هر یک از فصول چهارگانه را خواصی است که این یک امر طبیعی است و غیر قابل انکار این خواص طبیعی را محصول سیارات و ستارگان میدانند که موجب و سبب این فصولند و این امر تا حدودی جنبه‌های علمی دارد.
هر برجی را سه قسمت کرده‌اند و هر ثلثی را ده درجه که وجه نامیده و آن را منسوب بیک کوکب کرده‌اند و مثلا گویند رب این ثلث یا درجه‌ها فلان کوکب است.ثلث اول برج حمل وجه مریخ، ثلث دوم آن وجه شمس، ثلث سوم آن وجه زهرة، ثلث اول ثور وجه عطارد، ثلث دوم آن وجه ماه ثلث سوم آن وجه زحل است و همین طور بقیه بروج.
هر یک از سیارات خمسه یعنی بجز ماه و آفتاب یک بیت و یا دو بیت از حیز آفتاب دارند و یک یا دو از حیز ماهتاب (زیرا ماه هم در هر ۲۸ یا سی روز مداری را طی میکند) و وبال هر کوکبی هنگامی است که بیت او مقابله یابد و بالاخره اوج و حضیض، صعود و هبوط کواکب را نسبت بمدار خود آن بیت میدانند.
بروج دوازده‌گانه را بیوت هم نامند و سیارات را بین آنها تقسیم کرده‌اند و مثلا گویند اسد را بیت آفتاب است و سرطان بیت قمر، جوزاء و سنبله بیت عطارد است و ثور و میزان بیت زهره است، حمل و عقرب بیت مریخ است، قوس و حوت بیت مشتری است جدی و دلو بیت زحل است.
حمد و ثنای بی عدد ذوالجلالی را که آثار قدرت او در عالم آفاق و انفس چون آفتاب جهانتاب بر چشم اهل بصیرت تابان است و اظهار صنع او در ظاهر و باطن عالم مُلک و ملکوت روشن و عیان است.
معرفت، شناخت حق است، خط سیر این شناخت، شریعت است و طریقت است و حقیقت. حقیقت منزل نهایی است که درک کمال و وصول به صفات از آنجا ناشی می شود. پس سالک، گام در راهی می نهد که اگر به جدّ بکوشد، نهایت آن وصال است و اگر نکوشد به درد فراق مبتلا می گردد.
«مرگ» حرکتی حتمی و مستمر از دار مَمّر به سوی دارمَقّر است: «الدُّنیا دارُ مَمَّر لا دارُمَقَرٍّ» و حرکتی است که با هر نَفَس، انسان را به سوی خود می خواند: «نَفَسُ المزء خُطاهُ اِلی اَجَلِهِ» حرکتی که پرده از پیوند لحظه ها با زندگانی کوتاه دنیوی برمی دارد: «وَ اَنَّ غایَةً تَنْقُصُها اللَّحَظةُ»زندگی کوتاهی که گذشتن لحظه ها از آن می کاهد.
مرگ، نشانی از هستی مقیّد انسان و هستی مطلق الهی دارد; هستی لِلّهی و الی اللّهی; هستی ای که ریشه در مُلک و ملکوت دارد و به هُلک و هلاکت منتهی می گردد; یعنی که مرگ ـ در واقع ـ نشان هستی انسان است و البته علامتی بر جوهر و حقیقت الهی انسان; حقیقتی پیوسته و وابسته به مبدأ هستی بخش.
از آن جا که انسان به وزان صورت حق آفریده شده, با شناخت خویش, آن صاحب صورت ـ ربّ خویش ـ را خواهد شناخت.
قدما که قائل به فلک بودند معتقد بودند که مثلًا ماه در یک فلک و عطارد در فلک دیگری است تا میرسد به فلک هشتم که همه ستارگان ثوابت بودند و بعد هم فلک نهم، فلک اطلس. آنها اولًا خود افلاک را جسم میدانستند و ثانیاً اشکال فلک را از لوازم افلاک میدانستند. به عقیده آنان شکل در آب، هوا یا انسان لازمه این اجسام نیست، یعنی امکان تغییر در آن هست ولی شکل در فلک غیر قابل تغییر و عوض شدن است. در مادون فلک یعنی در عالم عناصر، کون و فساد را جایز میدانستند ولی میگفتند محال است که شکل فلک تغییر کند؛ همان شکلی که دارد محفوظ است. مثلًا در اثر فرسودگی یا وارد شدن ضربهای، محال است خرابی یا شکافی در فلک پیدا شود.