فایلستان

در حیرتم که چه نویسم؟روی سخنم با کیست،با خفته است یا با بیدار؟اگر با خفته است،خفته خفته را کی کند بیدارو اگر با بیدار است بیدار که در کار خود بیدار است.وانگهی نویسنده چه نویسد که خود نامه سیاه و از دست خویش در فریاد است.

پیری و جوانی چون شب و روز بر آمد ما شب شد و روز آمد و بیدار نگشتیم

خدای متعال نوح پیامبر(علیه السلام)را در قرآن ستوده است که:«إنّه کان عبداً شَکوراً».جناب ابن بابویه(رحمه الله علیه)در«من لا یحضر»از کشّاف حقایق امام به ناطق جعفر بن محمد الصادق(علیهما السلام)روایت کرده این دعا را می خواند،از این رو عبد شکور نامیده شده است: «اللهمَّ إنّی أُشهِدُکَ أنَّه ما أَصبَحَ و أَمسی بی مِن نِعمَهٍ و عافیهٍ فی دینٍ أو دنیا فَمِنکَ وحدَکَ لا شَریکَ لکَ،لکَ الحمئُ و لکَ الشُّکرُ بها عَلَیَّ حتّی تَرضی و بعد الرّضا».

سعی کن که اوّل دل بگوید و آنگاه زبان.ای من فدای آنکه دلش با زبان یکی است.

عجیب است کسی بگوید رنگهای شگفت آوری که حتّی در یک پر از پرهای طاووس هست تنها براثر اختلاف سرشتها و ترکیبات آن پر پدید آمده است و بی آن که در این مورد قانونی استوار و سنجیده و رب ّالنّوعی نگاهدارنده وجود داشته باشد; بلکه تمامی انواع اجسام و هیأتهای آنها منسوب به همان رب ّالنّوع است; و این هیأتهای ترکیب یافته شگفت انگیز سایه های اشراقاتی نوری و نسبتهای معنوی اند که در آن پرورش دهنده های نوری وجود دارد; چنانکه هیئت بسیطه متعلّق به یک نوع مانند بوی مشک سایه یک هیئت نوریّه در ربّ طلسم نوع آن است.

از قضا مجنون ز تب شد ناتوان

قصد فرمودی طبیب مهربان

آمد آن فصاد و پهلویش نشست

نشتری بگرفت و بازویش به بست

گفت مجنون با دو چشم خونفشان

بر کدامین رگ زنی تیغ ای فلان

گفت این رگ ، گفت از لیلی پر است

این رگم پر گوهر است و پر در است

تیغ بر لیلی کجا باشد روا

جان مجنون باد لیلی را فدا

گفت فصاد آن رگ دیگر زنم

جانت از رنج و عنا فارغ کنم

گفت آن هم جای لیلای من است

منزل آن سرو بالای من است

می گشایم گفت ز آن دست دگر

گفت لیلی را در آن باشد مقر

درهمی آن گه بهآن فصاد داد

گفت اینک مزدت ای استاد راد

دارد اندر هر رگم لیلی مقام

هر بن مویم بود او را کنام

منچه گویم رگ چه و پی چیست آن

سرچه و جان چیست مجنون کیست آن

من خود ای فصاد مجنون نیستم

هرچه هستم من نیم لیلیستم

از تن من رگ چو بگشائی ز تیغ

تیغ تو بر لیلی آید بی دریغ

گو تن من خسته و رنجور باد

چشم بد از روی لیلی دور باد

گو بسوز از تاب و تن ای جان من

تب مبادا بر تن جانان من

گر من و صد هم چو من گردد هلاک

چون که لیلی را بقا باشد چه باک

من اگر مردم از این ضیق النفس

گو سر لیلی سلامت باش و بس

ساختم من جان خود قربان او

جان صد مجنون فدای جان او

حقّ، عبارت است از شناخت مطابق با واقعیت خارجی و یقین، عبارت از شناختی است که در آن شبهه و تردید نباشد. بنا بر این، اضافه حق به یقین، نوعی اضافه بیانیه است که برای تأکید آورده شده است. مرحوم علاّمه مجلسی ـ رضوان اللّه علیه ـ می گوید: یقین، دارای سه مرتبه است: علم الیقین، عین الیقین و حق الیقین. «نه چنین است، اگر علم الیقین داشتید به یقین دوزخ را می دیدید. سپس آن را قطعاً به عین الیقین می دیدید»، «این است همان حق الیقین». تفاوت میان این سه مرتبه از یقین با یک مثال روشن می شود. برای مثال علم الیقین داشتن به آتش، عبارت است از مشاهده دیدنی ها به واسطه نور آن و عین الیقین داشتن به آن، عبارت است از مشاهده جِرم آتش و حقّ الیقین داشتن به آن، عبارت است از سوختن در آتش و محو شدن هویت شی ء در آن و تبدیل شدن به آتش صِرف. بالاتر و افزونتر از این مرتبه دیگر مرتبه ای وجود ندارد، اگر پرده کنار زده شود بر یقین من افزوده نمی گردد.

برای هر چیز حقیقتی است و حقیقت انسان عقل است و حقیقت عقل صبر و پایداری و استقامت است .

