فايلستان

چون كسي در دل خيال آن كمر پنهان كند؟

نيست ممكن رشته را كس در گهر پنهان كند

مي نمايد تلخي بادام آخر خويش را

گرچه شيرين كار او را در شكر پنهان كند

نيست ايمن هيچ سرسبزي چشم شور خلق

روي خود چون خضر از مردم مگر پنهان كند

از خم چوگان گردون گوي بيرون برده است

در گريبان تأمل هر كه سر پنهان كند

صبر و طاقت برنمي آيد به كوه درد و غم

قاف را عنقا چسان در زير پر پنهان كند؟

خودنمايي لازم افتاده است درد عشق را

لاله نتوانست داغي در جگر پنهان كند

حال ما دردي كشان بر هيچ كس پوشيده نيست

بحر چون از ديده ها دامان تر پنهان كند؟

خرده راز محبت پرده سوز افتاده است

سنگ نتوانست در دل اين شرر پنهان كند

مي تراود گريه از رخسار اهل درد را

آب هيهات است خود را در گهر پنهان كند

مي شود روشن زآتش بوي هر هيزم كه هست

نيست ممكن عيب خود كس در سفر پنهان كند

دور قمر چو گردش چشم پياله نيست

با كودكي نشاط شراب دو ساله نيست

حسن برشته اي كه نگه را كند كباب

امروز در بساط چمن غير لاله نيست

هر كس به شاهدي است درين بزم هم شراب

ما را بغير شيشه كسي هم پياله نيست

در آتش است نعل سفر حسن شوخ را

مه در كنار هاله در آغوش هاله نيست

خشك است اگر چه ديده ما دل ز خون پرست

در شيشه هست باده اگر در پياله نيست

نسبت به اهل درد، كبابي است خامسوز

در باغ اگر چه سوخته جاني چو لاله نيست

هر ذره از جمال تو فردست و بي مثال

در مصحف تو نام خدا جز جلاله نيست

از زمين برخاستن چشم از زمين داران مدار

راست گرديدن توقع زين گرانباران مدار

حسن بيتاب است در اظهار راز عاشقان

پرده پوشي چشم ازين آيينه رخساران مدار

چون علم شد سرنگون لشكر پريشان مي شود

پاي چون لغزد اميد از هواداران مدار

در خزان از عندليبان بانگ افسوسي نخاست

چون ورق بر گشت چشم ياري از ياران مدار

مردم بيدرد را پرواي اهل درد نيست

مهرباني چشم زنهاراز پرستاران مدار

خانه آب و گل از سيلاب مي لرزد به خويش

چون شدي از خانه بردوشان غم باران مدار

كاروان عمر رانعل سفردرآتش است

ايستادن چشم ازين سيلاب رفتاران مدار

سد راه نشأه مي مي شود چين جبين

روترش زنهار در بزم قدح خواران مدار

جز ندامت نيست حاصل دانه بي مغز را

گوش بر افسانه بيهوده گفتاران مدار

زين پيش لطف بود و كنون جور و كين همه

اول چه بود آن همه؟ آخر چه اين همه؟

خوبان، ز اهل درد شما را چه آگهي؟

ايشان نيازمند و شما نازنين همه

غمهاي دوست، اندك و بسيار هر چه هست

بادا نصيب اين دل اندوهگين همه!

اي ديده، از غبار رهش توتيا مجوي

كز گريه تو گل شده روي زمين همه

جان مي دهم به باد و غمت مي برم به خاك

طوبي لمن يموت و في قلبه هواك

پاكي تو و ز پرده عزت تو را نديد

جز ديده هاي پاك خوشا ديده هاي پاك

هر شب به جست و جوي خيالت روان كنم

آب دو ديده تا سمك و ناله تا سماك

زاهد كجا و سوز دل من كه او ز زرق

پشمينه چاك كرد و من از شوق سينه چاك

زد شيخ نارسيده به عشق تو طعنه ام

ديوانه را ز سرزنش كودكان چه باك

خاطر مدار رنجه به فكر عيادتم

بادا سعادت تو اگر من شوم هلاك

جامي كه داد جان به غمت بهر اهل درد

بگذاشت يادگار غزل هاي دردناك

خداوند تعالي فرمود «و لقد كرمنا بني آدم و حملنا هم في البر و المجر» سپس روح وي در كالبد وي به وديعت نهاده شد تا كسب كمال كند و پاره اي آمادگي ها را كه بدون اين حاصل نمي كرد، حاصل آرد و سپس به اصل خويش بازگردد و به سوي سرچشمه ي خويش شناگري كرده به درياي حقيقت باز گردد، در شرايطي كه استعداد پذيرش فيض هاي جلال و جمال را و انوار سرمدي را حاصل كرده باشد.

آدمي موجودي جامع اين هر دو عالم است. چه تن وي نمونه اي از عالم خلق است و روحش از عالم امر. خداوند تعالي فرمود: «ويسالونك عن الروح قل: الروح من امردبي » روان آدمي در آغاز قبل از موجوديت ديگر موجودات در درياي حقيقت به عنايات ازلي شناور بود.

عوالم كلي دو است: يك، عالم خلق است كه به يكي از حواس پنج گانه ي ظاهري محسوس است. دو، عالم امر كه با حس دريافته نشود چون جان و عقل.

تا زماني كه مومن بلا را نعمت و آسايش را محنت نداند، مومن محسوب نيايد، چه بلاي دنيا نعمت آخرت و آسايش دنيا محنت آخرت است.

صداي چاوشيان رفعتي آيد

بگوش آواز جان كندن آيد

رفيقان رفته اند نوبت بنوبت

خوشا آن روزي كه نوبت بر من آيد