فايلستان

فاينما تولوا فثم وجه الله  به هر طرف رو كنيد چهره خدا آنجاست، و نحن اقرب اليه من حبل الوريد [و ما از رگ گردن به او(انسان)نزديكتريم،] هو الاول و الاخر و الظاهر و الباطن  اول همه اشياء اوست و آخر همه اوست(از او آغاز يافته اند و به او پايان مي يابند)،ظاهر و هويدا اوست و در همان حال باطن و ناپيدا هم اوست.

از سراى طبيعت جسمانى و از هواهاى نفسانى و قيود مادى بيرون آى و در مشاهده جمال حق فانى شو و وارث كمال معنوى حضرت محمد(صلى الله عليه وآله) شو و حديث «من رآنى فقد رأى الحق» را بگو و اين اشاره به بقاء بالله است.

اگر ابرى در آسمان پيدا شود و خورشيد را بپوشاند، نور خورشيد كه از روزنه ها تافته است نابود مى شود، اما نور اوليا چنان نيست. هيچ چيز مانع تابش نور آنان نيست. نمونه آن چالش مشركان و معاندان است براى خاموش ساختن نور حق، كه: يريدون أن يطفؤا نور الله بأفواههم و يأبى الله إلا أن يتم نوره‌. 

امام على(ع) از كنار ديوارى كه در حال فرو افتادن بود به ديوار سالمى پناه برد. شخصى به حضرت ايشان خرده گرفت: از قضاى خداوند مى گريزى؟

حضرت فرمود: از قضاى الهى مى گريزم و به قدر او پناه مى برم.

تخصيص كلمه آدميت را بحكمت الهى از آن جهت است كه چون حضرت آدم براى خلافت روى زمين آفريده شده است مرتبت جامع تمام مراتب عالم و مرآت مرتبت الهيت است و مظهر تمام اسماء غيب العيوب است و آينه تمام نماى وجود سرمدى است و مراد از كلمه آدميت روح كل است.

يكي از حق بخلق، نشان بيگانگي است و از اجابت نوميدي يكي از خلق بحق، راه مسلماني است و شرط بندگي يكي از حق بحق وسيلت دوستي است و اجابت دستوري. او كه از حق بخلق نالد درد افزايد، او كه از خلق بحق نالد درمان يابد، او كه از حق بحق نالد حق بيند.

حيدر صف شكن سوار دلير

برده شمشير او مهابت شير

ذوالفقارش چو اژدها خون ريز

هم نبردش نبرده جان به گريز

يافت جانش ز فضل حق نيرو

داد جان قوت دل و بازو

در خيبر به قوت جان كند

آن به نيروي جسم نتوان كند

يافت از آفريدگار جهان

مردي و مردمي و علم و توان

گشت مشهور در جهان به كرم

بود بحر علوم و دين و حكم

خواند او را دليل جان و خرد

در علم خود و برادر خود

زهره باغ دولتش زهرا

پاي بوس كنيز كش جوزا

ثمر آن زهر حسين و حسن

روحشان مشترك ميان دو تن

بر روان نبي عليه سلام

اهل بيت و چهار يار عظام

بر حسين و حسن دو پاك نسب

منبع حسن خلق و كان ادب

بر دو عم نبي يكي عباس

وان دگر حمزه مردشوكت و باس

بر روان مهاجر و انصار

دوستان محمد مختار

باد پيوسته نور حق نازل

مؤمنان را نصيب ازو حاصل

گداز امن درين انجمن كم افتادست

به خانه‌اي كه تويي سقف آن خم افتادست

ز سعي اگر همه ناخن شوي چه خواهي‌كرد

گره به رشتهٔ تدبير محكم افتادست

مگر به سجده توان پيش برد ناز غرور

كه همچو شمع سر ازپا مقدم افتادست

جهان تلاش لگدكوب يكدگر داره

چو سبحه قافله‌ها درپي هم افتادست

ازين قيامت توفان نفس مگوي و مپرس

كجاست آدمي‌، آتش به عالم افتادست

فناست آنچه ز علم و عيان به جلوه رسيد

هنوز صورت انجام مبهم افتادست

ز نقش پا به جبين وارسيد ونوحه كنيد

نگين ماست ‌كه يكسر ز خاتم افتادست

يكي است پست و بلند بناي هستي ما

به خاك‌، سايهٔ نقش قدم‌كم افتادست

سراغ وحشت فرصت ز اشك ماگيريد

سحر ز باغ‌ گذشته‌ست شبنم افتادست

صبا درين چمن از غنچه‌ها نقاب مدر

سر همه به‌ گريبان ماتم افتادست

يك گريبان نيست كز بيداد آن مه پاره نيست

رحم گويا در دل بي‌رحم آن مه پاره نيست

كو دلي كز آن دل بي‌رحم سنگين نيست چاك

كو گريباني كز آن چاك گريبان پاره نيست

اي دلت در سينه سنگ خاره با من جور بس

در تن من آخر اين جان است سنگ خاره نيست

گاه گاهم بر رخ او رخصت نظاره هست

ليك اين خون گشته دل را طاقت نظاره نيست

جان اگر خواهي مده تا مي‌تواني دل ز دست

دل چو رفت از دست غير از جان سپردن چاره نيست

خاك عم بر سر گلزار جهان باد امشب

رفته گلزار نبوت همه بر باد امشب

خرگه چرخ ستم پيشه بسوزد كه بسوخت

خرگه معدلت از آتش بيداد امشب

سقف مرفوع نگون باد كه گرديده نگون

خانۀ محكم تنزيل ز بنياد امشب

شد سرا پردۀ عصمت ز اجانب ناپاك

در رواق عظمت زلزله افتاد امشب

شده از سيل سيه كعبۀ توحيد خراب

وين عجبتر شده بيت الصنم آباد امشب

از دل پرده نشينان حجازي عراق

مي دود تا بفلك ناله و فرياد امشب

شورش روز قيامت رود از ياد گهي

كز ابوالفضل كنند اهل حرم ياد امشب

از غم اكبر نا شاد و نهال قد او

خون دل مي چكد از شاخۀ شمشاد امشب

نو عروسان چمن را زده آتش بجگر

شعلۀ شمع قد قاسم داماد امشب

مادر اصغر شيرين دهن از داغ كباب

تيشه بر سر زند از غصه چه فرهاد امشب

حجت حق چه بنا حق بغل جامه رفت

كفر مطلق شده از بند غم آزاد امشب

بانوان اشكفشان، ليك چو ياقوت روان

خاطر زادۀ مرجانه بود شاد امشب

ديو، انگشتر و انگشت سليمان را برد

نه عجب خون رود از چشم پريزاد امشب

اي دريغا كه به همدستي جمال لعين

دست بيداد فلك داد ستم داد امشب

چهرۀ مهر سيه باد كه بر خاكستر

خفته آن آينۀ حسن خدا داد امشب

برق غيرت زده در خرمن هستي ز تنور

كه دو گيتي شده چون رعد پر از داد امشب