خیز ای جان برادر تو علم را بردار
یاریم ساز در این معرکه شیرشکار
چکنم یک تنه با این سپه کفر شعار
دیده کن باز نگر در کف عدوانم اخی
ای ابوالفضل ایا ماه درخشانم اخی
گفت مسلم احبر تو با خاتم پیغمبران
ای حزین ناتوان
روز محشر شافعت در عهد این پیمان منم
از سر احسان منم
نیری از مدح مسلم کی فرو بندد ز جان
در ردیف شیعیان
گوید اندر ماتمت با دیده گریان منم
با چنین عصیان منم
گفت مسلم اولین سردار جان بازان منم
در ره جانان منم
در خور جام شهادت با لب عطشان منم
بندهٔ یزدان منم
نایب سلطان دین شاهنشه دوران حسین
پادشاه عالمین
میر و سردار شجاع خسرو خوبان منم
عازم میدان منم
مسلم من ابن عم حامی آل عبا
نور چشم مرتضی
اندر این کوفه بدام لشکر عدوان منم
با دو صد افغان منم
آنکه اول شد روان در کوفه از نزد حسین
بر دم تیر و سنین
آنکه اول جان براهش می کند قربان منم
اندرین میدان منم
آنکه اول بیعتش را کوفیان کردند قبول
یک بیک کردند نزول
بعد بیعت با دل بشکسته سوزان منم
با دل بریان منم
کودکانم رفت و من تنها ندارم مونسی
مُردم از این بیکسی
نیمهٔ شب بیکس و بی یار و بی طفلان منم
با غم هجران منم
در غریبی من کجا جویم بخود یک آشنا
ای کریم رهنما
آنکه باشد همدم این درد بیدرمان منم
با دل نالان منم
منکه میدانم شوند طفلان من آخر شهید
از جفا های یزید
آنکه بی طفلان و یار و بی سرو سامان منم
فارق از دوران منم
شیعیان اندر غریبی الامان از بی کسی
من ندارم دست رسی
یک تن و یک لشکردریای چون عمان منم
غرق این طوفان منم
باالاهانیمه شب در کجا روی آورم
بی کس و بی یاورم
آنکه باشد در غریبی زار و سرگردان منم
عاشق حیران منم
یک زنی در شهر کوفه طوعه می بودی بنام
با دو صد شوق تمام
شد خبر گفتا غریبان را کند احسان منم
مونس یاران منم
نام خود بنما بیان بنیاد نیکویت ز کیست
نالهٔ زارت ز چیست
گفت مسلم ابن عم شاه مظلومان منم
خار این بستان منم
طوعه گفتا در جواب آن غریب دل فکار
با دو چشم اشکبار
مسلما آنکس دهد جان در ره مهمان منم
بگذرد از جان منم
بگذرم از جان و شوم من با غریبان آشنا
با تو ای سرو رسا
آنکه دنیا را دهد بر جنت رضوان منم
در ره ایمان منم
پا بنه در خانه ام تا سر کنم قربان تو
جان فدای جان تو
دوست گر خواهی بکوفه از دل و از جان منم
بگذرت از جان منم
بگو باد صبا بر حامی آل عبا امشب
سلامی نزد او از مسلم بی افسر با امشب
پیام من رسان و شرح حال کوفیان برگو
که این امت شکستند شیشه عهد و وفا امشب
همین مردم که بوسیدند اول دست مسلم را
نمایند سنگ باران از سر هر بام ها امشب
چگویم از غریبی رفت طفلان و شدم تنها
به خود نالم و یا بر کودکان بینوا امشب
چه سازم بارها نیمه شب ز در و سرگردان
نهم سر به سر دیوارها نی آشنا امشب
صبا برگو حسین را الامان زین خلق بی ایمان
گرفتارم بدام کوفیان بی حیا امشب
میا در کوفه ای جان پسر عم هر چه توانی
که دارم یک دلی پر خون از این قوم دغا امشب
اگر آیی کوفه اکبر از لیلا جدا گردد
منم از طفلهای خویشتن گشتم جدا امشب
خاک عم بر سر گلزار جهان باد امشب
رفته گلزار نبوت همه بر باد امشب
خرگه چرخ ستم پیشه بسوزد که بسوخت
خرگه معدلت از آتش بیداد امشب
سقف مرفوع نگون باد که گردیده نگون
خانۀ محکم تنزیل ز بنیاد امشب
شد سرا پردۀ عصمت ز اجانب ناپاک
در رواق عظمت زلزله افتاد امشب
