آن کسان که از طریق تو می روند
زاغند و زاغ را روش کبک آرزوست
بس طفل کارزوی ترازوی زر کند
نارنج از آن خرد که ترازو کند زپوست
گیرم که مار چوبه کند تن بشکل مار
کو زهر بهر دشمن و کو مهره بهر دوست
گلی نچیده ز باغ تو گر فغان دارم
من از تو شکوه ندارم از باغبان دارم
بده به باد چینم که همچو خاکستر
درون سینه هنوز آتشی نهان دارم
چه شکوه ها که همه شب ز تیره روزی دل
چرا ز روی تو با ماه و آسمان دارم
چو نام دوست نشنید باب ز جان خیزد
هزارنغمه شیرین که بر زبان دارم
مرا زر از دل امن جان چه می پرسی
امید وصل توام تا که جان دارم
گل همی روید از شمام عشق
خاک همی جوید از خمار عشق
شمع می سوزد ازشرار عشق
ماه محبوبان همی تابد از مهرار عشق
عشق نور حق می تابد دل دلدادگان
عشق چراغ راه فرزانگان
عشق غمخوار دل مسکینان
عشق همراه دل سالاریان
ما همه در راه عشق جوییم علی
ما همه گوییم از علی و از نبی
ما همه خواهیم در راه حسین
در رکاب شیر حق پوییم علی
«فائق» «زهراحق بین»
دل در ره عشق میکند پرواز
لیک اسیر جاه و نای ونی چه رسد باز
یکی از پی مال وجلال دنیا
یکی ازپی وصال بـه درگاه خـانه سـرا
یکی از دلیری و شجاعت منی ها
یکی از شادی و آرامش و نا کجایـــی ها
در ورطه تاریک زندگی انسانها
میــرسد رهـــزن دل به آرزوهــــا
نوروامید وروشنی از پی چیست
دیدن حق، نور ایمان، علی و اهل بیت الله
«فائق»«زهراحق بین»
رود روان نای وچمن راه او
چشمه امید فلک جای او
می گذرد از پی جان و سمن
در پی عشق وثنای و میهن
ای پر و بال تو شکسته برجای
ای تن تو خون فتاده در پای
«فائق»«زهراحق بین»
وجود را که مساوق حق است به اندازه حظ وجودی خود که جدولی از بحر بیکران وجودیم داراییم که از آن تعبیر به معرفت قلبی و علم شهودی و صریح عرفان عقلی می کنیم , و از این جدول می یابیم آنچه را که می یابیم خواه با معرفت فکری نظری , و خواه به حسب معرفت شهودی .
حصول انوار در قلب، ابتدا به شکل چراغی و بعد شعله و بعد کوکب،بعد قمر، بعد شمس و سپس به صورت برقی می باشد و یکی از آیات کریمه «الله نور السموات و الارض» شرح این مراحل است که شخص مشکوتی می شود که در آن زجاجه ای است که قلب باشد و در نهایت قلب ذکر را به روح خود می سپارد.
اگر بخواهی سلام را در موضع حقیقی خودش قرار دهی و دارنده سلام به حق باشی ، و معنای واقعی سلام را از خود بروز دهی مسائل بسیار مهمی را باید رعایت کنی.
اشکی بود مرا که به دنیا نمی دهم
این است گوهری که به دریا نمی دهم
گرلحظه ای وصال حبیبم شود نصیب
آن لحظه را به عمر گوارا نمی دهم
عمری بود که گوشه نشین محبتم
این گوشه را به وسعت صحرا نمی دهم
سرمایه محبت زهراست دین من
من دین خویش را به دو دنیا نمی دهم
گرمهر و ماه را،بدو دستم نهد قضا
یک ذره از محبت زهرا نمی دهم
امروز بزم ماتم زهرا بهشت ماست
این نقد را به نسیه فردا نمی دهم
همة هستها، پیش از تحقق عینی بیرونی، در علم حق، «هست» بوده‌اند که برخی از آنها «هست» شده‌اند و برخی همواره در نیستیند و بوی هستی هرگز به مشامشان نرسیده است. حق همواره و جاودانه در «تجلی» است. هستیها «تجلیات» اویند. تجلی، هرگز تکرار نمی‌شود. آفرینش در هر لحظه، یعنی در هر نَفَس، نو می‌شود، یعنی تجلی همواره و در هر نفسی، در نو شدن است. بودن و نبودن‌ِ هرچیز در هر لحظه در هم آمیخته‌اند. ما آدمیان از این نوشدن‌ِ پیوسته و لحظه به لحظه غافلیم. بقای هر چیز عین فنای آن است و فنای آن، آغاز بقای آن است. بقای جاودانه از آن‌ِ حق است: «کُل‌ُّ شَی‌ْء هالِک‌ٌ اِلا وَجْهَه‌ُ» ، یعنی همة حقایق از میان می‌روند، جز «حقیقت» یعنی واقعیت‌ِ حق - چون وجه‌ِ شی‌ء، حقیقت یعنی واقعیت آن است.