فایلستان

هر لحظه وحی آسمان آید بر سر جانها

کاخر چو دردی در زمین تا چند می باشی برآ

هر کز گران جانان بود چون درد در پایان بود

آنگه رود بالای خم کان درد او یابد صفا

گل را مجنبان هر دمی تا آب تو صافی شود

تا درد تو روشن شود تا درد تو گردد دوا

جانیست چون شعله ولی دودش ز نورش بیشتر

چون دود از حد بگذرد در خانه ننماید ضیا

گر دود را کمتر کنی از نور شعله برخوری

از نور تو روشن شود هم این سرا هم آن سرا

در آب تیره بنگری نی ماه بینی نی فلک

خورشید و ماه پنهان شود گر تیرگی گردد هوا

باد شمالی می وزد کز وی هوا صافی شود

وز بهر این صیقل سحر در می دمد باد صبا

باد نفس مر سینه را ز اندوه صیقل می زند

گر یک نفس گیرد نفس مر نفس را آید فنا

زان چنان بیهشی چو باز آمد
قطره اش بحر پر ز راز آمد
بر زبانش روانه گشت اسرار
مستمع غرق شد در آن انوار
 

عالمیان مشتی خاک بودند در ظلمت خود بمانده، در تاریکی نهاد متحیر شده، در غشاوه خلقیت ناآگاه مانده، همی از آسمان ازلیّت باران انوار سرمدیت باریدن گرفت خاک عبهر گشت و سنگ گوهر گشت، رنگ آسمان و زمین بقدوم قدم او دیگر گشت.

جانهای ایشان از کدورت بشریت آزاد گشته است و از آفت نفس صافی شده و از هوی خلاص یافته تا اندر صف اول و درجهٔ اعلی با حق بیارامیده‌اند و از غیر وی اندر رمیده.

جانی که به نورِ حق ندارد امّید

در عالم اوهام بماند جاوید

چون ذرّهٔ ناچیز بوَد در سایه

چون کودکِ یک روزه بوَد در خورشید

نور حق است احمد و لمعان و نور

از نبی در اولیاء دارد ظهور

هردلی پرتوپذیر است از نبی‌

چون مه از خور مستنیر است از نبّی‌
 

سایه و آفتاب بر من و تو

خط موهوم می نماید دو

خط موهوم اگر براندازی

خانه از غیر حق بپردازی

اثر این و آن مجوی آنجا

تا سر این بگوید کویار نکته دانی

هر دل که نور حق دید جز نور حق نباشد

نی نزد او زمینی است نی پیشش آسمانی

بی انتظار محشرحق بین فنای کل دید

گشتی چو فانی از خود گردید خلق فانی

چون هست عکس یکتا نبود دو چیز همتا

در ملک هست جز هست چون نیست، نیست ثانی

امروز جلوهٔ وی رندان کهن شمارند

کور است در هر آنی روی نوی و آنی

این قصیده را کجوری در شب نیمه شعبان ۱۲۸۸ به نظم کشیده است
بر هستی خویش حجتی دارد حق
و از این حجّت مسرتی دارد حق
مرات جمال ذوالجمالی را
چشمی خواهد که صورتی دارد حق
یکتاست خدا و خواست ازین حجّت
ظاهر سازد که وحدتی دارد حق
حق بین باید که تا ببیند حق را
و آنکه داند حقیقتی دارد حق
هر کس خواهد که حق ببیند پیدا
با این حجّت شباهتی دارد حق
در روز نخست خواست یزدانش
در عین فراق وصلتی دارد حق
در پرده غیب کرد پنهانش
تا دانی که غیبتی دارد حق
رحمت آمد زحق به خلقان یکسر
صد رحمت چه رحمتی دارد حق
این قامت را هر آنکه بیند داند
قطعاً فردا قیامتی دارد حق
آن روی نکوی, هر که بیند گوید
برتر زجهان جنّتی دارد حق
آن لعل لب خندان را بینی گوئی
اندر کوثر سقایتی دارد حق
عالم همه حجت است و حجت عالم
با این حجّت محبّتی دارد حق
از سلسله مشک موی عنبر سایش
از ظلمت شب حکایتی دارد حق
از آئینه جمال مهر افروزش
زانوار کواکب آیتی دارد حق
این دایره وجود را قطبی باید
و این اشیاء را مشیّتی دارد حق
از خَلقِ مشیّت است اشیاء پیدا
و از خلقِ مشیّت حکمتی دارد حق
ترکیب عناصر وجودش را دیدم
دانستم بساطتی دارد حق
آثار و صنایع الوهیّت را
در این حجّة سجلّتی دارد حق
آفاق وجود و انفس امکانی
از این آیة دلالتی دارد حق
گویند خدای لا مکانست بلی
در این حجّة مکانتی دارد حق
برداشت خدای نه سپهر گردون
اکنون بنگر چه قوتی دارد حق
حاشا للّه ولو حش اللّه منه
این دست خداست قدرتی دارد حق
از این حجّة خدای احیا سازد
و از این حجّة امانتی دارد حق
و از این حجّة رواج ایمان گردد
و از این حجّة شریعتی دارد حق
این دولت آخر الزّمان است آخر
در طور وجود جلوتی دارد حق
و آن دولت کفر می نماند هرگز
روزی آید که رجعتی دارد حق
از این حجّة بقاء عالم پیدا
و از این حجّة عنایتی دارد حق
امروز که روز نیمه شعبان است
اندر عالم ولادتی دارد حق
امروز مبارکست و فرّخ روزی
اللّه اللّه چه بهجتی دارد حق

از نشان خود بگریز، یکبارگی مهر ما بین. طریق اتحاد یگانگی است، و با خود بیگانگی است، از من و ما نشان دادن دوگانگی است، و دوگانگی دلیل بیگانگی است. دوگانگی آنجاست که امروز و فرداست. موحد از امروز و فردا جداست. تا موحد سایه خورشید وجود نیافت از خود وانرست، و تا از خود وانرست حق را نیافت.