وَتَرَی الْمَلَائِکَهَ حَافِّینَ مِنْ حَوْلِ الْعَرْش یُسَبِّحُونَ بحَمْدرَبِّهِمْ وَقُضِیَبَیْنَهُم بالْحَقِّ وَقِیلَ الْحَمْدُلِلَّهِ رَب الْعَالَمِینَ»(زمر:۷۵)؛ و فرشتگان را بینی که گرد عرش را فرا گرفته اند، پروردگارشان را همراه با سپاس و ستایش به پاکی یاد می کنند، و میانشان به راستی و درستی داوری شود، و گفته شود: سپاس و ستایش خدای راست، پروردگار جهانیان.
وَالْمَلَکُ عَلَی أَرْجَائِهَا وَیَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّکَ فَوْقَهُمْ یَوْمَئِذٍ ثَمَانِیَةٌ» (الحاقه: ۱۷)؛ فرشتگان بر کناره های آن (آسمان) باشند، و عرش پروردگارت را در آن روز هشت [فرشته ]بر فراز سرشان بردارند.
«إن أحسنتم أحسنتم لأنفسکم و إن أسأتم فلها» اگر نیکی کنید، به خود نیکی کرده‌اید، و اگر بدی کنید، به خود (سوره‌ی اسرا، آیه‌ی ۷).
بارک‌الله قلم صنع حکیم ازلی، صانع بی‌چون صمد لم‌یزلی، آن‌که ز انوار جلی، نور تجلّی به ظهور آورَد و نور ز نور آورَد و خوانَدَش از لطف به طاها و به یاسین، کُنَدَش صدر نبیّین، که به نام است محمد (ص) شه معروف به احمد، مددش بخشد و پیغمبری و خسروی معجزه و کشف کرامات مقامات، به رخ مه، به جبین مهر، به قد طوبی گل‌چهر، معنبر بود از موی، معطَر ز دو گیسوی، مقوّس ز دو ابرو، عرقش مُشک مُجیر است و بشیر است و نذیر است و شه عرش سریر است، مسیحا لب و موسی کف و داوود به الحان و از آن پادشهی یافت سلیمان و سزد یوسف کنعان دهدش خطّ غلامی که بُوَد بدر تمامی «انا املح» ز جمالش، «انا افصح» ز مقالش، به سرش افسر وهّاج، بود صاحب معراج، گرفته ز شهان باج، شه تخت لعمرک، که برافراخته در هر دو جهان تاج و لوا را.
ای طفیل تو سپهر و مه و مهر و همه سیاره و ثابت، که بود صاعد و هابط، فلک و هم ملک و کرسی و لوح و قلم و عرش و دگر فرش و تمام ملکوت و جبروت حُجَب و عالم لاهوت و دگر مرکز ناسوت و هم از اوج و حضیض کُره‌ی خاک، هم افلاک، قضا و قدر روز و شب سال و مه صبح و مسا، صیف و شتا، دار بقا، جام لقا، کوثر جنّات دگر حور و قصور دگر از رشح طهور و ز سراینده طور و نغمات خوش مرغان خوش‌الحان، نِعَم نامتناهی، که ز دربار الهی، شده اکرام به هر خاص و به هر عام، دگر خیل رسل، مرسل و نامرسل کامل، دگر اکمل که مسلسل به جهان آمده و کرده ادا حجّت فرمان خدا را.
«لَا الشَّمْسُ یَنبَغِی لَهَا أَن تُدْرِکَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّیْلُ سَابقُ النَّهَارِ وَکُلٌّ فِی فَلَکٍ یَسْبَحُونَ»(یس:۴۰)؛ نه خورشید را سزد که ماه را دریابد و نه شب بر روز پیشی گیرنده است و همه در چرخ خود [در مدار خود] شناورند. .
«إِنَّا زَیَّنَّا السَّمَاء الدُّنْیَا بزینَةٍ الْکَوَاکِب» (صافات:۶)؛ همانا ما آسمان دنیا [نزدیکتر] را به زیور ستارگان بیاراستیم.
«مَثَلُ الَّذینَ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ أَوْلِیَاء کَمَثَلِ الْعَنکَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَیْتاً وَإِنَّ أَوْهَنَ الْبُیُوتِ لَبَیْتُ الْعَنکَبُوتِ لَوْ کَانُوا یَعْلَمُونَ»(عنکبوت:۴۱)؛ داستان آنان که جز خدا دوستانی گرفته‌اند مانند داستان عنکبوت است که خانه‌ای ساخته است و هر آینه اگر می دانستند، سست‌ترین خانه‌ها خانه عنکبوت است.