فایلستان

مدح و ثنا را پیر غلام را

سرور راه و چشم وچراغ را

مهدی و علی ونارو نی و تاری

بر تار زنی چنگ بر پیکر ناجی

مدح وثنا را پیر غلام را

فائق به نظر  شوق وشعف در سر و بازند

فائق تونگر بر جگر و سوزو گدازند

مدح وثنا را پیر غلام را

توفیق تو بر نور و صحف بر سرو جانم

شافی و نکو صحت جان بر سرو جانم  

 مدح وثنا را پیر غلام را

فائق چو پی افکند چه سر گشت بر این جای

فائق چو بدید نورو نظر دشت بر این پای

مدح وثنا را پیر غلام را

«فائق»«زهراحق بین»
 

پایمردی رهگذارم

چون خروشان سرو ساران

در پی خون فشانم

شوخ چشمی در پی آن

زخم چونان خون ریزان

بر فروغ پای کوبان

می شکافد در نیستان

همچو رعدی غرش آن

همچو گویی دادورزان

همچو سویی سوز و آتش

آتش جان آتش خون

رهگذارم می گدازم

همچو شمعی در مزاری

همچو نوحی در غروبی

شاخ وبرگی ریزش آن

کودکی چون ماه و نوری

نور حق و نور ساعی

چون نی ونای تارو کوپال

زار وگریان خون فشانی

دارو سرما سوزو گرما

مشک و آهی خشک و تاری

غرش رعد غرش لعل

گرزو میل و تخت و نیل و رود و دریا

سخت و تازی غرش ابر نارو آتش غرش دهر

روزگاری راز و رمزی

بر خروشد می شکوفد شاخ و سریا

بررخ چین بر ره سین

قیل وقال و قول وقایل

زرو زور و شورو ظاهر

«فائق»«زهراحق بین»

سوگ و سوزو می ناید زدست آتش وش

درسحرگاهان می نالد زاشک آتش وش

مرگ را دم میگساران سرشت آتش وش

می گدازد خرمن جان بردرفش آتش وش

نای و نور و سرکش و مشک برین آتش وش

سربدار و سرگریبان منیر و منتظرآتش وش

دربلاغ رود جاری پرخروش آتش وش

ساربان راه می تازد برین آتش وش

کوه و دریا سارو برنا درحریم کبریا آتش وش

جنگ و جوشن چون زره برپیکرناخدا تش وش

پر غرورو پر ملل پرتلاطم همچو موج آتش وش

قله های پر ستبر لاله گون تپه های پر زخون آتش وش

راهوارو راهرو راهنمای راهدارآتش وش

نایره بردشت و کوهپای و ختن آتش وش

ذوالفقار و ذوالجلال و ذوالفنون آتـش وش

نورحق و نورایمان نورعین آتش وش

«فائق»«زهراحق بین»

برکه پر آب ارسوزان شود

چشمه خوناب گرسوزان شود

ناله شبگیر پرسوزان شود

لاله  پردرد ارسوزان شود

برسریر نیزه گر سوزان شود

شامگه غریبان گر سوزان شود

در دل عشقی بر آرد سوز جان

بر شرار نورفشان از سوز جان

بر ره مهر و صفا برسوز جان

می دمد شوق بقا از سوز جان

می رسد نورحق سوزجان

گل شکفته از محبت سوز جان

آرمیده بردلستان سوزجان

«فائق»«زهراحق بین»

از امام باقر یا امام صادق علیهما السلام روایت شده است که فرمودند: ذکر حق بین هفت عضو از اعضای انسان تقسیم شده است؛ زبان، روح و جان، عقل، معرفت، سر و قلب و هر یک از آن ها نیاز به استقامت دارند. استقامت زبان به راستی در گفتار است. استقامت روح به درستی ذهن و حضور آن است و استقامت جان به درستی در توبه کردن است. استقامت قلب به درستی در عذرخواهی و استقامت عقل به درستی در پند گرفتن است. استقامت شناخت به درستی در سرافرازی و استقامت سر متوجه بودن به عالم اسرار است. پس ذکر زبان حمد و ثناست و ذکر جان کوشش و تلاش است. ذکر روح ترس و امید و ذکر قلب راستی و صمیمیت و ذکر عقل تعظیم و حیا و ذکر معرفت تسلیم و رضا و ذکر سر مقام شهود حق و لقاءا... است. حضرت لقمان به فرزندش چنین گفت: پسرم!با دقت نظر به مجالس وارد شو. هر گاه گروهی را در حال ذکر خدا گفتن دیدی، نزد آن ها بنشین. زیرا اگر تو عالم باشی، به علمت افزوده می شود و اگر جاهل باشی عالمت می کنند و امید این هست که خداوند سایه رحمتش را بر آنان بیفکند و تو را نیز شامل شود و هر گاه گروهی را دیدی که ذکر خدا نمی گویند، با آن ها همنشین مشو، زیرا اگر عالم باشی علمت به تو نفعی نمی رساند و اگر جاهل باشی بر جهلت افزوده می شود و شاید خداوند عقوبتش را بر آنان بیفکند و تو را نیز شامل شود. (مشکات الانوار فی غررالاخبار، فصل الخامس عشر فی الذکر)

بغیر دیدهٔ خونبار، هیچ دریائی

ندیده ایم که باشد همیشه طوفان وار

چو نام دوست مکرر نمی شود هرگز

هزار بار اگر نام یا علی کنم تکرار

«اموات» و «حیات»، بلکه فعلیات را، چه کمالات اولی و چه ثوانی، از صقع حق ببین، نه مفصول و فقرائی بسته به او، نه اغنیا. و به تحقیق بگو: او هست. و مبین بلند و پست، بلکه استیفاء حساب موادّ و هیولای مجسّمه را بکن، و ببین که فعلیّت امتداد و فعلیّت قوّه هم، ظلّ نور حق است.

ای شمــع سوخته دل که میرسی به گلشن

فـــروغ جــاودانه ای بـــرای هــر جان افـــکن

تــــو پـــرتـــو یگـــانـــه  بـــــرای هـــر دلاور

تــــونـــور قـلـب بیــمار،تـــو نــورحق وایثار

تـــو حــامــی مـــریــضان ،تــو ناجی دلیران

فــائــق چـــگونه گــویــد درد دل حقــایق

از دیــده شفــایــت از نور عشق و حرمان

فائق«زهراحق بین»
 

«... وَاعْلَمْ، اَنَّ مالِکَ المَوْتِ هُوَ مالِکُ الحَیاةِ، وَ اَنَّ الخالِقَ هُوَ المُمِیتُ، وَ اَنَّ المُفْنـِیَ هُوَ المُعیدُ....»; بدان که در اختیار دارنده مرگ همان است که زنـدگی رادر دسـت دارد و پدیـد آورنده موجودات است. همو می میراند و نابود کننده هموست که دوباره زنـده می کند.

گرمن رفتم زدنیای شما دیوانه ای کمتر

درکاشانه ویران گشت حسرت خانه ای کمتر

توشمع محفل افروزی من پروانه ای مسکین

تودوش باش گرمن سوختم پروانه ای کمتر

زیان سود عالم چیست از بود نبودما

زدریا قطره ای افزون زخرمن دانه ای کمتر