فایلستان

این جهان چون خس به دست باد غیب
عاجزی پیشه گرفت از داد غیب
گه به بحرش می برد گاهی اش برّ
گاه خشکش می کند گاهی اش تر
دست پنهان وقلم بین خط گزار
است در جولان وناپیدا سوار
گه بلندش می کند گاهی اش پست
گه درستش می کند گاهی شکست
گه یمینیش می برد گاهی یسار
گه گلستانش کند گاهیش خار
تیر پرّان بین وناپیدا کمان
جانها پیدا و پنهان جان جان
تیر را مشکن که این تیر شهی است
نیست پرتابی زشست آگهی است
خشم خود بشکن تو مشکن تیر را
چشم خشمت خون نماید شیر را
ماشکاریم این چنین دامی کِراست
گوی چوگانیم چوگانی کجاست
می درد می دوزد این خیاط کو
می دمد می سوزد این نفّاظ کو

گفت پیغمبر که حقّ فرموده است
من نگنجم هیچ در بالا وپست
درزمین وآسمان وعرش نیز
من نگنجم این یقین دان ای عزیز
در دل مؤمن بگنجم ای عجب
گرمرا جویی درآن دلها طلب
گفت :(فادخل فی عبادی) تلتقی
جنّة من رؤیتی یا متّقی

صد جوال زر بیاری ای غنی
حقّ بگوید دل بیار ای منحنی
گر زتو راضی است دل من راضیم
ور زتو معرض بود اعراضیم
ننگرم در تو درآن دل بنگرم
تحفه آن را آر ای جان در برم
با تو چون است؟ هستم من چنان
زیر پای مادران باشد جنان
مادر و بابا واصل خلق اوست
ای خنک آن کس که دل داند زپوست
تو بگویی نک دل آوردم به تو
گویدت این دل نیرزد یک تسو
از برای آن دل پرنور وبرّ
هست آن سلطان دلها منتظر

بیا که نور سماوات خاک را آراست

شکوفه نور حقست و درخت چون مشکات

جهان پر از خضر سبزپوش دانی چیست

که جوش کرد ز خاک و درخت آب حیات

ز لامکان برسیدست حور سوی ملک

ز بی‌جهت برسیدست خلد سوی جهات

طیور نعره ارنی همی‌زنند چرا

که طور یافت ربیع و کلیم جان میقات

به باغ آی و قیامت ببین و حشر عیان

که رعد نفخه صور آمد و نشور موات

اذان فاخته دیدیم و قامت اشجار

خموش کن که سخن شرط نیست وقت صلات

بر یاد تو ، بی تو ، این جهان گذران

بگذاشتم ، ای ماه و تو از بی خبران

دست از همه شستم و نشستم بکران

چون بی تو گذشت ، بگذرد بی دگران

بر لوح زمانه نیست یک حرف صواب

از حرفه حرف خوانیش روی بتاب

بی گوش و زبان چه خوش بود فهم کتاب

زین خامش گویا که کتاب است کتاب

مَنْ یُحْیِی الْعِظَامَ وَ هِیَ رَمِیمٌ.

«چه کسی آنها را زنده می کند در حالی که پوسیده اند».

«إن أحسنتم أحسنتم لأنفسکم و إن أسأتم فلها» اگر نیکی کنید، به خود نیکی کرده‌اید، و اگر بدی کنید، به خود (سوره‌ی اسرا، آیه‌ی ۷).

مهدی دین هادی عالم تویی‌

روشنیِ دیده آدم تویی‌

حافظ شرعی و امام امم‌

طاعت تو فرض همی بر ذمم‌

جان تویی هردو جهانت تن است‌

مهر و مه از نور رخت روشن است‌

آهن مرّیخ شده موم تو

عیسی عقل آمده مأموم تو

چرخ که این اوج فروشی کند

بر در تو حلقه به گوشی کند

عقل که لافش ز سروشی بود

پیش تو در نکته نیوشی بود

ای ملک ملتت از خون دین‌

خاک جهان کرد زمانه عجین‌

فتنه بر اقطار جهان تاخته است‌

تیغ حوادث زنیام آخته است‌

بحر چه یک لحظه به خون ستم‌

کل کنی خاک وجود و عدم‌

ای به درت مقتدی افلاکیان‌

سایه فکن بر سر این خاکیان‌

شخص تو چون نفس و جهان چون بدن‌

در چمنش طرح تصرّف فکن‌

ما همه مقهور و توئی قهرمان‌

خون دل و دین زجهان واستان‌

ظلم ز عدل تو سقیم المزاج‌

خود ز چه عدل تو ندارد رواج؟!

عالم دین را به جهان شگفت‌

ظلمت توفان حوادث گرفت‌

شرع تو کشتی است بیا نوح باش‌

ما همگی تن، تو بیا روح باش‌

اسب تو بر آخر عُطلت چراست؟

خود دو رکاب مه و مهرت کجاست؟

زینِ فلک، چونَت بر باره نیست؟

اشهب روز، ادهم شب، بهر کیست؟

یار نشد دل، تو بیا یار شو

گردن غم بشکن و دلدار شو

درد تو جان‌داروی دل‌های ماست‌

خاک درت آب روان‌های ماست‌

دیده به دیدار، بیا باز کن‌

پرده آهنگ دگر ساز کن‌

کن فکن خلوت اسرار باش‌

ما همه مستیم، تو هشیار باش‌

تا که در افلاک بود سعد و نحس‌

یادی و امروز بود قبل و بعد

سعد فلک باد به فرمان تو

عیش جهان باد به دوران تو

سرود خیلِ ملایک، به کاخ هفت طبق

بشارت زهق الباطل است و جاء الحق

حدیث "اشرقت الارض" حکم انشا یافت

به نصّ محکمِ قرآنِ صادقِ اصدق

شد آفتاب جهانتاب نورِ حق، تابان

دلیل ماخلق الله گشت و ما یخلق

شهنشهی ز حجابات غیب شد به شهود

که گشت نور وی از نور ذات حق مشتق

به حکم اوست زمین و زمان و کون و مکان

به امر اوست همه ماسوای او مطلق

ولیّ مطلق حق، قطب عالم ایجاد

کز انبیاء اولوالعزم برد گوی سبق

امین حق، به تمام تصرّفات اولی

معین دین، به تمام تبدّلات احق

فرید نقطه توحید منحصر در فرد

که شد ز مصدر جودش وجودها مشتق

به فجر نیمه شعبان چو صبح صادق تافت

در افق عالم نور الهدی، جمال الحق

مهی که عیسی گردون نشین ز عشق رخش

فراز چرخ چهارم، چو شمس زد بیدق

شهنشهی که کمین چاکرش زند ز شرف

به فرق قبه دیهیم خسروان ابلق

چو تافت نور جمالش در آن همایون فجر

تمام گشت بر اطباق خلق، نعمتِ حق

تجلّی ازلی شد که وصف آن نتوان

اگر شود طبقات فلک، تمام ورق

به حیرتم که چنان نور کبریا گنجید

گه تجلیش اندر قماط استبرق

به راه گم شدگان، کشتی نجات رسید

که تا کنند تمسّک بدان مهین زورق

رسید آن که ز سهمش گرفت شرع، رواج

رسید آن که ز تیغش گرفت دین، رونق

رسید تا کند از شرک، پاک عالم را

کند اعادی دین را به مشرکین ملحق

امام قائم موعود مهدی ابن حسن