فایلستان

آورده‌اند که در آن وقت که امیر المؤمنین معتز به خلافت نشست هر کس از امرای اطراف به خدمت او هدیه‌ها فرستادند. ابو علی ایّوب که امیر فارس بود در میان هدیه‌های خویش آینه چینی فرستاد که آن را همتایی نبود در غایت صفا. احمد اسرائیل که وزیر بود بر وی اعتراض کرد، گفت بنده به نزد خلفا هدیه‌ها فرستد چون اسب قیمتی یا غلامان خوب یا کنیزکی صاحب جمال یا سلاحی گران مایه یا جامه‌های مرتفع. چنان که کسوت ملوک را شاید و اگر از این نباشد باز یا چراغ یا یوز و امثال اینها. تو را چه بر آن داشت که به خدمت او آینه فرستادی؟ احمد ایّوب جواب نوشت که مرا باعث بر فرستادن آینه دو چیز بود: اوّل آن که سخت خوب بود. و دیگر آن که روی امیر المؤمنین عظیم خوب است، خواستم که چون امیر المؤمنین در آینه بنگرد و جمال صورت خود بیند، از بنده خود یاد کند. جوامع الحکایات، باب شانزدهم، از قسم اوّل [ص ۳۱قصص مثنوی‌]

بیقین دان که مرا عمر بآخر برسید

گردم از خنجر بیداد تو این لحظه شهید

تشنه لب کس بلب آب سر از تن نبرید

بی حیا تشنه مکن رأس من از کینه جدا

فلک ز کشتن اکبر فزوده داغم را

نموده کور اگر آسمان چراغم را

مرا رسان ز برای خدا به بالینش

که وقت مرگ ببندم دو چشم حق‌بینش

به سوی خیمه رسانم قد رسایش را

کشم ز مهر سوی قبله دست و پایش را

رسید وقت ز فاق یگانه فرزندم

به خیمه حجله شادی برای او بندم

نموده است ز خون گلو خضابش را

به حجله رفته ببوسد دو دست بابش را

ز بس که واقعه کربلا غم‌انگیز است

همیشه دیده  ز غصه خونریز است

شرم بنما ز خدا قطع مکن دست مرا

ظالم از بهر چه سازی تو جدا شست مرا

من که اندر ره حق نیستی و هست مرا

داده ام روز ازل بهر وفای داور

بسته بودم بهوای گل روی تو دلم

لیک صیاد اجل حرکت متعجل کرد

بین علی را ز غمت ناله نماید چه هزار

دارد افسوس که این سرو قدت در گل کرد

روز شب میزنم از درد فراقت فریاد

چه کنم نقش تو در خانه دل منزل کرد

روزگاری بتو دل بستگیم زهرا بود

کی شود حب تو یکباره برون از دل کرد

کی کمانم تو روی زیر گل ایماه عذار

عجب از کید فلک نقش عمل زایل کرد

عون چه شد جعفر بی‌یار کو

قاسم بی‌مونس و غمخوار کو

حضرت عباس علمدار کو

کو علی اکبر فرخ لقا

کرب و بلا نور دو عینم کجاست

سید مظلوم حسینم کجاست

ز جای خیز ای پدر حال غریبان ببین

بچنگ قوم دغا شکسته بالان ببین

به قید بند عدو چه خردسالان ببین

بسوی کوفه سفرکنند طفلان تو

خبرنداری پدر چسان که زاری کنان

نشسته پهلوی تو زغم بود مو کنان

زدیده افشان کند ژاله برخ هرزمان

نظر نما یکدمی حال اسیران تو

کجا بخوابم بگو ای تاجدار

چسان کنم ز غمت من سیه روزگار

اوج دردم ز که بجویم ای گل غدار

بگریم ازدرد خود و یا ز هجران تو

گر علی اکبرت گردید ز زین واژگون

شد دو تا راسش ز تیغ لیلا دلش از عم غمون

ماند این داغت بدل تا روز محشر یا حسین

شمس خاور یا حسین