انتظار
انتظار، در درجه نخست ویژه حیات و زندگی است. ماهیت زندگی انسان با انتظار و امید به آینده عجین شده است به گونه‌ای که بدون انتظار زندگی مفهومی ندارد، و شور و نشاط لازم برای تداوم آن در کار نیست. حیات حاضر و کنونی ظرف پویایی، تلاش و حرکت به سوی فردا و فرداها است. و این‌چنین پویایی و حرکتی بدون عنصر «انتظار» ممکن نیست، زیرا احتمال معقول بقا و پایداری و امید به تداوم حیات است که به زندگی کنونی معنا و مفهوم می‌بخشد، و پویایی و نیروی لازم برای ادامه آن را تأمین می‌کند.
هرانسان زنده‌ای که در نخستین انتظارهای خویش، به تداوم حیات می‌اندیشد و بقای خویش را انتظار دارد، تمام حرکت و سکون خود را در راستای این انتظار و در جهت متناسب با تداوم حیات قرار می‌دهد، و از هرعمل و اندیشه‌ای که با تداوم حیات او ناسازگار باشد، یا به گونه‌ای آن را خدشه‌دار و ضعیف کند، یا در خطر قرار دهد، بشدت پرهیز می‌کند.
انتظارهای دیگر که از انتظار اصل حیات فراتر می‌رود و به انتظار آرمانها و هدفهای برتر حیات و فرازهای زندگی می‌رسد نیز دارای چنین ویژگی و جهتگیری است، یعنی اندیشه و عمل آدمی را در راستای تحقق آن آرمانها و هدفها قرار می‌دهد، و انسان را وامی‌دارد تا راهها و شیوه‌هایی را برگزیند که او را به خواسته‌ها و هدفهایش نزدیک کند و موانع راه را کنار زند. از اینجا است که انسان به آمادگی و آماده‌سازی خود و محیط خود می‌پردازد و زمینه آرمانها و هدفهای خویش را فراهم می‌آورد.
[ بازدید : ] [ امتیاز : ]
