فایلستان

داور آن نفیر خواهان تویی، و داد ده آن فریاد جویان تویی، و دیت آن کشتگان تویی، و دستگیر آن غرق شدگان تویی، و دلیل آن گم شدگان تویی، تا آن گم شده کجا با راه آید و آن غرق شده کجا با کران افتد، و آن جانهای خسته کی بیاساید و آن قصه نهانی را کی جواب آید، و آن شب انتظار ایشان را کی بامداد آید.

انتظار یعنی چشمداشت، امیدواری، مترصد و متوقع چیزی بودن و چشم به راهی داشتن . حالتی روحی و روانی است که آدمی را برای آنچه انتظارش را می‌کشد، آماده می‌سازد.

خداوند متعال می فرماید: «وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بشَیْءٍ مِنَ الْخَوفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الأَمَوَالِ وَالأنفُس وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابرِینَ.» (بقره: ۱۵۵)؛ قطعا همه شما را با ترس و گرسنگی و کمبود مالی و جانی و میوه ها ابتلا می نماییم و بشارت باد بر پایداران. بنابراین، شرط مهم انتظار، استقامت در مقابل نقصان ها و کمبودهاست.

انتظار درفش بنیادگر مقاومت است در برابر هر ناحقی و هر ستمی و هر ستمگری. و این خود مستلزم دو استراتژی کلان دعوت و جهاد است; دعوت به حق و حقیقت و جهاد در راستای تحقق آن دو و اثبات حقّانیت. حقیقتی که در نگاه حق بین و در اندیشه حقیقت خواه، ثابت، مطلق و جاودانه است و ریشه در حقیقت پاک مبدأ آفرینش دارد و به هیچوجه نمی توان آن را متعدد، نسبی و مقطعی دانست و برای رسیدن به آن، باید به دنبال حقّانیت بود، نه تابع شکّاکیت.

انتظار خورشید بودن این نیست که در تاریکی شب چراغی نیفروزیم و در تاریکی به‌سر ببریم. بنابراین، شخص منتظر هرگز نمی تواند نقش تماشاچی را ایفا کند، بلکه باید در آماده‌باش کامل به‌سر برده و بکوشد تا متناسب با آنچه که در انتظارش به‌سر می برد، نقاط ضعف خود را اصلاح نماید. علاوه بر اصلاح خویش و آمادگی فردی، در اصلاح دیگران و جامعة خود نیز بکوشد؛ زیرا انتظار تحقق جامعة آرمانی اسلام، مقوله‌ای است که نیازمند تحول تمام عناصر اجتماعی است. چنین تحولی نیازمند همت و خواستی همگانی و فراگیر است.

شاخص اصلی انتظار، ناسازگاری با وضع موجود است; چون انتظار «بهتر خواستن» است، نه «بهتر دانستن»; یعنی انتظار هیچ گاه آنچه را که «هست» کافی نمی داند و به هیچوجه از «هست»ها راضی نمی باشد و همواره به دنبال «بایدها» است; زیرا انتظار یک مسئله منفی نیست، بلکه یک مسئله مثبت است.البته نه فقط اعتقاد، که تلاش و مجاهدت در جهت رهایی از وضع موجود و نه تنها اعتقاد به آن، بلکه خواستار وضع مطلوب بودن است. 

چون مسبّح کرده ای هرچیز را
ذات بی تمییز وبا تمییز را
هریکی تسبیح بر نوع دگر
گوید واز حال آن این بی خبر
آدمی منکر ز تسبیح جماد
وآن جماد اندر عبادت اوستاد
بلکه هفتاد و دوملّت هریکی
بی خبر از یکدگر واندر شکی
چون دو ناطق را زحال هم دگر
نیست آگه چون بود دیوار ودر
چون من از تسبیح ناطق غافلم
چون بداند سبحه صامت دلم

بیا و بر سر ما سایه‌ای فکن چو همای

ایا وجود تو بر خلق، سایه‌ای ز خدای‌

به اوج چرخ رسان قبه فلک فرسای‌

چو آفتاب بنِه در رکاب رفعت پای‌

غبار ظلم ز آینه جهان بزدای‌

و آفتاب رخ از مطلع صفا بنمای‌

زمان توست ایا صاحب الزمان به درآی

خدای را چه تویی دست‌گیر خلق خدای‌

ای جسم! خاک شو که بیابان محنت است وی چشم! آب ریز که صحرای کربلاست . سرها بر این بساط، مگر کعبه دل است؟ رخ ها بر آستانه، مگر قبله دعاست . ای برکنار و دوش نبی بوده منزلت! قندیل قبّه فلکی، خاک این هواست. تو شمع خاندان رسولی، به راستی پیش تو همچو شمع بسوزد ، درون راست . بر حالت تو رقت قندیل و سوز شمع جای شگفت نیست، نشانی ازین عزاست . قندیل، ازین دلیل که زرد است و روشن است کو را حرارت جگر، از ماتم شماست .

وَللَّهِ الْمَشْرِقُ وَ الْمَغْرِبُ فَایْنَما تُوَّلُّوا فَثَّمَ وَجْهُ اللَّهِ انَّ اللَّهَ واسعٌ عَلیمٌ. خاور و باختر، خدای راست. پس به هر سو روی آورید، همان سو روی‌ خداست؛ زیرا خدا در همه جا هست، که خدا گشایش‌بخش و داناست.