فايلستان

بيا تا قدر يك ديگر بدانيم

كه تا ناگه ز يك ديگر نمانيم

چو مؤمن آينه مؤمن يقين شد

چرا با آينه ما روگرانيم

كريمان جان فداي دوست كردند

سگي بگذار ما هم مردمانيم

فسون قل اعوذ و قل هو الله

چرا در عشق همديگر نخوانيم

غرض‌ها تيره دارد دوستي را

غرض‌ها را چرا از دل نرانيم

گهي خوشدل شوي از من كه ميرم

چرا مرده پرست و خصم جانيم

چو بعد از مرگ خواهي آشتي كرد

همه عمر از غمت در امتحانيم

كنون پندار مردم آشتي كن

كه در تسليم ما چون مردگانيم

چو بر گورم بخواهي بوسه دادن

رخم را بوسه ده كاكنون همانيم

خمش كن مرده وار اي دل ازيرا

به هستي متهم ما زين زبانيم

گرچه در آينه به شكل بوي

آنك در آينه  بود نه  توي

دگري تو، چو آينه دگر است

آينه از صورت تو بي خبر است

آينه صورت از صفت دور است

كان پذيراي صورت از نور است

هر چند كه يار سر گرانست به تو

غمگين نشوي كه مهربانست به تو

دلدار مثال صورت آينه است

تا تو نگراني نگرانست به تو

بر پيكر آن سرور خورشيد علم

كز عارضه‌اي گشته مزاجش درهم

چندان به دمم دعا كه برباد رود

از آينهٔ وجود او گرد الم

شدم به سوي چه آب همچو سقايي

برآمد از تك چه يوسفي معلايي

سبك به دامن پيراهنش زدم من دست

ز بوي پيرهنش ديده گشت بينايي

به چاه در نظري كردم از تعجب من

چه از ملاحت او گشته بود صحرايي

كليم روح به هر جا رسيد ميقاتش

اگر چه كور بود گشت طور سينايي

زنخ ز دست رقيبي كه گفت از چه دور

از اين سپس منم و چاه و چون تو زيبايي

كسي كه زنده شود صد هزار مرده از او

عجب نباشد اگر پير گشت برنايي

هزار گنج گداي چنين عجب كاني

هزار سيم نثار لطيف سيمايي

جهان چو آينه پرنقش توست اما كو

به روي خوب تو بي‌آينه تماشايي

سخن تو گو كه مرا از حلاوت لب تو

نه عقل ماند و نه انديشه‌اي و ني رايي

گويند دل آيينهٔ آيين عجبست

دوري رخ شاهدان خودبين عجبست

در آينه روي شاهدان نيست عجب

خود شاهد و خود آينه‌اش اين عجبست

روي تو خوش مي‌نمايد آينه ما

كآينه پاكيزه است و روي تو زيبا

چون مي روشن در آبگينه صافي

خوي جميل از جمال روي تو پيدا

هر كه دمي با تو بود يا قدمي رفت

از تو نباشد به هيچ روي شكيبا

صيد بيابان سر از كمند بپيچد

ما همه پيچيده در كمند تو عمدا

طاير مسكين كه مهر بست به جايي

گر بكشندش نمي‌رود به دگر جا

غيرتم آيد شكايت از تو به هر كس

درد احبا نمي‌برم به اطبا

برخي جانت شوم كه شمع افق را

پيش بميرد چراغدان ثريا

گر تو شكرخنده آستين نفشاني

هر مگسي طوطيي شوند شكرخا

لعبت شيرين اگر ترش ننشيند

مدعيانش طمع كنند به حلوا

صد بار بگفتم به غلامان درت

تا آينه ديگر نگذارند برت

ترسم كه ببيني رخ همچون قمرت

كس باز نيايد دگر اندر نظرت

دشمن چو به ما درنگرد بد بيند

عيبي كه بر ماست يكي صد بيند

ما آينه‌ايم، هر كه در ما نگرد

هر نيك و بدي كه بيند از خود بيند

اي آينهٔ ذات تو ذات همه كس

مرآت صفات تو صفات همه كس

ضامن شدم از بهر نجات همه كس

بر من بنويس سيئات همه كس