فايلستان

عالمي را از عمارت پاي در گل رفته است

وسعت از دست و دل مردم به منزل رفته است

مي شود زنجير پا عقل فلك پرواز را

كوچه راهي را كه مجنون با سلاسل رفته است

آتش سوزنده و خاك فراموشان يكي است

تا سپند بي قرار من ز محفل رفته است

مي كشد ميدان كه دريا را در آغوش آورد

موج ما گاهي گر از دريا به ساحل رفته است

پيش بينا نور حق روشنترست از آفتاب

بي بصيرت آن كه دنبال دلايل رفته است

هر چه جز آزادگي، بارست بر آزادگان

چون صنوبر زير بار يك جهان دل رفته است؟

صد بيابان از حريم كعبه افتاده است دور

هر كه در راه طلب يك گام غافل رفته است

زين مصيبت جاى آن دارد كه چشم آفتاب
دامن گردون ز اشك گرم آلايد به خون
ليك با حكم قضا، جان را چو مى‌افتد رجوع
مرجع دل نيست جز إنّا اليه راجعون

دلها تمام ز آتش حسرت، كباب شدجانها اسير سلسلۀ اضطراب شد
لب تشنگان باديۀ اشتياق رادرياى صبر و بحر سلامت سراب شد

حق سبحانه صمد حق است و صمد حق حقيقت واحده غيرمتناهى است .

«استكمال نفس انساني بر اثر شناخت حقايق موجودات؛ آن گونه كه هستند، يك نوع شناخت تحقيقي و قطعي به اندازه توان آدمي».

پوياي همارة هستي: نگاه واقع بينانه به ما مي آموزد كه هستي، دگرگون شونده است و لحظه‌اي از تحول نمي ايستند. نهاد جهان، نهادي ناآرام و نوشونده مي باشد. آفرينش، لحظه‌اي ازحركت نمي ايستد كه ايستادن، نابودي است. اما تحول در پديده‌ها، مبتني بر آن است كه نوعي ثبات نيز در جهان وجود داشته باشد.

دنيا منزلي از منازل سايرين الي الله است، انسان در اين دنيا مسافري است كه بايد توشة آخرت را تهيه كند، از جهان محسوس به جهان معقول، و از سعادت دنيايي به سعادت ابدي عبور كند.

«مزاج برزخى به‌واسطه استعداد خاص خود كه مستدعى وجود نور اسفهبديه است، نور اسفهبدى را خواستار و طالب بود».

انديشه داراى سه سرچشمه معتبر است كه هركدام مراتب خود را دارند: ۱ - نقل، كه نام الهيات بر آن نهاد شده است؛ ۲ - عقل، كه منبع الهام كلام عقلى و فلسفه است؛ ۳ - كشف يا بينش شهودى با معرفت قدسى، كه تجلّى حقايق نخستين و سرچشمه حكمت الهى و عرفانى است.

حسنت به ملاحت جهان گرفت

آري به اتفاق جهان مي توان گرفت