فایلستان

هر که حق داد نور معرفتش

کاین باین بود صفتش

جان به حق تن به غیر حق کاین

تن ز حق جان ز غیر حق باین

ظاهر او به خلق پیوسته

باطن او ز خلق بگسسته

از درون آشنا و همخانه

وز برون در لباس بیگانه

راه اهل ملامتست این راه

وز غرامت سلامتست این راه

خیز جامی و خاک این ره باش

هر چه داری به خاک این ره پاش

در کعبه یقین نرسیده است هیچ کس

هر کس نشان آتشی از دور داده اند

با خون دل بساز که در خاکدان دهر

خط مسلمی به لب گور داده اند

عُج إلَی القَلبَ ...: به سوی دل باز گرد، و ای رونده در شب‌، که در آن درختان و چشمه روان است.آدمی تا در جهان است تیرهای حادثه‌ها به سوی او پران است و دام‌ها در راه وی نهان. رهاننده از آن تیرها، خدای انسان و جان است وسیلت او اشک روان است.

تنزیل الکتاب من عند اللّه بحسب المراتب السبع التی للعوالم او للانسان الکامل.

هر قدر آدمی تعیّنات تو در تو را بیشتر طی کند و به عوالم بالاتر دست یابد به احوال و مقاماتی می رسد که صلاحیت درک ساحت های باطنی تر قرآن را دارا می شود. از این رو، فهم کتاب نفس آدمی هم راهی است برای فهم متن دین و مراتب هستی.

جسم حقیقی همچنانکه در هبوط از عالم غیب به دنیا، ناگزیر به شائبۀ جسم اول و جسد اول آمیخته شده است، باز در سفر اخروی خویش از آن دو عاری می‌گردد و شایستگی حیات ابدی می‌یابد.

﴿و السابقون السابقون اولئک المقرّبون﴾و سابقون کاملان واصلی هستند که به مقام بقاء بالله رسیده اند و حق را در هر چیزی مشاهده می کنند و موجودات را همان طور که هست می بینند و می دانند زیرا ﴿علی الاعراف رجال یعرفون کلاًّ  بسیماهم﴾

هرچه امروز حاصل ما نیست

طلب آن مکن که فردا نیست

گر در اینجا ندیده ای او را

رؤیت او تو را در اینجا نیست

حق به حق بین که ما چنین دیدیم

دیده ای کان ندید بینا نیست

وانکه حق را به خویشتن بیند

دیده اش بر کمال گویا نیست

هر که گوید که حق به خود بیند

این سعادت ورا مهیا نیست

گر چه آبند قطره و دریا

قطره در وصف همچو دریا نیست

دردانهٔ دریای حقیقت درد است

درد است که میزان عیار مرد است

ای خاک ره یار، عزیزش می دار

این طفل یتیم اشک، غم پرورد است

بیا و بر سر ما سایه‌ای فکن چو همای

ایا وجود تو بر خلق، سایه‌ای ز خدای‌

به اوج چرخ رسان قبه فلک فرسای‌

چو آفتاب بنِه در رکاب رفعت پای‌

غبار ظلم ز آینه جهان بزدای‌

و آفتاب رخ از مطلع صفا بنمای‌

زمان توست ایا صاحب الزمان به درآی

خدای را چه تویی دست‌گیر خلق خدای‌

هر که را فیض ازل از بخت برخوردار کرد

جای در ظل لوای حیدر کرار کرد

مظهر الطاف یزدان قبله امکان علی

آنکه حق او را معین احمد مختار کرد

آن که اندر نصرت اسلام روز کارزار

روز را چو نشیب به چشم لشگر کفار کرد

آن که شد گردان گردانکش به تیغ وی ذلیل

آنکه عباد وثن را تا قیامت خوار کرد

مقتدای خاکیان شاهی که خاک پای او

دست قدرت سرمه چشم اولوالابصار کرد

برد عمرو عبدود را تیغ وی بر خاک مرگ

چشم مرحب راز خواب سرکشی بیدار کرد

هست احیاکردن اموات کار کردگار