فايلستان

اي روبهك چرا ننشيني بجاي خويش

با شير پنجه كردي و ديدي سزاي خويش

از دست ديگران چه شكايت كند كسي

سيلي بدست خويش زند بر خفاي خويش

دزد از جفاي شحنه چه فرياد ميزند

گر گردنت نميزند الا جفاي خويش

گر هر دو ديده هيچ نبيند باتفاق

بهتر ز ديده اي كه بيند خطاي خويش

چاهست و راه هست و دو ديده آفتاب

تا آدمي نگاه بكند زير پاي خويش

سايه حق بر سر بنده بود

عاقبت جوينده يابنده بود

دل كه رنجيد از كسي خرسند كردن مشكل است

شيشه بشكسته را پيوند كردن مشكل است

بار حمالان بدوش خود كشيدن مشكل است

زير بار منت نامرد رفتن مشكل است

كوه ناهموار را هموار كردن سخت نيست

حرف ناهموار را همواركردن مشكل است

چون سركارت با كوردل افتاد

با زبان كودكي بايد گشاد

آن يكي خر داشت پالانش نبود

يافت پالان گرگ خر را در ربود

خيز در كاسه سراب طرب نان انداز

بيشتر از آنكه شود كاسه سر خاك انداز

عاقبت منزل ما وادي خاموشان است

حاليا غلغله بركند افلاك انداز

فائق آن روز وفاتم كه بخاك بسپارند

مرا ميكده برد و خم شراب انداز

مرغ بريان بچشم آدم سير

كمتر از تره بر خوان است

وآنيكي دستگاه مروت نيست

شلغم پخته هم مرغ بريان است

پادشاهي بخيالات دچار

گشت از سلطنت خود بيزار

شهر سلطنتي آخر چيست

هيچ بدبخت تر از كس نيست

سر راهم همه جا سنگ آيد

صلح من مي طلبم جنگ آيد

از غم ملت خود پير شدم

من كه از جان خودم سير شدم

ناگه افكند نظر در صحرا

گله ديد گرفتار بلا

گوسفندان همگي در به به

يزدي بره مسكين مه مه

خود چوپان لب جو ني مي زد

هر دم اين شعر پياپي مي زد

من سلطان همه در يك چمنيم

وقت مردن همه با يك كفنيم

ايدل تو چرا در اين جهان بي خبري

روزان و شبان در طلب سيم و زري

سرمايه تو در جهان يك كفن است

آنهم بگمانم آيا ببري يا نبري

سر دفتر عالم معاني عشق است

سر بيت قصيده جواني عشق است

اي آنكه خبر نداري از عالم عشق

اين نكته بدان كه زندگاني عشق است