فایلستان

بیا و بر سر ما سایه‌ای فکن چو همای

ایا وجود تو بر خلق، سایه‌ای ز خدای‌

به اوج چرخ رسان قبه فلک فرسای‌

چو آفتاب بنِه در رکاب رفعت پای‌

غبار ظلم ز آینه جهان بزدای‌

و آفتاب رخ از مطلع صفا بنمای‌

زمان توست ایا صاحب الزمان به درآی

خدای را چه تویی دست‌گیر خلق خدای‌

خلقند به خاک بیعدد آورده

از حکم ازل رای ابد آورده

ای بس که بگردد در و دیوار فلک

ما روی به دیوار لحد آورده

بر فلکش ره نبود ماند بر آن کوه قاف

با تو چه گویم که تو در غم نان مانده‌ای

پشت خمی همچو لام تنگ دلی همچو کاف

هین بزن ای فتنه جو بر سر سنگ آن سبو

دور ز جنگ و خلاف بی‌خبر از اعتراف

همچو روان‌های پاک خامش در زیر خاک

فلک زار و نزارم کردی آخر

جدا از گلعذارم کردی آخر

میان تختهٔ نرد محبت

شش و پنجی بکارم کردی آخر

مانند لاله، سوخته نانی است روزیم

آن هم فلک به خون جگر می‌دهد مرا

حبّه دل ‌ صمیم قلب، سویدای دل، «نقطه خون سیاه وسط دل که اصل حیات است و از آن، حیات و فیض بر جمیع اعضا می رسد و با وجود آن خردی محل ظهور عظمت و کبریایی حق است و هیچ مرتبه از مراتب وجود وسعت گنجایی آن حضرت را ندارد مگر دل انسان کامل» که «لا یسعنی ارضی و لا سمایی و وسعنی قلب عبدی المؤمن التقیّ»

دل با آن کوچکی، محل تجلیّات انوار الهی است و عارف بوسیله آن می تواند ارتباط معنوی بین خود و ذات حق برقرار نماید.

بار بر بارگی نهید چه سفرتان ناگزیر بود و مرگ بر سرتان سایه انداخته. از آن کسان باشید که چون بانگشان زدند، هشیار گشتند و دانستند که دنیا خانه ی ایشان نشود و آن را تعویض کردند.

شنیدم گوسفندی را بزرگی

رهانید از دهان و چنگ گرگی

شبانگه کارد بر حلقش بمالید

روان گوسفند از وی بنالید

که از چنگال گرگم در ربودی

ولیکن عاقبت گرگم تو بودی

انَّ الرُّوحَ اذَا عَرَجَ به یَشْخَصُ الْبَصَرُ.

 به هنگام عروج روح چشمهای میت خیره و باز می‌ماند.

وَالْمَلَکُ عَلَی أَرْجَائِهَا وَیَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّکَ فَوْقَهُمْ یَوْمَئِذٍ ثَمَانِیَةٌ» (الحاقه: ۱۷)؛ فرشتگان بر کناره های آن (آسمان) باشند، و عرش پروردگارت را در آن روز هشت [فرشته ]بر فراز سرشان بردارند.