فایلستان

امام صادق(ع)  می فرماید:

(رجالٌ کأنَّ قلوبَهُم زُبر الحدید لایشوبها شکٌّ فی ذات اللّه أشدُّ مِن الحجرَ لو حَملوا علی الجبال لأَزالوها.)
یاران مهدی(ع) مردانی هستند پولاد دل و همه وجودشان یقین به خدا مردانی سخت تر از صخره ها. اگر به کوهها روی آرند آنها را از جای برکنند.

خداوند متعال می فرماید: «وَلَنَبْلُوَنَّکُمْ بشَیْءٍ مِنَ الْخَوفْ وَالْجُوعِ وَنَقْصٍ مِنَ الأَمَوَالِ وَالأنفُس وَالثَّمَرَاتِ وَبَشِّرِ الصَّابرِینَ.» (بقره: ۱۵۵)؛ قطعا همه شما را با ترس و گرسنگی و کمبود مالی و جانی و میوه ها ابتلا می نماییم و بشارت باد بر پایداران. بنابراین، شرط مهم انتظار، استقامت در مقابل نقصان ها و کمبودهاست.

از امام باقر علیه السلام نقل شده است: «ارزش و منزلت هر کس به اندازه معرفت اوست.»

معرفت به حضرت امام مهدی (عج) تنها دانستن نام و نسبت حضرت نیست، بلکه تبیین شناخت آن حضرت و جایگاه وجودی ایشان و اثر محوری که برای تمام موجودات عالم، اعم از عرش و فرش، دارد می باشد.

 انتظار حالتی است نفسانی که آمادگی برای آنچه انتظارش را می کشیم از آن برمی آید و ضد آن، یأس و ناامیدی است. پس هر قدر که انتظار شدیدتر باشد، آمادگی مهیا شدن قوی تر خواهد بود. هرچه محبت شدیدتر و دوستی بیشتر باشد، مهیا شدن برای محبوب زیادتر می شود و فراغش دردناک تر می گردد، به گونه ای که منتظر از تمام اموری که مربوط به حفظ خودش هست، غافل می ماند و دردهای بزرگ و محنت های شدید را احساس نمی کند.

انتظار درفش بنیادگر مقاومت است در برابر هر ناحقی و هر ستمی و هر ستمگری. و این خود مستلزم دو استراتژی کلان دعوت و جهاد است; دعوت به حق و حقیقت و جهاد در راستای تحقق آن دو و اثبات حقّانیت. حقیقتی که در نگاه حق بین و در اندیشه حقیقت خواه، ثابت، مطلق و جاودانه است و ریشه در حقیقت پاک مبدأ آفرینش دارد و به هیچوجه نمی توان آن را متعدد، نسبی و مقطعی دانست و برای رسیدن به آن، باید به دنبال حقّانیت بود، نه تابع شکّاکیت.

تقدیم اعتدالین ، جابجایی بسیار کند برخوردگاههای دایرة البروج و استوای آسمانی . زمین هر روز یک دور حول محوری که از قطبهای شمال و جنوب می گذرد، می چرخد. این محور بر صفحة گردش زمین به دور خورشید عمود نیست ، بلکه با خط عمود بر این صفحه ، زاویة ثابتی ( À ) تقریباً برابر با ْ2312 (زاویة تمایل محور زمین ؛ در نجوم دورة اسلامی : میل اعظم / میل کلی ) می سازد. از دید ناظر زمینی ، صفحة استوای زمین با صفحة گردش ظاهری خورشید به دور زمین (صفحة دایرة البروج ) همان زاویة À را می سازد. این امر را با استفاده از مفهوم کرة آسمان به آسانی می توان مجسّم کرد. کرة آسمان بنا به تعریف ، کره ای است با شعاع بسیار بزرگ ، چنانکه شعاع زمین نسبت به آن ناچیز است و زمین را می توان همچون نقطه ای در مرکز آن در نظر گرفت . اکنون می توانیم به کمک پاره خطهای راستی که از (مرکز) ستاره و (مرکز) زمین می گذرد، همة ستاره ها را بر کرة آسمان تصور کنیم . چون حرکت ویژة ستاره ها (کمان مرئی جابجایی ستاره ها بر اثر حرکت واقعی آنها در فضا) بسیار ناچیز است ، ستاره ها را می توان بر کرة آسمان ، «ثابت » در نظر گرفت . قطبهای شمال و جنوب زمین را هم روی این کره تصویر می کنیم و تصویرهای آنها را قطبهای شمال و جنوب آسمانی می نامیم . از دید ناظر زمینی ، کرة آسمان ظاهراً روزی یک بار حول محور گذرنده از قطب شمال و قطب جنوب آسمانی می گردد. صفحة استوای زمین و صفحة گردش ظاهری سالانة خورشید به دور زمین ، کرة آسمان را در دو دایرة عظیمه قطع می کنند که بترتیب استوای آسمانی و دایرة البروج خوانده می شوند. استوای آسمانی ، کرة آسمان را به نیمکرة شمالی شامل قطب شمال آسمانی و نیمکرة جنوبی شامل قطب جنوب آسمانی تقسیم می کند.
از دید ناظر زمینی ، خورشید ظاهراً روی دایرة البروج در زمینة ستارگانِ ثابت حرکت می کند و سالی یک دور می زند. خورشید ضمن این دور زدن در دو هنگام به برخوردگاه دایرة البروج و استوای آسمانی می رسد. چون طول روز و طول شب در این دو هنگام برابرند، دو نقطة برخورد دایرة البروج و استوای آسمانی اعتدالین خوانده می شوند. اعتدال بهاری (ربیعی ) تعیین کنندة آغاز بهار و شروع سال نو ایرانی است ؛ این هنگامی است که (مرکز) خورشید از نیمکرة جنوبی کرة آسمان خارج ، و وارد نیمکرة شمالی می شود. اعتدال پاییزی (خریفی ) هنگامی است که (مرکز) خورشید نیمکرة شمالی را ترک می کند و وارد نیمکرة جنوبی می شود.
از سوی دیگر چون زمین به دور خود می گردد، شکل آن کرة کامل نیست بلکه در نواحی استوا برآمده تر است . به علت کشش گرانشی خورشید و ماه بر این نواحیِ زمین که استوا را به سوی بیرون می کشند، راستای فضایی محور زمین نسبت به ستارگانِ ثابت ، چرخش کُندی با زمان تناوب تقریبی 770 ، 25 سال دارد . ضمن این چرخش ، زاویة بین استوا و دایرة البروج تقریباً ثابت می ماند . این چرخش دو اثر دارد: 1) قطب شمال آسمانی ظاهراً در زمینة ستارگان ثابت روی دایره ای حرکت می کند. اکنون این قطب نزدیک ستارة قطبی است ، ولی دو هزار سال پیش چنین نبوده و در سال 4000 میلادی هم دیگر چنین نخواهد بود. 2) دو برخوردگاه استوای آسمانی و دایرة البروج ، یعنی اعتدال بهاری و اعتدال پاییزی ، نیز ظاهراً در زمینة ستارگانِ ثابت از مشرق به مغرب (در خلاف جهت توالی بروج ) حرکت می کنند. این پدیده تقدیم اعتدالین خوانده می شود. چون دورة تناوب این حرکت 770 ، 25 سال است ، هر برخوردگاه روی دایرة البروج با سرعت تقریبی یک درجه در 71 سال و هفت ماه حرکت می کند. اکنون اعتدال بهاری از صورت فلکی حوت به سوی صورت فلکی دلو حرکت می کند. براثر تقدیم اعتدالین ، طول آسمانی ستارگان ثابت به اندازة یک درجه در هر 71 سال و هفت ماه زیاد می شود . طول دایرة البروجی هر ستاره طبق تعریف ، کمانی است از نقطة اعتدال بهاری تا تصویر قائم ستاره بر دایرة البروج ، که در جهت حرکت ظاهری خورشید اندازه گیری می شود.

