فايلستان

فلك كردي خراب از كيد توعالم پريشان شد

گرفتي تنگ ره را آنچنان بر سبط پيغمبر

كه عرش اعظم از تدبير تو چون بيد لرزان شد

شدي بر كام بورزاده سفياني بي دين

ولي حق ز  جورت روز و شب در آه و افغان شد

نمودي تيره بر چشم حسين اين صبح صادق را

بسان طاهر بشكسته پر افتان و خيزان شد

تمام وحشي و طير هر يك بسامانش سري دارند

مگر فرزند زهرا اي فلك بي سر و سامان شد

كشاني كه حسين را در حريم خواص رباني

به قصد قتل شد جمعي روان با تيغ بران شد

براي طوف حج چون شد روان آن آيه رحمت

ز نيرنگ فلك غافل چه آن سلطان خوبان شد

سپس ديد آنكه خونش اندر آن وادي همي ريزد

روان گرديد ز آن وادي ز ديده اشك ريزان شد

عجب از گردش ايام و چرخ واژگون سيرت

چه ظلمي ز اشقيا بر آل پيغمبر نمايان شد

كسي كو بود صاحب خانه گوش اي دوستان داريد

برونش كرد كافر دو سمت دشت و هامونش

ز كينه قوم دون نگذاشتند آن شاه دلخون را

كند اعمال حج اتمام قلب وي هراسان شد

برون شد از مقام قرب تو در هشت ذيحجه

بسوي نينوا با جمله اعوان و ياران شد

شيرخوار اصغر من يا ولدي يا ولدي

نورچشم تر من يا ولدي يا ولدي

غنچه اهل تو از سوز عطش گشته كبود

حرمله بر لب عطشان تو رحمي ننمود

رگ خون در عوض شير بحلق تو گشود

نوگل احمر من يا ولدي يا ولدي

نالهٔ بي كسيم چونكه رسيدت بر گوش

بهر زاري من زار كشيدي تو خروش

گل پژمرده من يا ولدي يا ولدي

غرقه در خون ز لب خشك تو گرديده دلش

نوگل نورس من يا ولدي ياولدي

بود اميدم كه هم آواي بمادر باشي

مونس و همدم و همراز بخواهر باشي

شمع محفل شب دامادي اكبر باشي

اي ز جان بهتر من يا ولدي يا ولدي

گل نشكفته من از چه شدي خارخسان

از چه رو رفته اي اي طاهر من سوي جنان

از غمت مادرزارت كشد از سينه فغان

مرغ بي بال و پر من ياولدي يا ولدي

نوك تير ستم حرمله كردت سيراب

شده  دل مادر محزون تو از غصه كباب

خواهران تو همه در غم تو ديده پرآب 

اي يگانه گهر من  يا ولدي يا ولدي

يوسف من شده از هجر تو مادر محزون

چون ببينم بدن نازكت آغشته بخون

كنم از اشك بصر دشت بلا را جيحون

اي تو نور بصر من ياولدي يا ولدي

خيز كه هنگام سواري رسيد يا حسين

خيز شها موسم ياري رسيد يا حسين

بهرمن اين لحظه عماري رسيد ياحسين

خيز نما زينب زارت نگاه يا حسين

ز بس كه روز شبان پدرپدرگفتهُٔ

عاقبت از هجر باب از اين جهان رفتهٔ

خوشا بحالت روان نزد پدركشتهٔ

شوم فداي تو و آن دل بريان تو

ز چيست از همرهان قطع نظر كردهٔ

خلاص از غم شدي رو بسفر كردهٔ

ز چوب شمر لعين عجب حذركردهٔ

چسان تسلي دهم دلم ز فقدان تو

چرا ز گفتار ماند لعل شكر خوار تو

چرا ز رفتار ماند قامت دلدار تو

ز چيست پژمرده شد نوگل رخسار تو

ببين كه عمه كند ناله ز هجران تو

دست من دست خدا باشد ايا كافر كيش

قلب زهرا شود از اين عملت زار و پريش

مزن اي شوم ستمگر بدل زارم نيش

نيست يك جاي درستي به تنم اي ابتر

جز محبت به تو اي شوم جفاگر كردم

چه بدي با تو من بي كس مضطر كردم

من چه تقصير بحق تو ستمگر كردم

تا كه امروز بحقم بنمائي كيفر

نه من اي ناكس ملعون پسر پيغمبرم

باشم انسان بنمودند تنم را بي سر

پاره شدپيكرم  از ضربت تيغ و خنجر

ديگر از كشته چه خواهي تو ايا كمتر

ساربان من پسر فاطمه ام اي كافر

شرم بنما ز خدا قطع مكن دست مرا

ظالم از بهر چه سازي تو جدا شست مرا

من كه اندر ره حق نيستي و هست مرا

داده ام روز ازل بهر وفاي داور