آیه شریفه نور: «اللَّهُ نُورُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ مَثَلُ نُورِهِ کَمِشْکاةٍ فیها مِصْباحٌ الْمِصْباحُ فی‏ زُجاجَةٍ الزُّجاجَةُ کَأَنَّها کَوْکَبٌ دُرِّیٌّ یُوقَدُ مِنْ شَجَرَةٍ مُبارَکَةٍ زَیْتُونَةٍ لا شَرْقِیَّةٍ وَ لا غَرْبیَّةٍ یَکادُ زَیْتُها یُضی‏ءُ وَ لَوْ لَمْ تَمْسَسْهُ نارٌ نُورٌ عَلی‏ نُورٍ یَهْدی اللَّهُ لِنُورِهِ مَنْ یَشاءُ وَ یَضْرِبُ اللَّهُ الْأَمْثالَ لِلنَّاس وَ اللَّهُ بکُلِّ شَیْ‏ءٍ عَلیمٌ"؛ خداوند نور آسمان ها و زمین است؛ مثل نور خداوند همانند چراغ دانی است که در آن چراغی (پر فروغ) باشد، آن چراغ در حبابی قرار گیرد، حبابی شفاف و درخشنده همچون یک ستاره فروزان، این چراغ با روغنی افروخته می‏شود که از درخت پربرکت زیتونی گرفته شده که نه شرقی است و نه غربی (روغنش آن چنان صاف و خالص است که) نزدیک است بدون تماس با آتش شعله ‏ور شود، نوری است بر فراز نوری و خدا هر کس را بخواهد به نور خود هدایت می‏کند، و خداوند به هر چیزی داناست.

این سرای هستی یک کتابخانه بزرگ است و این همه هستیها هر یک کتابی از این کتابخانه است این کتابها را فهمیده ورق بزنید، ببینید آیا یک خطّ خطا حتّی یک کلمه ناروا در آنها پیدا می شود؟ آیا در کارهای گوناگون این همه هستیها ، یک کار بیجا دیده می شود؟هر چیزی در راه و روش خود همیشه در هر جا و در هر گاه ، برنامه‌ای از آغاز تا انجام کار خود دارد، و همواره با قاعده‌ای درست و استوار به سوی یک هدف می رود که از آن هدف بدر نمی رود، اتفاقی نیست و راه و روش او بیهوده نمی باشد.  و از راه جنبش به هدف خود می رسد و دین و آئینی  دارد. آیا میتوانیم بگوئیم رستنیها و جانوران از انسان و جز آن، همه در جنبش‌اند و از جنبش می بالند و دگرگون می شوند؟ آیا می توانیم یگوئیم هرچه که از راه جنبش به هدف خود می رسد چون اتفاقی نیست دین و آئینی دارد؟ یک دانه تخم نارنج چون در زمین پنهان شود، کم‌کم از دو سوی می تند، هم در زمین ریشه می دواند و هم از زمین سر در می آورد و در فضا می بالد. اکنون می پرسیم که اگر آن زمین خشک باشد، باز آن دانه تخم نارنج ریشه و جوانه می زند؟ می بینیم که چنین نیست، پس آب در روئیدن آن دانه سهمی  بسزا دارد.و اگر آن دانه را در آب تنها بگذاریم آیا سبز می شود؟ باز می بینیم که چنین نیست بلکه تباه می شود. پس خاک هم در روئیدن آن دانه با آب انباز است.

ظهور معجزات و کرامات و مطلق خوارق عادات از انسان مثل پدید آمدن دیگر چیزها , بدون واسطه علل و اسباب نیست . و این علل و اسباب نفس انسانی به اذن الله است . و این اذن الله اذن قولی دارج و متعارف در محاورات شفاهی نیست . بلکه اذن الله به معنی واقعی تکوینی آن است بدان نحو که اقتضای وجود صمدی است و موحد به توحید قرآنی بدان آگاه است . چه این که نفس ناطقه انسانی در مسیر تکامل و اشتداد وجودی به جایی می رسد که همان طور بدن و قوای وی در اطاعت او می باشند , موجودات عالم همه به منزلت اعضاء و جوارح او می گردند , و ماده کاینات مطیع او می شود که تواند در آنها تصرف کند , از این روی معجزات قولی و فعلی و همچنین مطلق کرامات و خارق عادات مثل علاج اکمه و ابرص و استحالت عناصر مانند برد و سلام شدن نار برای ابراهیم خلیل الرحمن و نزول باران از صلات استسقاء و جز آن , و بروز خصب و رخا و تسبیح حصا و تعبان شدن عصا و شق القمر و شق الشجر و شق الارض و شق البحر و احیای اموات و شفای مریض و اشباه و نظایر این گونه امور همه از تصرف جوهر نفس کامل انسانی به اذن الله است , نه چنانکه آراء فائله قایلند که مساوق با گزاف می گویند , زیرا که آنان بی واسطه اسباب همه چیز را به خداوند نسبت می دهند , و وسایط و اسباب و آلات را عزل می کنند .

گر انگشت سلیمانی نباشد

چه خاصیت دهد نقش نگینی