فايلستان

ز ابتداي حدوث خود انسان

تا به هنگام رفتنش ز جهان

حركات طبيعتش باشد

انتقالات فطرتش باشد

شد به هر صورتي كه بزم آرا

لَم يَزل ينتقل الي الاُخرا

به همين بعد رحلت از دنيا

به صراط خود است، رَه پيما

گر نمايد مساعدت توفيق

اِنّهُ خيرُ صاحبٍ و رفيق

كند از هر مقام و منزل نقل

تا شود متصل به عالم عقل

اين به شرطي كه اهل آن باشد

جوهرش از مقربان باشد

يا به اهل يمين كند پيوند

به توسط اگر بود خرسند

معني مطلق صراط اين است

پيش چشمي كه پاك و حق بين است

از صراط آنچه مستقيم آيد

رهبر جنّت و نعيم آيد

سالكش ساكن جنان گردد

مورد رحمت و امان گردد

ره توحيد، معرفت باشد

جاده تنگ معدلت باشد

كه توسط ميان اضداد است

انحراف از توسط، ايجاد است

شرط اين ره شناس در هر حال

التزام صوالح اعمال

شرع و ملت، صراط حق باشد

سالكش بر سماط حق باشد

چون دم تيغ تيز، باريك است

بي چراغ دليل، تاريك است

ديده راگر خداي نور دهد

در رياضت، دل صبور دهد

ز تو هر ذره جهاني ز تو هر قطره چو جاني

چو ز تو يافت نشاني چه كند نام و نشان را

جهت گوهر فايق به تك بحر حقايق

چو به سر بايد رفتن چه كنم پاي دوان را

به سلاح احد تو ره ما را بزدي تو

همه رختم ستدي تو چه دهم باج ستان را

منگر رنج و بلا را بنگر عشق و ولا را

منگر جور و جفا را بنگر صد نگران را

غم را لطف لقب كن ز غم و درد طرب كن

هم از اين خوب طلب كن فرج و امن و امان را

بطلب امن وامان را بگزين گوشه گران را

چون طينتت به محنت و حسرت نوشته اند

گر وحش و طير به تو بگريند هم رواست

ني،ني! ازين ميانه تو مخصوص نيستي

در هر كه بنگري به همين داغ مبتلاست

از ممكنات به ز ملك نيست هيچ كس

او هم اسير دهشت درگاه كبرياست

چون چرخ بكام يك خردمند نگشت

خواهي تو فلك هفت شمر خواهي هشت

چون بايد مُرد و آرزوها همه هشت

چه مور خورد بگور و چه گرگ بدشت

هنگام غليان احساسات ، هيچ تصميم مهمي نگير، در اين صورت اشتباه خواهي كرد. اول درونت را آرام كن، ذهن مانند يك درياچه است، هنگام غليان احساس، درياچه مواج است.درياچه هنگامي نورماه را منعكس مي كند كه آرام باشد.

كجا آنك بر كوه بودش كنام

آرميده ز آرام و ز كام و نام

چو گيتي تهي ماند از راستان

تو ايدر ببودن مزن داستان

ز خاكيم و بايد شدن زير خاك

همه جاي ترسست و تيمار و باك

تو رفتي و گيتي بماند دراز

كسي آشكارا ندارد ز راز

نباشد سركشي در طبع پيران خرد تمكين

به صد من زور بردارد زجا، طفلي كماني را

ز پاس هيچ دل غافل مشو در عالم وحدت

كه دارد در بغل هر غنچه اينجا گلستاني را

ندارد شكوه بر اوضاع مردم،ديده حق بين

به يوسف مي توان بخشيد جرم كارواني را

تو كز نازكدلي  از نكهت گل روي مي تابي

چه لازم بر سر حرف آوري آتش زباني را؟

دل آيينه از تسخير طوطي آب مي گردد

نه آسان است صيد خويش كردن نكته داني را

شهيد كربلا در تسلي زينب

به گريه گفت كه دختر امير عرب

جهان نكرده وفايي به مادر و پدرم

مگر ز جدا گرم تو من عزيزترم؟

تمام ساغر صهباي مرگ نوشيدند

ز هر ديده حق بين خويش پوشيدند

مشكلات ما را قوي و به سمت پيروزي هاي بزرگ تر هدايت مي كنند. كوهنوردي آسان نيست، اما منظره اي هم كه از قله كوه ديده مي شود ، بسيار زيباست.

دريغا كه از همه جانب بساحت حق راه است و هيچ رونده نه، بستان عزت پر ثمار لطايف است و خورنده نه، همه عالم پر صدف دعوي است و يك جوهر معني نه، همه عالم يوسف دلبر است و يعقوب دلشده نه.