 

طبق دیدگاه ارسطو، تقدّم بر چهار قسم است: ۱. تقدّم زمانی؛ ۲. تقدّم جزء بر کل، مانند تقدّم یک بر دو؛ ۳. تقدّم رتبی؛ ۴. تقدّم افضل

فارابی و به تبع او ابن‌سینا مسئله تقدّم را بر پنج قسم تقسیم می‌نمایند: ۱. تقدّم زمانی؛ ۲. تقدّم جزء بر کل، مانند تقدّم یک بر دو؛ ۳. تقدّم رتبی؛ ۴. تقدّم افضل و اشرف؛ ۵. تقدّم وجودی،

هو رخش با اوّل مضموم و واو مجهول و راء مفتوح بخاء زده بمعنای آفتاب‌است و این لغت در اصل هور رخش بوده چه هور به معنای آفتاب و رخش بمعنای‌تابنده‌گی مانند رخشان و یک راء را محذوف کرده‌اند انتهی.

شمس که در لغت فرس به آن « هو رخش» گویند طلسم و ربّ النّوع‌اعظم انوار عرضیّه یعنی سهریر که همان « شهریور » است می‌باشد و نزد ارباب فنّ‌این نور اعظم انوار طبقه عرضیّه است قهرا مصاحب آن و ربّ النّوعش نیز اعظم‌ارباب انواع می‌باشد.

شمس در اقلیم افلاک فرمانفرما و سلطان تمام کواکب و انجم منیره ومستنیره است و مجرّد اینکه بعضی از کواکب چه بسا چند برابر شمس هستند یابعقول طولیّه از آن نزدیکترند سبب اشرفیّت آنها نمی‌شود زیرا ملاک شرافت وفضیلت در کواکب شدّت نور و کثرت شعاع است و بسیاری از کواکب هستند که‌در حجم و ضخامت قابل قیاس با شمس نیستند ولی اثر وجودی شمس که به روزنهار و تدبیر بیاض و روشنائی عالم است در آنها نیست فلذا در وصف شمس‌گفته‌اند همچون قلب انسانی است زیرا همانطوری که حیات بدن و بقاء آن به‌سلطان بدن یعنی قلب است عینا زندگانی عالم اجسام مرهون وجود شمس‌می‌باشد.

و امّا ثالثا: طبق تقریری که از مرام مشّائین گذشت جسم فلک دوّم که‌فلک ثوابت و فلک البروجش گویند مستند است به عقل ثانی پس باید در عقل ثانی‌که علّت است از جهات کثیره و وجود عدیده مقداری باشد که وافی به صدورجهات متکثّره در معلول یعنی فلک هشتم باشد و حال آنکه چنین نیست زیرا جهات‌صادره و انجم موجوده در این فلک در کثرت بحدی هستند که لا یحصیها الّا اللّه‌تعالی و لا یحیط علیها الّا خالقها و بارئها در حالی که جهات در عقل دوّم را دوازده‌تا هیجده گفته‌اند.پس در نتیجه باید کثرت این عالم هستند به عقول عرضیّه و قواهر متکافئه‌باشد تا لوازم باطله ثلاث پیش نیاید.

هرودت می گوید که خشایارشا با دیدن لشکر عظیم انبوهش به سختی گریست، چه اندیشید که تا صد سال دیگر هیچکدام آنها زنده نخواهند ماند. ما نیز با دیدن فهرست نسبتاً حجیم نشریات و اینکه تمام این کتابها تا ده سال هم زنده نخواهند بود چگونه نگرییم؟