فايلستان

نورحق تابيده بر اكناف عالم سربسر

نور انجم پرتوي زان نور ميدانيم ما

جابجا در هر فلك بنشسته خيلي از ملك

اين عبادتخانه را معمور ميدانيم ما

هر كرا دانش بود مقصود بر حس و خيال

چشم او گر چار گردد كور ميدانيم ما

نزدنزديكان حق حيّند و ناطق نه فلك

هر كرا اين علم نبود دور ميدانيم ما

عالم خلقست اين عالم كه پيدا بينيش

عالم امر از نظر مستور ميدانيم ما

چشم فهم نكته زاهل علم بتوان داشتن

جاهل دل مرده را معذور ميدانيم ما

قدر هر ظرفي بقدر آن بود كاندر ويست

دل خراب عشق را معمور ميدانيم ما

گفتي شكار گيرم رفتي شكار گشتي

گفتي قرار يابم خود بي‌قرار گشتي

خضرت چرا نخوانم كآب حيات خوردي

پيشت چرا نميرم چون يار يار گشتي

فاروق چون نباشي چون از فراق رستي

صديق چون نباشي چون يار غار گشتي

اكنون تو شهرياري كو را غلام گشتي

اكنون شگرف و زفتي كز غم نزار گشتي

هم گلشنش بديدي صد گونه گل بچيدي

هم سنبلش بسودي هم لاله زار گشتي

اي چشمش الله الله خود خفته مي‌زدي ره

اكنون نعوذبالله چون پرخمار گشتي

آنگه فقير بودي بس خرقه‌ها ربودي

پس واي بر فقيران چون ذوالفقار گشتي

هين بيخ مرگ بركن زيرا كه نفخ صوري

گردن بزن خزان را چون نوبهار گشتي

از رستخيز ايمن چون رستخيز نقدي

هم از حساب رستي چون بي‌شمار گشتي

از نان شدي تو فارغ چون ماهيان دريا

وز آب فارغي هم چون سوسمار گشتي

اي جان چون فرشته از نور حق سرشته

هم ز اختيار رسته نك اختيار گشتي

غم را شكار بودي بي‌كردگار بودي

چون كردگار گشتي باكردگار گشتي

گر خون خلق ريزي ور با فلك ستيزي

عذرت عذار خواهد چون گلعذار گشتي

نازت رسد ازيرا زيبا و نازنيني

كبرت رسدهمي زان چون از كبار گشتي

باش از در معاني در حلقه خموشان

در گوش‌ها اگر چه چون گوشوار گشتي

پيرهن يوسف و بو مي‌رسد

در پي اين هر دو خود او مي‌رسد

نفس اناالحق تو منصور گشت

نور حقش توي به تو مي‌رسد

نيست زيان هيچ ز سنگ آب را

سنگ بلاها به سبو مي‌رسد

آب حياتست وراي ضمير

جوي بكن كآب به جو مي‌رسد

آب بزن بر حسد آتشين

باد در اين خاك از او مي‌رسد

در جهان، بس عاقل و فرزانه بود

من همي بينم جلال اندر جلال

تو چه مي‌بيني، به جز وهم و خيال

من همي بينم بهشت اندر بهشت

تو چه مي‌بيني، بغير از خاك و خشت

چون سرشتم از گل است، از نور نيست

گر گلم ريزند بر سر، دور نيست

گنجها بردم كه نايد در حساب

ذره‌ها ديدم كه گشته است آفتاب

عشق حق، در من شرار افروخته است

من چه ميدانم كه دستم سوخته است

چون مرا هجرش بخاكستر نشاند

گو بيفشان، هر كه خاكستر فشاند

تو، همي اخلاص را خواني جنون

چون تواني چاره كرد اين درد، چون

از طبيبم گر چه مي‌دادي نشان

من نمي‌بينم طبيبي در جهان

من چه دانم، كان طبيب اندر كجاست

ميشناسم يك طبيب، آنهم خداست

چو تسبيح از خواهر اين اسرار بشنود

بزد يك نعره و بر دار شد زود

چو ببريدند يكسر جمله اعضاش

جدا كردند از كل جمله اجزاش

چو در باطن تجلي نور حق ديد

فدا كرد او سر و زين سر نگرديد

اناالحق مي‌زد و مي‌گفت اي دوست

چو مي‌دانم كه مي‌دانيم نيكوست

ببينم كين تن خاكي به ناسوت

فدا گردد به جان از بهر لاهوت

اگر اين را به پيشت هست مقدار

بيامرزش كه با من كرد اين كار

مناجاتش در آن سروقت اين بود

چو صادق بود در دعوي چنين بود

تو را نيز ار بود اين استطاعت

كه باطن را كني روشن به طاعت

درون گر پاك داري چون برونت

ز نور حق شود روشن درونت

بني آدم شوي آنكه مكرم

ز نور حق رسد فيضت دمادم

همي گويي انالحق همچو حلاج

ستاني از ملايك در شرف باج

بني آدم گروهي بس شريفند

لطيفند و شريفند و ظريفند

بني آدم نباشد هر خسيسي

نباشد چون فرشته هر بليسي

خلق و حق را به همدگر بيند

آفتاب است و در قمر بيند

نور حق را به نور حق نگرد

نور خود را به نور خود بيند

دل نيست كه نور حق بر او تافته نيست

جان نيست كه اين حديث دريافته نيست

آن قوم كه ديباي يقين بافته اند

دانند كه اين سخن فرا يافته نيست

هر كرا كاري رسد و آن كار او را سزد آن از وي نكوست. هر چه از حق آيد و بر بنده خويش راند، از نعمت يا محنت راحت يا شدت، همه نيكوست، كه خداوند همه اوست. كس را بر وي چرا و چون نيست، و آنچه وي كند به آفريده خويش از وي ستم نيست.

جز نقش تو در نظر نيامد ما را

جز كوي تو رهگذر نيامد ما را

خواب ارچه خوش آمد همه را در عهدت

حقا كه به چشم در نيامد ما را

ما «عدم» هائيم و «هستى» ها نما

 تو وجود مطلق و هستى نما