فایلستان

خیمه بی یار هم کوفته ام در برت

مکان علی جان نگر نموده ام بر سرت

عاصی قربان آن طره از خون ترت

از غم تو روز شب اشک فشانم علی

مادر دهر ای پسر مثل تو سروی نزاد

ز داغت آتش چنان بخرمنم اوفتاد

که روز شب می کشم ز هجر روی تو داد

چه نامت هر دم بود ورد زبانم علی

دریغ از حاصل زحمت روز شبان

بپای تو کرده ام تمام ای نوجوان

داس اجل زود کرد مرا بغم توامان

فسرده از ماتمت کرد چنانم علی

یا رسول الله امان از امت بیدادگر

هیچ میدانی چه کردند با من از بعدت پدر

یا رسو ل الله نمودند غصب حقم این گروه

روز شب دارم ز ظلم این جماعت چشم تر

عارضم بیکی پدر از سیلی اعدادبین

هست زهرا یت پریشان از غمت شام و سحر

تا تو بودی عزتم بود است ای باب گرام

تا تو رفتی شد انیسم دیدگان بر مطر

یا رسول الله بعد از تو گروه بی حیا

ظلمها کردند چندان با من بی بال وپر

بر زدند آتش بباب خانه ام قوم عدو

بود جایت خال آندم تا ببینی دخترت

نیم جانی داشت در تن ای امین دادگر

گشته ام دلگیر از این دوره ناپایدار

زندگی دیگر نمی خواهم من خونین جگر

بس که کردم از فراقت گریه من روز شبان

بس که مژگان ز هجرت ریخته خون از بصر

قوت من اشک روان گردید هر شام و سحر

تنگ دل از من شدند اهل مدینه سر بسر

من هم ای بابا شدم بی زار از این مردمان

خواهم از حق تا بگیرد جان زارم ای پدر

دهر دون با من ره و رسم عداوت را گشود

خیره گردیده است بر من روزگار بد یسر

فلک کردی خراب از کید توعالم پریشان شد

گرفتی تنگ ره را آنچنان بر سبط پیغمبر

که عرش اعظم از تدبیر تو چون بید لرزان شد

شدی بر کام بورزاده سفیانی بی دین

ولی حق ز  جورت روز و شب در آه و افغان شد

نمودی تیره بر چشم حسین این صبح صادق را

بسان طاهر بشکسته پر افتان و خیزان شد

تمام وحشی و طیر هر یک بسامانش سری دارند

مگر فرزند زهرا ای فلک بی سر و سامان شد

کشانی که حسین را در حریم خواص ربانی

به قصد قتل شد جمعی روان با تیغ بران شد

برای طوف حج چون شد روان آن آیه رحمت

ز نیرنگ فلک غافل چه آن سلطان خوبان شد

سپس دید آنکه خونش اندر آن وادی همی ریزد

روان گردید ز آن وادی ز دیده اشک ریزان شد

عجب از گردش ایام و چرخ واژگون سیرت

چه ظلمی ز اشقیا بر آل پیغمبر نمایان شد

کسی کو بود صاحب خانه گوش ای دوستان دارید

برونش کرد کافر دو سمت دشت و هامونش

ز کینه قوم دون نگذاشتند آن شاه دلخون را

کند اعمال حج اتمام قلب وی هراسان شد

برون شد از مقام قرب تو در هشت ذیحجه

بسوی نینوا با جمله اعوان و یاران شد

ز جای خیز و نظر کن بچشمهای ترم

شکست مرگ تو ای نوجوان ز غم کمرم

شکفته زخم تنت همچو غنچه در گلزار

گل همیشه بهارم سری ز خاک بر آر

ز تیشه که بیفتاده سرو قامت تو

ز ضربتی که دو شق گشته فرق انور تو

گشای چشم و ببین دیده های گریانم

ز فرقت تو برون رفت روح از جانم

کدام ظالم بی دین ز تیشه بیداد

فکند قامت سروت چو شاخه شمشاد

ستاره سحر من غروب کردی زود

هنوز رفت غروب تو ای ستاره نبود

نه بستهٔ پیوند توانم بودن

نه رنج کش بند توانم بودن

عمری است که بی قرارتر از فلکم

ساکن چو زمین چند توانم بودن

جبریل به پرِّ جان ما پرّیدست

کیست آن که نه از جهانِ ما پرّیدست

طاوس فلک، که مرغ یک دانهٔ‌ ماست

او نیز ز آشیانِ ما پرّیدست

بر مثال باران‌اند هر جای که رسد نفع رساند، هم در بوستان وهم در خارستان، هم بر ریحان هم بر امّ غیلان. همچنین اهل اسلام در راحت یکدیگر و رأفت بر یکدیگر یکسانند و یک نشان‌اند. 

اندر شب قبض هیبت و دهشت و با روز بسط انس و رحمت، در حال قبض بنده را همه زاریدن است و خواهش از دل ریش، و در حال بسط همه نازیدن است و رامش در پیش.