فايلستان

رسيد عمر به پنجاه و پنج يا شش سال

گشاي ديده الهي كنون ز خواب و خيال

زند به اوج سعادت هماي جان شهپر

اگر روان رهد از دام حسّ و وهم و خيال

سمند نفس به صحراي طبع مي تازد

براق عقل رساند تو را به عرش وصال

چرا نمي روي اي دل به كوي صدق و صفا

چرا نمي پري اي جان ز دام جهل و ضلال

چو جان ز دام حوادث رود به ملك بقا

خوش آن زمان كه ز دام جهان كنم پرواز

زند به باغ ابد مرغ جان من پر و بال

از اين سرا همه ياران و همرهان سفر

شتافتند به ملك ابد ز شوق وصال

خوشا دمي كه ز غوغاي اين جهان منهم

به كوي دوست روم زين سراي رنج و ملال

گذشت عمر و رفيقان و دوستان رفتند

گشاي ديده الهي كنون ز خواب و خيال

بيا تا قدر يكديگر بدانيم

كه تا ناگه ز يكديگر نمانيم

چو مؤمن آينه مؤمن يقين شد

چرا با آينه ما رو گرانيم

كريمان جان فداي دوست كردند

سگي بگذار ما هم مردمانيم

فسون قل اعوذ و قل هو الله

چرا در عشق همديگر نخوانيم

غرض ها تيره دارد دوستي را

غرض ها را چرا از دل نرانيم

گهي خوشدل شوي از من كه ميرم

چرا مرده پرست و خصم جانيم

چو بعد از مرگ خواهي آشتي كن

همه عمر از غمت در امتحانيم

كنون پندار مُردم آشتي كن

كه در تسليم ما چون مردگانيم

چو بر گورم بخواهي بوسه دادن

رخم را بوسه ده كاكنون همانيم

دل ، آيينة جمال نماي هو، و سفينة درياي اوست. خود را باش كه يار طبيب دردمندان است.وه لسان الغيب چه خوش گفته است:  عاشق كه شد كه يار به حالش نظر نكرد              اي خواجه درد نيست، و گرنه طبيب هست

آن خيالاتي كه دام وپابند اولياء الله است و آنان را الهي كرده است،تجليّات و مكاشفاتي اند كه از بطنان و ممكن غيب خزنه «كن فيكون» بر سر سالك شيدا افاضه مي شوند،و رؤيت صور بي مادّه روحانيان و تشرّف در حضور انبيا و ائمّه و وسايط فيض الهي است كه مه رويان بوستان خدايند.صور اين مه رويان از ماوراي طبـيعت كـه عالَم مثال و خيـال است در صـفحـه نوراني قـلب عـارف منعكس مي شونـد.خيالات اولياءالله علّيّيني اند،خيالات بوالهوسان سِجّيني.آن خيالات فرشتگانند و انها ديوان.آنها سماوي اند و اينها ارضي.آنه نوراني اندو اينها ظلماني.آنه به خدا كشانندو اينها به دنيا.صاحبان آن ملائكۀاولي اجنحه اند اينها بهائم و سباع.

آه آه اگر وقتي بيدار شويم كه كاروان رفته اند و خبردار شويم كه اين نبود كه ما مي پنداشتيم و بدان دلخوش بوديم.

پاسبان حرم دل شده ام شب همه            

تا در اين پرده جز انديشة او نگذارم                  

بينشم از تن نيست كه ديگر جانوران و رستني ها و هر چه را كه آخشيج است در ان انبازند،از رواني است كه از آن من است،پس نه تن جاي من و گرنه در اندازه او بودي و دانستي كه نيست،تن بر خاك است و روان بر فه از خاك،اين سخن كوتاه در نزد دانا بسيار بلند است.

