فایلستان

قرآن منشور هدایت است، و قانون حکمت. قرآن نامه تذکرت است، و صحیفه رحمت. قرآن شاهد حقّ است و مایه حقیقت. قرآن بیان جلال الوهیّت است، و نشان جمال ربوبیّت. هر کرا قرآن انیس است، اللَّه او را جلیس است. هر کرا قرآن رفیق است، قرینش توفیق است. هر کرا قرآن امام است، مقرّش دار السّلام است.

فهم عظمت هر چیز به فهم حقیقت آن است، و حقیقت قرآن شریف الهی قبل از تنزّل به منازل خلقیه و تطوّر به اطوار فعلیه از شؤون ذاتیه و حقایق علمیه در حضرت واحدیت است، و آن حقیقت (کلام نفسی) است که مقارعه ذاتیه در حضرات اسمائیه است، و این حقیقت برای احدی حاصل نشود به علوم رسمیه و نه به معارف قلبیه و نه به مکاشفه غیبیه مگر به مکاشفه تامه الهیه برای ذات مبارک نبی ختمی(ص)… و دست آمال عائله بشریه از آن کوتاه است مگر خلّص از اولیاء الله که به حسب انوار معنویه و حقایق الهیه با روحانیت آن ذات مقدس مشترک و به واسطه تبعیت تامه فانی در آن حضرت شدند… و حقیقت قرآن به همان نورانیت و کمال که در قلب آن حضرت تجلی کند به قلوب آنها منعکس شود، بدون تنزل به منازل و تطوّر به اطوار.

کجا ستاره سها در مقابل آفتاب عالمتاب می تواند بگوید : مرا نور است . آنجا که کتاب و کتابخانه هست و خبری از کتاب می دهد , از اشراق و اشراف قرآن و جوامع روائی قرآن است .

آن یکی نزدیک بکفر و این یکی نزدیک بحق. اما آن فقر که بکفر نزدیکست فقر دلست که علم و حکمت و اخلاص و صبر و رضا و تسلیم و توکل از دل ببرد.

تنزیل الکتاب من عند اللّه بحسب المراتب السبع التی للعوالم او للانسان الکامل.

هر قدر آدمی تعیّنات تو در تو را بیشتر طی کند و به عوالم بالاتر دست یابد به احوال و مقاماتی می رسد که صلاحیت درک ساحت های باطنی تر قرآن را دارا می شود. از این رو، فهم کتاب نفس آدمی هم راهی است برای فهم متن دین و مراتب هستی.

عاشقی در موج دریائی فتاد

عاقلی از ساحلش آواز داد

گفتش ای مسکین برون آرم تو را

یا چنین سرگشته بگذارم تو را

پاسخ این دادش که ای روشن روان

گر ز من پرسی نه این خواهم نه آن

بر مراد خود نخواهم یک نفس

زانکه مقصودم مراد اوست بس

چون ز حق گردی رضای حق طلب

حکم او را هم رضا ده روز و شب

گر رضای خویش می جوئی خطاست

چون تو راضی گشتی او را هم رضاست

ز هر ناکامی همی خور بی گِله

هر گدائی را کجا این حوصله

در طریقت منزل اعلاست این

منتهای جاهدوا فیناست این

مرکب لنگست و راه دورست این راه بریدنم خیال است صد قرن چو باد اگر بپویم با این همه گر دمی برآرم دانی تو که سر کافری چیست بی او نفسی مزن که ناگاه بگذر ز رجا و خوف کاین جا چه جای خیال و نار و نورست .

بیا تا اهل معنی را درین عالم به غم بینی

بیا تا لطف ربانی و احسان و کرم بینی

بیا تا سوز مشتاقان و راه بی‌دلان بینی

ز اوتادان و ابدالان علم اندر علم بینی

همه صحرای روحانی پر از مردان حق بینی

ز صوت و ذوق داوودی همه جانها خرم بینی

ازین زندان سلطانی دل و جان را دژم یابی

«الفوت انقطاع عن الحق و الموت انقطاع عن الخلق»  ما عِنْدَکُمْ یَنْفَدُ وَ ما عِنْدَ اللَّهِ باقٍ‌ هر چه غیر حق است فانی است و قهرا عبد نباید بدان دل بندد و خود و اوصاف او هم فانی است و بدان دل نباید بست و آنچه باقی است ذات حق است و برای نیل بمطلوب حقیقی و وصول بحق باید ترک دنیا و اوصاف و ذات خود کرده و همه را هیچ انگارد و خود را فراموش کرده و محو ذات الهی گردد و فانی در ذات شده تا وصول حقیقی حاصل شود و باید ترک سر کند که بمحبوب واصل شود.

به چشم کم مبین در قامت خم گشته پیران

کز این پشت کمان کار دم شمشیر می آید

نپردازد به سیر باغ جنت، دیده حق بین

که مهمان از سر خوان کریمان سیر می آید

نباشد حسن از حال گرفتاران خود غافل

که از خلخال لیلی ناله زنجیر می آید

چه صورت دارد از بیهوده گردی منع من کردن؟

که عکس من برون زآیینه تصویر می آید

نشد باز از دم گرم بهاران عقده از کارم

چه کار از بر گریز ناخن تدبیر می آید؟

به حیرانی توان شد کامیاب از چهره خوبان

که حفظ صورت از آیینه تصویر می آید

نگردد تیرباران ملامت سنگ راه من

نیستان کی برون از عهده این شیر می آید

مدان از سخت جانی گر نمردم در فراق تو

که جان از ناتوانی بر لب من دیر می آید

زکویش چون برون آیم، که سیلاب سبک جولان

به دشواری برون زان خاک دامنگیر می آید