هر کس بیافتاد ببرد

حرمت آل علی را بجوی کس نشمرد

سهیل امشب میا بیرون شب قتل جوانان است

حسین تا صبحگه از این غم پریشانحال و گریانست

سهیل امشب میا بیرون بود لیلا پریشان دل

ز داغ نوجوانان اکبر بود کارش بسی مشکل

کند درد دلش امشب ز دیدار علی حاصل

الی تا صبح از این غم ز مژگان اشکریزان است

سهیل امشب میا بیرون که نجمه مادر قاسم

ز هجر نوجوانان خود نموده عالمی بر هم

کند بو سنبل مویش فکنده یکجهان در غم

ز آه آتشین او فلک از غصه گریان است

دو زانو در بغل گریان بود با قلب بشکسته

غریبی حسین بیند ز دیده عنبر افشانست

سهیل امشب میا بیرون حسین حالی دیگر دارد

برای وقعه فردا عجب شور و شرر دارد

ز داغ نوجوانانش بدل صد نیشتر دارد

برای قتل یارانش غمین دل شاه خوبان است

سهیل امشب میا بیرون که امشب زاده زهرا

الی صبح رازها دارد حضور خالق یکتا

ز نظمت  عاصیا خون شد دل صدیقه کبری

تمنایت دم آخر از آن شاه شهیدان است

یا رسول الله امان از امت بیدادگر

هیچ میدانی چه کردند با من از بعدت پدر

یا رسو ل الله نمودند غصب حقم این گروه

روز شب دارم ز ظلم این جماعت چشم تر

عارضم بیکی پدر از سیلی اعدادبین

هست زهرا یت پریشان از غمت شام و سحر

تا تو بودی عزتم بود است ای باب گرام

تا تو رفتی شد انیسم دیدگان بر مطر

یا رسول الله بعد از تو گروه بی حیا

ظلمها کردند چندان با من بی بال وپر

بر زدند آتش بباب خانه ام قوم عدو

بود جایت خال آندم تا ببینی دخترت

نیم جانی داشت در تن ای امین دادگر

گشته ام دلگیر از این دوره ناپایدار

زندگی دیگر نمی خواهم من خونین جگر

بس که کردم از فراقت گریه من روز شبان

بس که مژگان ز هجرت ریخته خون از بصر

قوت من اشک روان گردید هر شام و سحر

تنگ دل از من شدند اهل مدینه سر بسر

من هم ای بابا شدم بی زار از این مردمان

خواهم از حق تا بگیرد جان زارم ای پدر

دهر دون با من ره و رسم عداوت را گشود

خیره گردیده است بر من روزگار بد یسر

فلک کردی خراب از کید توعالم پریشان شد

گرفتی تنگ ره را آنچنان بر سبط پیغمبر

که عرش اعظم از تدبیر تو چون بید لرزان شد

شدی بر کام بورزاده سفیانی بی دین

ولی حق ز  جورت روز و شب در آه و افغان شد

نمودی تیره بر چشم حسین این صبح صادق را

بسان طاهر بشکسته پر افتان و خیزان شد

تمام وحشی و طیر هر یک بسامانش سری دارند

مگر فرزند زهرا ای فلک بی سر و سامان شد

کشانی که حسین را در حریم خواص ربانی

به قصد قتل شد جمعی روان با تیغ بران شد

برای طوف حج چون شد روان آن آیه رحمت

ز نیرنگ فلک غافل چه آن سلطان خوبان شد

سپس دید آنکه خونش اندر آن وادی همی ریزد

روان گردید ز آن وادی ز دیده اشک ریزان شد

عجب از گردش ایام و چرخ واژگون سیرت

چه ظلمی ز اشقیا بر آل پیغمبر نمایان شد

کسی کو بود صاحب خانه گوش ای دوستان دارید

برونش کرد کافر دو سمت دشت و هامونش

ز کینه قوم دون نگذاشتند آن شاه دلخون را

کند اعمال حج اتمام قلب وی هراسان شد

برون شد از مقام قرب تو در هشت ذیحجه

بسوی نینوا با جمله اعوان و یاران شد

بسته بودم بهوای گل روی تو دلم

لیک صیاد اجل حرکت متعجل کرد

بین علی را ز غمت ناله نماید چه هزار

دارد افسوس که این سرو قدت در گل کرد

روز شب میزنم از درد فراقت فریاد

چه کنم نقش تو در خانه دل منزل کرد

روزگاری بتو دل بستگیم زهرا بود

کی شود حب تو یکباره برون از دل کرد

کی کمانم تو روی زیر گل ای ماه عذار

عجب از کید فلک نقش عمل زایل کرد