شده از سیل سیه کعبۀ توحید خراب
وین عجبتر شده بیت الصنم آباد امشب
از دل پرده نشینان حجازی عراق
می دود تا بفلک ناله و فریاد امشب
شورش روز قیامت رود از یاد گهی
کز ابوالفضل کنند اهل حرم یاد امشب
از غم اکبر نا شاد و نهال قد او
خون دل می چکد از شاخۀ شمشاد امشب
نو عروسان چمن را زده آتش بجگر
شعلۀ شمع قد قاسم داماد امشب
مادر اصغر شیرین دهن از داغ کباب
تیشه بر سر زند از غصه چه فرهاد امشب
حجت حق چه بنا حق بغل جامه رفت
کفر مطلق شده از بند غم آزاد امشب
بانوان اشکفشان، لیک چو یاقوت روان
خاطر زادۀ مرجانه بود شاد امشب
دیو، انگشتر و انگشت سلیمان را برد
نه عجب خون رود از چشم پریزاد امشب
ای دریغا که به همدستی جمال لعین
دست بیداد فلک داد ستم داد امشب
چهرۀ مهر سیه باد که بر خاکستر
خفته آن آینۀ حسن خدا داد امشب
برق غیرت زده در خرمن هستی ز تنور
که دو گیتی شده چون رعد پر از داد امشب
ز جای خیز و نظر کن بچشمهای ترم
شکست مرگ تو ای نوجوان ز غم کمرم
شکفته زخم تنت همچو غنچه در گلزار
گل همیشه بهارم سری ز خاک بر آر
ز تیشه که بیفتاده سرو قامت تو
ز ضربتی که دو شق گشته فرق انور تو
گشای چشم و ببین دیده های گریانم
ز فرقت تو برون رفت روح از جانم
کدام ظالم بی دین ز تیشه بیداد
فکند قامت سروت چو شاخه شمشاد
ستاره سحر من غروب کردی زود
هنوز رفت غروب تو ای ستاره نبود
ای به میدان وفا از دل و جان کرده نثار
سر و تن در ره یار
کرده هفتاد و دو تن یکتنه قربان نگار
همگی شیر شکار
سر به نی شمع دل انجمن ناله و آه
شاهد بزم اله
نقطۀ مرکز یک دائره، سرمه رخسار
محو نور الانوار
تن پر از غنچۀ بشکفته ز پیکان خدنگ
گلشنی رنگارنگ
لاله زاری سر هر غنچه دو صد مرغ هزار
زار چون ابر بهار
نو نهالان همه روئیده به پیرامن او
سبزۀ دامن او
لیک از سوز درون فی الشجر الاخضر نار
تا فلک رفته شرار
همه چون نخلۀ طور از عطش افروخته دل
خشک لب سوخته دل
همه از باد خزان ریخته در فصل بهار
مانده بی گل گلزار
همه شاداب ز خوناب ولی سینه کباب
تشنه از قحطی آب
یک گلستان همه بی آب و دو دریا بکنار
بهرۀ هر خس و خار
یک طرف سرو سهی سای ابوالفضل قلم
از کف افتاده علم
سرو آزادا قدش گشته تهیدست ز بار
دستش افتاده ز کار
تا از آن هیکل توحید جدا گشت دو دست
کمر شاه شکست
رفت و بگسیخت ز هم سلسلۀ یار و تبار
شد حرم بی سالار
یک طرف یوسف حسن ازل و گرگ اجل
گشته همدست و بغل
رنگ خون بر رخ ماهش چه بر آئینه غبار
شد جهان تیره و تار
طرۀ اکبر ناکام بخون رنگین است
دل شه خونین است
نه عجب گر ز غمش خون شده تا روز شمار
نافۀ مشک تتار
یک طرف قاسم ناشاد که در حجلۀ گور
بسته آئین سرور
نو عروسان چمن غمزده و زار و نزار
داغ آن لاله عذار
بدن نازک او تا شده پامال ستور
شد بپا شور نشور
دست و پا تا که بخون سر و تن کرده نگار
چشم گردون خونبار
یکطرف اصغر شیرین دهن از ناوک تیر
آب نوشیده و شیر
غنچه با تنگدلی خنده زد از ناوک خار
بر رخ بلبل زار
طوطی باغ بهشت از ستم زاغ و زغن
رخت بست از گلشن
شکر شُکر فشاند از دهن شکّر بار
بهر قربانی یار
یکطرف پرد گیان شور و نوا سر کرده
همگی بی پرده
بانوان دو سرا شهرۀ هر شهر و دیار
دستگیر اغیار
لاله رویان همه را داغ مصیبت بر دل
همه را پا در گل
بیکس و بی سر و سالار بجر یک بیمار
دست و پا سلسله دار