فایلستان

از امام صادق (ع) روایت شده که امام باقر (ع) به مناسبتی فرمود: «الْحَمدُ للَّهِ». آن گاه به دنبال این ستایش و سپاس خود، فرمود:

ما تَرَکْتُ وَ لا ابْقَیْتُ شیئاً جَعَلْتُ جَمیعَ انواعِ الْمَحامِد للَّهِ- عَزَّوجَّل- فَما مِنْ حَمْدٍ الّا وَ هُوَ داخِلٌ فیما قُلْتُ. چیزی را در ستایش خداوند، باقی نگذاشتم. همه ستایشها و سپاسها را ویژه خدای عزیز و بزرگ، قرار دادم.

در این منزلت و مقام است که آدمی، پلِ میان مُلک و ملکوت، و واسطه و ابزاری است که مشیّت خداوند، از طریق او در این جهان، تبلور می‌یابد و به برکت این منزلت است که حامل خصوصیات یک موجودی خداگونه است و این همه، سرمایه حیات انسانی اوست، و ستایش و سپاس خداوند، بستری مناسب برای بالندگی و برازندگی او در این جهان است، و با داشتنِ این سرمایه سرشار، با اینکه بر روی زمین گام می‌نهد، خداوند، او را چنان اوج می‌دهد که گویی موجودی است ملکوتی که بنا به مصلحت و حکمتی به عالم زمین، فرود آمده است.