وَتَرَى الْمَلَائِكَهَ حَافِّينَ مِنْ حَوْلِ الْعَرْشِ يُسَبِّحُونَ بِحَمْدِرَبِّهِمْ وَقُضِيَبَيْنَهُم بِالْحَقِّ وَقِيلَ الْحَمْدُلِلَّهِ رَبِ الْعَالَمِينَ»(زمر:۷۵)؛ و فرشتگان را بينى كه گرد عرش را فرا گرفته اند، پروردگارشان را همراه با سپاس و ستايش به پاكى ياد مى كنند، و ميانشان به راستى و درستى داورى شود، و گفته شود: سپاس و ستايش خداى راست، پروردگار جهانيان.
وَالْمَلَكُ عَلَى أَرْجَائِهَا وَيَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّكَ فَوْقَهُمْ يَوْمَئِذٍ ثَمَانِيَةٌ» (الحاقه: ۱۷)؛ فرشتگان بر كناره هاى آن (آسمان) باشند، و عرش پروردگارت را در آن روز هشت [فرشته ]بر فراز سرشان بردارند.
«إن أحسنتم أحسنتم لأنفسكم و إن أسأتم فلها» اگر نيكي كنيد، به خود نيكي كرده‌ايد، و اگر بدي كنيد، به خود (سوره‌ي اسرا، آيه‌ي ۷).
بارك‌الله قلم صنع حكيم ازلي، صانع بي‌چون صمد لم‌يزلي، آن‌كه ز انوار جلي، نور تجلّي به ظهور آورَد و نور ز نور آورَد و خوانَدَش از لطف به طاها و به ياسين، كُنَدَش صدر نبيّين، كه به نام است محمد (ص) شه معروف به احمد، مددش بخشد و پيغمبري و خسروي معجزه و كشف كرامات مقامات، به رخ مه، به جبين مهر، به قد طوبي گل‌چهر، معنبر بود از موي، معطَر ز دو گيسوي، مقوّس ز دو ابرو، عرقش مُشك مُجير است و بشير است و نذير است و شه عرش سرير است، مسيحا لب و موسي كف و داوود به الحان و از آن پادشهي يافت سليمان و سزد يوسف كنعان دهدش خطّ غلامي كه بُوَد بدر تمامي «انا املح» ز جمالش، «انا افصح» ز مقالش، به سرش افسر وهّاج، بود صاحب معراج، گرفته ز شهان باج، شه تخت لعمرك، كه برافراخته در هر دو جهان تاج و لوا را.
اي طفيل تو سپهر و مه و مهر و همه سياره و ثابت، كه بود صاعد و هابط، فلك و هم ملك و كرسي و لوح و قلم و عرش و دگر فرش و تمام ملكوت و جبروت حُجَب و عالم لاهوت و دگر مركز ناسوت و هم از اوج و حضيض كُره‌ي خاك، هم افلاك، قضا و قدر روز و شب سال و مه صبح و مسا، صيف و شتا، دار بقا، جام لقا، كوثر جنّات دگر حور و قصور دگر از رشح طهور و ز سراينده طور و نغمات خوش مرغان خوش‌الحان، نِعَم نامتناهي، كه ز دربار الهي، شده اكرام به هر خاص و به هر عام، دگر خيل رسل، مرسل و نامرسل كامل، دگر اكمل كه مسلسل به جهان آمده و كرده ادا حجّت فرمان خدا را.
«لَا الشَّمْسُ يَنبَغِي لَهَا أَن تُدْرِكَ الْقَمَرَ وَلَا اللَّيْلُ سَابِقُ النَّهَارِ وَكُلٌّ فِي فَلَكٍ يَسْبَحُونَ»(يس:۴۰)؛ نه خورشيد را سزد كه ماه را دريابد و نه شب بر روز پيشي گيرنده است و همه در چرخ خود [در مدار خود] شناورند. .
«إِنَّا زَيَّنَّا السَّمَاء الدُّنْيَا بِزِينَةٍ الْكَوَاكِبِ» (صافات:۶)؛ همانا ما آسمان دنيا [نزديكتر] را به زيور ستارگان بياراستيم.
«مَثَلُ الَّذِينَ اتَّخَذُوا مِن دُونِ اللَّهِ أَوْلِيَاء كَمَثَلِ الْعَنكَبُوتِ اتَّخَذَتْ بَيْتاً وَإِنَّ أَوْهَنَ الْبُيُوتِ لَبَيْتُ الْعَنكَبُوتِ لَوْ كَانُوا يَعْلَمُونَ»(عنكبوت:۴۱)؛ داستان آنان كه جز خدا دوستاني گرفته‌اند مانند داستان عنكبوت است كه خانه‌اي ساخته است و هر آينه اگر مي دانستند، سست‌ترين خانه‌ها خانه عنكبوت است.