فایلستان

سپاس خدایی که سایه نعمت‌هایش گسترده و پیمانه‌های جود و کرمش لبریز است؛ به مدد او خواهنده آرام گیرد و به فضلش خواهش‌ها به خانه مقصود رسند و سلام و درود او بر فرستاده برگزیده‌اش به سوی خلایقِ دور و نزدیک و سرکش و فرمانبر و بر اهل بیت کریم و یاران شهیرش باد. همان‌هایی که راهنمایان خلقند و پیشوایان اسلام؛ درودی پیوسته، مادامی که ابرها ببارند و گیاهان سبز شوند.

بانگ بیداری صلای رحیل بلنداست . هان ای دل غافل !از خواب برخیز و مهیای سفر آخرت شو : [فقد نودی فیکم بالرحیل] صدای رحیل و بانگ کوچ بلنداست . عمال حضرت عزرائیل در کارند و تو را دره رکن به سوی عالم آخرت سوق می دهند.

عناصر و افلاک و اشباح و ارواح وغیب و شهود و پایین و بالای آن, کتاب های الهی و صحیفه های مکرّم ربوبی و نوشته هایی است که از آسمان احدیت نازل گشته است, و هر مرتبه ای از مراتب و هر درجه ای از مدارج که در سلسله طولی و عرضی واقع است, آیاتی است که برای گوش های اهل یقین خوانده شده است.

در سلسله هستی, هر کسی را جایگاهی است و این جایگاه ها نشان از ظرفیت های وجودی آنها دارد:( و ما منّا الا له مقام معلوم). بنابراین عبور از یک جایگاه و ورود به جایگاهی بلند مرتبه تر, جز از راه افزایش ظرفیت وجودی, شدنی نیست که آن نیز حرکتی در جوهر می طلبد و راه و رسم ویژه خود را دارد و از طریق اعتبار و مجاز یا وضع و قرارداد, چنین ارتقای رتبه ای امکان پذیر نیست.

غایات دنیوی ـ معنوی حکمت، مقام «کن» است. مقام «کن» همان مقام امر الهی است که انسان با تحقق و عینیت بخشیدن به آن در وجود خود، هر موجودی را به هر مشیّتی که اراده کند، ایجاد یا دگرگون می کند.

فللفرق بینها و بین الخیالیة الصرفة موازین یعرفها ارباب الذوق و الشهود بحسب مکاشفاتهم کما انّ للحکماء میزانا یفرق بین الصواب و الخطاء و هو المنطق.

پس برای فرق انداختن میان صواب و خیال‌های صرف موازینی وجود دارد که ارباب ذوق و شهود به تناسب مکاشفات با آن آشنایند؛ چنان که برای تمایز صواب از خطا میزانی دارند که آن منطق است.

و اعلم أنَّ المتّبع فی المعارف الالهیة هو البرهان أو المکاشفة بالعیان کما قال تعالی: «قُلْ هاتُوا بُرهانَکُم ان کُنتُمْ صادقینَ» (البقره: ۱۱۱) و قال تعالی «وَ مَنْ یَدْعُ مَعَ اللّهِ الها آخَرَ لا بُرهانَ لَه بهِ» (المؤمنون: ۱۱۷) و هذا البرهان نور یقذفه اللّه فی قلب المُؤمن.

و بدان که در معارف الهی تنها از برهان و مکاشفه عینی باید تبعیّت شود است؛ چنان‌که خداوند متعال می فرماید: «قل هاتوا برهانکم ان کنتم صادقین» و می‌فرماید: «من یدع مع اللّه الها آخر لا برهان له» و این برهان همان نوری است که خدا در قلب مؤمن می افکند.

نفس همان روحی است که علوم، صنعت‌ها، اخلاق، و اهداف متفاوتی را در خود جمع کرده است. بنابراین، یقین داشته باش که نفس دفتری روحانی و لوحی ملکوتی است که حقایق در درون آن، مانند تراکم صورت‌ها در هیولای جسمانی متراکم نمی‌شوند.

آفریدگانِ «مینو» (آفریدگان در حالت غیر محسوس و روحانی) را پیش از درآمدن به صورت «گیتی» (به صورت محسوس و جسمانی)، نخست به شکل «اخگر آتشی» آفرید که این صورت خود برخاسته از روشنی بی آغاز (نور ازلی) اورمزد است . همچنین آمده است که اورمزد آت را از دل خویش آفرید و نور آن را از نور ازلی خلق کرد . جنس آتش همچون آسمان و فلز و باد، نر به شمار آمده است . گفته شده که آتش در همة آفریدگان وجود دارد: در آسمان به صورت نور خورشید و روشنانِ دیگر و نیز به صورت برق؛ در زمین نیز گرمی آتش است که ریشه‌های درختان و چشمه‌های آبها را زنده نگاه می دارد. بدن گیومرث (نمونة نخستین و مِثالی بشر که اولین زوج بشر از او پدید آمده است) و گاوِ ایْوداد (نمونة نخستینِ چارپایان) از زمین، ولی نطفة آنان از آتش بود .

در روایات و داستانهای اسلامی نیز نام سه تن آمده است که در پی آب حیات رفته‌اند. دو تن از ایشان از آن آشامیده و زندگی جاودان یافته‌اند و یکی ناکام بازگشته است: الیاس، خضر و اسکندر ذوالقرنین . خضر را در کنار اسکندر دارد. می گوید: پس از لشکر راندن اسکندر به مغرب، وی آوازة «آب حیوان» را شنید که در ژرفای تاریکیهاست؛ و بر آن شد که بدان ره پوید و بهره برگیرد. پس ده هزار بارگی همراه با توشه موردنیاز بر گرفت و با دو «مُهره» که چون در شب تیره آب بیند، چون آفتاب بتابد، یکی را خود برداشت و دیگری را به خضر داد که راهنمای او بود. آن دو روانه شدند، ولی بر سرِ دوراهی، اسکندر خضر را گم کرد. خضر به درون تاریکی فرو رفت و آب حیات را یافت و سر و تن با آن بشست و «بخورد و بیاسود و برگشت زود» و «سکندر سوی روشنایی رسید».