فایلستان

 دید همان دست است که نارسا بود
رسانایی ناب دسترسیِ  دسترسی ها بود
و دید
بازمی گردد به بود بود بود
او ازو خشنود و
او ازو خشنود.
یک هوی یک اوی بی گسست و بی های و هوی فروپست
سراسر دست و یکدست و سرمست
و دید دیگر ـ دیگر نیست نیست
هستستان یک هست هست و
بی کیست کیست
یک چیست نیست
سراسر دست و یکدست و سرمست
یکدست و یکدست و یکدست و یکدست
سراسر دست و سراسر دست و سراسر دست و
دست:
تنها دست
یک سر دست
اما دست
تمام دست
سراسر دست و دست و دست.

و دیگر دانست دانش چشم و دانایی دست
بال بال بازگشت بود و
«وقت»، همان آن‌گاهِ بازگشت بود و
او که می گشت و می گشت و در گمانی

می سوخت
و چشم می دوخت و به خود می گفت: دیگر بازنخواهم گشت
نمی دانست
بازمی گشت همان گاه
همان گاه که از بی آبی می سوخت
آبی می گشت
جاری می گشت

به بَرَش آب و
دورادورش آب و
ـ چه دورِ دورم از آب و...
و بی تاب می گشت
ناب می گشت و می گشت
دریایی در کف دست، گوهر آبی از بی آبی

می سوخت
پای در آب و جهان حباب و
سراب شن‌زار در روبه‌رو
چشم بر چشم به راهیی برگچه‌های سبز لاهوتی
خاکستری از سوخته‌کامی می دوخت
دورادور و در ناسوتی برهوت
می نگریست دمی دیگر ـ باز نمی گردم دیگر؟
بر جداکاریِ دو دست جداسار
دو پرنده‌ی هردم دوردست‌تر و پرپر
اما هنوزاهنوز
راهی مانده بود تا بی دستی ی یکدست فراهست هزاردستان سرمست
مانده بود تا نقشه‌ی نقش برآب آب و اسب و سوار تا بر باد... برباد... برباد
و می گشت و می گشت و در خود می گشت باداباد

 

از علی آموز اخلاص عمل
شیر حق را دان منزه از دغل
در غزا بر پهلوانی دست یافت
زود شمشیری برآورد و شتافت
او خدو انداخت بر روی علی
افتخار هر نبی و هر ولیّ

او خدو انداخت بر رویی که ماه
سجده آرد پیش او در سجده گاه
گشت حیران آن مبارز زین عمل
وز نمودن عفو و رحمت بی محل

آن چه دیدی بهتر از پیکار من
تا شدستی سست در اِشکار من

چون بخواهم کز سرَت آهی کنم
چون علی سر را فرا چاهی کنم

در شجاعت شیر ربانیستی
در مروّت خود که داند کیستی
در مروّت ابرِ موسایی به تیه
کامد از وی خوان و نان بی شبیه…
ای علی که جمله عقل و دیده ای
شمّه ای واگو از آنچه دیده ای

تو ترازوی احد خو بوده ای
بل زبانه ی هر ترازو بوده ای
در شجاعت, شیر ربانیستی
در مروّت خود که داند کیستی

دورم اگر از سعادت خدمت تو

پیوسته دلست آینهٔ طلعت تو

از گرمی آفتاب هجرم چه غمست

دارم چو پناه سایهٔ دولت تو
 

حق آن است که آدمی کریم است; اما خاستگاه کرامت او را نباید در بیغوله های دنیوی جستجو کرد; کرامت او در عمق جان و در سرشت او است و همین کرامت, رسول باطنی او برای پیمودن راه بس پر خطر قوس صعود, تا مرز بی انتهایی هستی است; که (ان الی ربک الرجعی).

عناصر و افلاک و اشباح و ارواح وغیب و شهود و پایین و بالای آن, کتاب های الهی و صحیفه های مکرّم ربوبی و نوشته هایی است که از آسمان احدیت نازل گشته است, و هر مرتبه ای از مراتب و هر درجه ای از مدارج که در سلسله طولی و عرضی واقع است, آیاتی است که برای گوش های اهل یقین خوانده شده است.

در سلسله هستی, هر کسی را جایگاهی است و این جایگاه ها نشان از ظرفیت های وجودی آنها دارد:( و ما منّا الا له مقام معلوم). بنابراین عبور از یک جایگاه و ورود به جایگاهی بلند مرتبه تر, جز از راه افزایش ظرفیت وجودی, شدنی نیست که آن نیز حرکتی در جوهر می طلبد و راه و رسم ویژه خود را دارد و از طریق اعتبار و مجاز یا وضع و قرارداد, چنین ارتقای رتبه ای امکان پذیر نیست.

 

گوهر جام جم از کان جهانی دگر است

 تو تمنّا زگِل کوزه‌گران می‌داری