فایلستان

هر که در این خاک عداوت فن است

خاک شود آخر اگر آهن است

آینه هر چند بود صاف دل

زنگ برآرد چو بماند به گل

بگذر ازین خاک و گل عمر کاه

چند کنی آیینه دل سیاه

خیز و صفایی بده آیینه را

زو بزدا ظلمت دیرینه را

آینه کز زنگ شده تیره رنگ

مالش خاکستر از او برده رنگ

آتشی از فقر و غنا برفروز

هر چه بیایی ز علایق بسوز

زان کف خاکستری آور به کف

زنگ از آن آینه کن برطرف

تا چو نظر جانب او افکنی

دیده شود هر چه بود دیدنی

آه که آیینه به زنگ اندر است

هر نفسش تیرگی دیگر است

بر همه روشن بود آیینه وار

کز نفس آیینه رود در غبار

آینهٔ دل که پر از نور باد

از نفس تیره دلان دور باد

زنگ و غباری چو شود حایلش

رفع نماید دم صاحب دلش

چرخ نگر کز نفس جان فزا

ز آینه خور شده ظلمت زدا

هر نفسی را نبود این اثر

می‌وزد این باد ز باغ دگر

کی به همه عمر دم ما کند

آنچه به یک دم دم عیسا کند

روح فزاید دم روح الهی

با نفس روح کند همرهی

بر خوان امید فلک جامه کبود

یک گرده پر نمک چو رویت ننمود

وین قرص که در تنور گردون پخته ست

گرم است ولیکن نمکش نیست چه سود

چون طبع خرد غباری از من گیرد

دانسته، فلک شماری از من گیرد

گر فضل و هنر کناری از من گیرد

ایام چه اعتباری از من گیرد

مرا جان و دل نزد آن سرکش است

که جان بوسه بر خنجرش می دهد

ز سر گشتگی دان تو این دردسر

که گردون بداخترش می دهد

چو درد سر خلق او می کشد

چشم طمع پوش تو ای دل از این جهان

پیمانه پر کنیم و چه از پیر و جوان

روزی بعزم صید بصحرا شدم روان

صیاد می دوید که اجل از پی یش دوان

گفتا مرو مرو که ترا مرگ در خفا است

رفتم  برطبیب که علاج دلم کنم

طبیب آه کشید و گفت این درد بی دواست

نیست پروای اجل دلزدهٔ هستی را

شمع ماتم ز چه دلگیر ز مردن باشد؟

هر یک چندی یکی برآید که منم

با نعمت و با سیم و زر آید که منم

چون کارک او نظام گیرد روزی

ناگه اجل از کمین برآید که منم

خیام که خیمه های حکمت میدوخت

در کوره غم فتاده ناگه بسوخت

مقراض اجل طناب عمرش ببرید

دلال قضا برایگانش بفروخت

هر کس که ز مرگ خود هراسان باشد    

دفع نگرانیش بس آسان باشد

نه، زودتر از اجل توان مُرد، نه دیر   

حقا که اجل تو را نگهبان باشد

از قعر گل سیاه تا اوج زحل

کردم همه مشکلات گیتی را حل

بیرون جستم ز قید هر مکر و حیل

هر بند گشاده شد مگر بند اجل