هر جسم داراى طول و عرض و ارتفاع است و به وسيله اين سه بُعد وجود آنها محقق مى گردد و اين ابعاد هر سه عرض هستند و عَرَض نيز فانى و عدمى است پس وجود جسمى كه از نابودها و نيست شونده ها تركيب مى يابد چگونه مى تواند پيدا شود؟ و چون مى دانيم كه موجود هرگز از عدم ظاهر نمى شود، بنا بر اين مسلّم مى گردد كه ممكنات و موجودات عالم همه، نمودِ «بود» و «وحدت حقيقى» مى باشند و خود وجود حقيقى ندارند.
چون نسبت «حال» به امتداد زمانى همچون نسبت «نقطه» است با خطى كه از هر دو طرف بى نهايت ادامه داشته باشد و يا مانند نسبت نقطه فرضى و خيالى با نهر آب است. پس نقطه «حال» نيز نقطه فرضى و خيالى است كه به خاطر سرعت حركت فلك اعظم ظاهر مى شود. و تو آن نقطه فرضى را جوى آب روان ناميده اى كه پيوسته جارى است و ابتدا و انتهايى ندارد. در نتيجه اين نقطه خيالى كه همچون نهر جارى است نمود دارد امّا بى بود است.
نيستى با هستى هرگز در يك جا جمع نمى شوند، زيرا دو ضدّ هستند و در اصطلاح فلسفه و منطق اجتماع ضدّين محال است. بر همين اساس نور و ظلمت، روشنايى و تاريكى نيز دو ضدّ و مخالف يكديگرند، پس اين دو نيز با هم نمى باشند.
آيينه اى را در برابر خود قرار بده و به عكس و شخصى كه در آيينه پيداست، به دقت نگاه كن، خواهى ديد كه آن عكس و تصوير نمودى بى بود است. زيرا حقيقتِ آن عكسى كه در آيينه پيداست، نه شخصى است كه در آيينه مى بينى.
خداوند به حكم ﴿قل هو الله احد﴾ واحد است و وجود حقيقى نيز، او مى باشد و «دويى» در وجود او راه ندارد. همچنين وجود خداوند از هر «من» و «ما» و «تويى» كه مظهر كثرت هستند پاك و منزّه است.
تمام ذرّات و موجودات عالم پيوسته در حال تسبيح و تهليل خداوند مى باشند و همه به اين معنى اعتقاد و ايمان داشته و در باور خود استوار مى باشند. ﴿و ان من شىء الاّ يسبّح بحمده ولكن لا تفقهون تسبيحهم﴾.
﴿و من كان فى هذه أعمى فهو فى الاخرة أعمى واضلّ سبيلا﴾
هركس در اين دنيا كور دل باشد، در آخرت هم كور خواهد بود و آنجا گمراه تر باشد.
اگر فطرت آدمى كه همچون كتابى است و استعدادهاى ذاتى هر كسى در آن نوشته شده است را يك بار بخوانى به تمام ابعاد وجودى انسان اعم از علم و معرفت، جهل و نادانى، كمال و نقصان او آگاه خواهى شد.
آموزه‌هاي «قطعي» وحياني است كه عبارتند از: قرآن، بيان شفاهي معصوم، خبر متواتر و خبر واحد محفوف به قرائن قطعيه.