خواب ديدم خواب اينكه مرده ام خواب ديدم خسته و افسرده ام روي من خروارها از خاك بود واي قبر من چه وحشتناك بود تا ميان گور رفتم دل گرفت قبر كن سنگ لحد را گل گرفت ناله مي كردم وليكن بي جواب تشنه بودم تشنه يك جرعه آب بالش زير سرم از سنگ بود غرق وحشت سوت و كور و تنگ بود خسته بودم هيچ كس يارم نشد زان ميان يك تن خريدارم نشد هركه آمد پيش حرفي راند و رفت سوره حمدي برايم خواند و رفت نه شفيقي نه رفيقي نه كسي ترس بود و وحشت و دلواپسي آمدند از راه نزدم دو ملك تيره شد در پيش چشمانم فلك يك ملك گفتا بگو نام تو چيست آن يكي فرياد زد رب تو كيست اي گنهكار سيه دل بسته پر نام اربابان خود يك يك ببر در ميان عمر خود كن جستجو كارهاي نيك و زشتت را بگو ما كه ماموران حق داوريم نك تو را سوي جهنم مي بريم ديگر آنجا عذر خواهي دير بود دست و پايم بسته در زنجير بود نا اميد از هر كجا و دلفكار مي كشيدندم به خفت سوي نار ناگهان الطاف حق آغاز شد از جنان درهاي رحمت باز شد مردي آمد از تبار آسمان نور پيشانيش فوق كهكشان چشمهايش زندگاني مي سرود درد را از قلب آدم مي زدود گيسوانش شط پر جوش و خروش در ركابش قدسيان حلقه بگوش صورتش خورشيد بود و غرق نور جام چشمانش پر از شرب طهور لب كه نه سرچشمه آب حيات بين دستش كائنات و ممكنات خاك پايش حسرت عرش برين طره يي از گيسويش حبل المتين بر سرش دستار سبزي بسته بود بر دلم مهرش عجب بنشسته بود در قدوم آن نگار مه جبين از جلال حضرت عشق آفرين دو ملك سر را به زير انداختند بال خود را فرش راهش ساختند غرق حيرت داشتند اين زمزمه آمده اينجا حسين فاطمه صاحب روز قيامت آمده گويي بهر شفاعت آمده سوي من آمد مرا شرمنده كرد مهربانانه به رويم خنده كرد گفت آزادش كنيد اين بنده را خانه آبادش كنيد اين بنده را اينكه اينجا اين چنين تنها شده كام او با تربت من وا شده مادرش او را به عشقم زاده است گريه كرده بعد شيرش داده است بارها بر من محبت كرده است سينه اش را وقف هيئت كرده است اينكه مي بينيد در شور است و شين ذكر لالائيش بوده يا حسين(ع) ديگران غرق خوشي و هلهله ديدم او را غرق شور و هروله با ادب در مجلس ما مي نشست او به عشق من سر خود را شكست سينه چاك آل زهرا بوده است چاي ريز مجلس ما بوده است خويش را در سوز عشقم آب كرد عكس من را بر دل خود قاب كرد اسم من راز و نيازش بوده است خاك من مهر نمازش بوده است پرچم من را بدوشش مي كشيد پا برهنه در عزايم مي دويد اقتدا به خواهرم زينب نمود گاه ميشد صورتش بهرم كبود بارها لعن اميه كرده است خويش را نذر رقيه كرده است تا كه دنيا بوده از من دم زده او غذاي روضه ام را هم زده اينكه در پيش شما گرديده بد جسم و جانش بوي روضه مي دهد حرمت من را به دنيا پاس داشت ارتباطي تنگ با عباس داشت نذر عباسم به تن كرده كفن روز تاسوعا شده سقاي من گريه كرده چون براي اكبرم با خود او را نزد زهرا مي برم هرچه باشد او برايم بنده است او بسوزد صاحبش شرمنده است در قيامت عطر و بويش ميدهم پيش مردم آبرويش ميدهم باز بالاتر به روز سرنوشت ميشود همسايه من در بهشت آري آري هركه پا بست من است نامه ي اعمال او دست من است.

تيري زدي و زخم دل آسوده شد از آن              هان اي طبيب خسته دلان مرهم دگر

 همّتــي بايـد قــدم در راه زن             

 صاحب آن خواه مرد و خواه زن

 غيـرتي بايد به مقصـد ره نورد               

 خانه پرداز جهان چه زن چه مرد

 شرط راه آمد نمودن قطع راه                 

بر سـر رهرو چه معجز چه كلاه

ره رهـا كرده اي از آني گم              

عز ندانسته اي از آني خوار

جز بدست و دل محمد نيست         

حـلّ و عقــد خـزينه اسـرار