اي نيكويان كه دراين دنياييد
يا كسي از بعد بدنيا آئيد
اينكه خفته است دراين خاك منم
مدفن, عشق جهان است اينجا
يك جهان بهرنهان است اينجا
عاشقي بود بدنيا فن من
مدفن, عشق بود مدفن, من
هركه را روي خوش وخوي نيكوست
مرده زنده من عاشق اوست
تابوت مرا باز كن اي خواجه زماني
وز صورت ما بين ز رخ دوست نشاني
تا ديدهٔ چون نرگس ما بيني در خاك
از خون دل ما شده چون لاله ستاني
تا دو لب پر گوهر ما بيني در خاك
در گور چو پر خاك يكي غاليه داني
تا قامت چون تير مرا بيني در گل
چفته شده و خشك چو بي‌توز كماني
ما كشتهٔ چشم بد چرخيم وگرنه
اينجا چه كند خفته تر و تازه جواني
ناديده چو شاهان جوان بخت به ناگاه
برساخته از تختهٔ تابوت نشاني
يك نو خط نوشاد ميفتاد به صد قرن
زين چنبر گردنده به صد قرن قراني
آن جامه كه ميل تن ما بود بد و بيش
از مردن او گور بپوشيد چناني
اي دوست چو سودي نكند گوهر ما را
آن به كه نكوشي بخروشي به فغاني
نان پيش فرست از پي آن كامدگان را
آبيست درين در ز پي دادن ناني
خر پشتهٔ ما بيش مياراي كه ما را
هر روز مي‌آراسته بخشند جناني
اينجا همه لطفست كسي را كه نبودست
هرگز به خدا و به رسولانش گماني
زانگونه كه گر هيچ بپرسي ز تو هر خاك
زين شكر عجب نيست كه بي‌كام و زباني
از بس كرم و لطف خداوند برآيد
آوازهٔ المنةالله به جهاني
بي‌خدمت او كس به همه جاي مماناد
چون خامه و چون نيزه يكي بسته مياني
ديديم كه اندر ره او شرك نگنجد
خود را ز همه باز خريديم به جاني
اي پير همان كن تو كه ما روز جواني
حقا كه در اين بيع نكرديم زياني
با خدمت حق باش كه گر باشي ور نه
از مرگ بيابي به همه عمر اماني
كز بهر تو يك روز همين بانگ برآيد
در گوش عزيزانت كه بيچاره فلاني
بر بوي يقين درين بيابان رفتيم
وز عالم تن به عالم جان رفتيم
عمري شب و روز در تفكر بوديم
سرگشته درآمديم و حيران رفتيم
يا رب چو به وحدتت يقين مي‌دارم
ايمان به تو عالم آفرين مي‌دارم
دارم لب خشك و ديدهٔ تر بپذير
كز خشك و تر جهان همين مي‌دارم
يا رب ز قناعتم توانگر گردان
وز نور يقين دلم منور گردان
روزي من سوختهٔ سرگردان
بي منت مخلوق ميسر گردان
هرچيز كه آن براي ما خواهد بود
آن چيز يقين بلاي ما خواهد بود
چون تفرقه در بقاي ما خواهد بود
جمعيت ما فناي ما خواهد بود
از آرزوي يقين چو مينتوان زيست
بر خلق ببايد اي خردمند! گريست
كاينجا كه بود هيچ نميداند كيست
وانجا كه رود حال نميداند چيست