فايلستان

طهورا چيست صافى گشتن از خود

زهى شربت زهى لذّت زهى ذوق

زهى دولت زهى حيرت زهى شوق

خوشا آن دم كه ما بى خويش باشيم

غنىّ مطلق و درويش باشيم

نه دين نه عقل نه تقوى نه ادراك

فتاده مست و حيران بر سر خاك

بهشت و حور و خلد اينجا چه سنجد

كه بيگانه در آن خلوت نگنجد

چو رويت ديدم و خوردم از آن مى

ندانم تا چه خواهد شد پس از وى

پى هر مستيى باشد خمارى

در اين انديشه دل خون گشت بارى

قديم و محدث از هم چون جدا شد

كه اين عالم شد آن ديگر خدا شد

قديم و محدث از هم خود جدا نيست

كه از هستى است باقى دائماً نيست

همه آن است و اين مانند عنقا است

جز از حقّ جمله اسم بى مسمى است

چو ببريدند يكسر جمله اعضاش

جدا كردند از كل جمله اجزاش

چو در باطن تجلي نور حق ديد

فدا كرد او سر و زين سر نگرديد

اناالحق مي‌زد و مي‌گفت اي دوست

چو مي‌دانم كه مي‌دانيم نيكوست

ببينم كين تن خاكي به ناسوت

فدا گردد به جان از بهر لاهوت

اگر اين را به پيشت هست مقدار

بيامرزش كه با من كرد اين كار

مناجاتش در آن سروقت اين بود

چو صادق بود در دعوي چنين بود

تو را نيز ار بود اين استطاعت

كه باطن را كني روشن به طاعت

درون گر پاك داري چون برونت

ز نور حق شود روشن درونت

بني آدم شوي آنكه مكرم

ز نور حق رسد فيضت دمادم

ز فيض حق درونت جوش گيرد

به زورت عشق در آغوش گيرد

بداني خويش را آن دم ز معشوق

بر آري نعرهٔ مستي به عيوق

همي گويي انالحق همچو حلاج

ستاني از ملايك در شرف باج

بيا كه نور سماوات خاك را آراست

شكوفه نور حقست و درخت چون مشكات

جهان پر از خضر سبزپوش داني چيست

كه جوش كرد ز خاك و درخت آب حيات

ز لامكان برسيدست حور سوي ملك

ز بي‌جهت برسيدست خلد سوي جهات

طيور نعره ارني همي‌زنند چرا

كه طور يافت ربيع و كليم جان ميقات

به باغ آي و قيامت ببين و حشر عيان

كه رعد نفخه صور آمد و نشور موات

اذان فاخته ديديم و قامت اشجار

خموش كن كه سخن شرط نيست وقت صلات

چون دلش شد به نور حق بينا

شد زبانش به ذكر حق گويا

ديد در طيبه بر سر منبر

در نهاوند حيلت لشكر

به حيل ره نمود ساريه را

تا رهانيد اهل باديه را

نفس را كرده احتساب نخست

تا از و آمد احتساب درست

بود سلطان و فقر مي ورزيد

بر در عاجزان همي گرديد

عدل او گشت در جهان مشهور

كه شد از عدل او جهان معمور

هر كه از آفتاب نور الله

دل و جانش منور است چو ماه

در پي سيم و زر كجا پويد

روشنايي ز نور حق جويد

حرص و دل هر دو در يكي سينه

روي زنگي ست پيش آيينه

عشق بهر كه داد جان رست ز خاك و خاكدان

زاهد مرده دل ز گور هم سوي گور ميرود

هر كه ز عشق يافت جان يافت حيات جاودان

او نه بميرد ار بمرد زنده بگور مي‌رود

ني غلطم كجا چو كور از پي نور حق شتافت

موسي وقت خويش شد جانب طور ميرود

هيچ نيافت آنكه او لذت عاشقي نيافت

گر همه در بهشت يا در بر حورد ميرود

اين دل پختگان عشق جانب حق همي رود

وان دل زاهدان خام سخت صبور ميرود

آتش عشق مرد را پخته و سرخ رو كند

خام فسرده را صلا گربه تنور ميرود

هست بهر خم فلك باده و نشأه دگر

زنور حق بود هر كس زهستي بهره اي دارد

ظهور ذره ناچيز از خورشيد مي باشد

نمي انديشد از زخم زبان هر كس كه مجنون شد

بهار خشك مغزان سايه هاي بيد مي باشد

به عبرت بين جهان را تا كند قطع اميد از تو

كه ديدنهاي رسمي را زپي واديد مي باشد

بود از گردش پرگار دور عيش مركز را

گشاد اهل دل در حلقه توحيد مي باشد

حيدر صف شكن سوار دلير

برده شمشير او مهابت شير

ذوالفقارش چو اژدها خون ريز

هم نبردش نبرده جان به گريز

يافت جانش ز فضل حق نيرو

داد جان قوت دل و بازو

در خيبر به قوت جان كند

آن به نيروي جسم نتوان كند

يافت از آفريدگار جهان

مردي و مردمي و علم و توان

گشت مشهور در جهان به كرم

بود بحر علوم و دين و حكم

خواند او را دليل جان و خرد

در علم خود و برادر خود

زهره باغ دولتش زهرا

پاي بوس كنيز كش جوزا

ثمر آن زهر حسين و حسن

روحشان مشترك ميان دو تن

بر روان نبي عليه سلام

اهل بيت و چهار يار عظام

بر حسين و حسن دو پاك نسب

منبع حسن خلق و كان ادب

بر دو عم نبي يكي عباس

وان دگر حمزه مردشوكت و باس

بر روان مهاجر و انصار

دوستان محمد مختار

باد پيوسته نور حق نازل

مؤمنان را نصيب ازو حاصل

نمي شود سخن راست در دهان پنهان

كه تير را نكند خانه كمان پنهان

به دل مساز نهان عشق را كه ممكن نيست

كه مه شود به سراپرده كتان پنهان

نمي كنم هوس طول عمر، تا شد خضر

ز شرم زندگي از چشم مردمان پنهان

به آب خضر نسازم سيه نظر، تا هست

عقيق صبر مرا در ته زبان پنهان

مبين به چشم حقارت شكسته رنگان را

كه هست طرفه بهاري درين خزان پنهان

هجوم خلق نگردد حجاب هستي حق

ز كثرت رمه كي مي شود شبان پنهان؟

برون ميار ز دل زينهار ريشه غم

كه خنده هاست درين شاخ زعفران پنهان

حجاب مصرع برجسته نيست طول غزل

كجا به زلف شود موي آن ميان پنهان؟

حجاب آن تن سيمين لباس كي گردد

ترا كه مغز نباشد در استخوان پنهان

چو آفتاب ز خلق است نور حق ظاهر

چگونه يوسف گردد به كاروان پنهان؟

فروغ شمع مرا لامكان احاطه نكرد

مرا چگونه كند طاس آسمان پنهان؟

هر كه را فيض ازل از بخت برخوردار كرد

جاي در ظل لواي حيدر كرار كرد

مظهر الطاف يزدان قبله امكان علي

آنكه حق او را معين احمد مختار كرد

آن كه اندر نصرت اسلام روز كارزار

روز را چو نشيب به چشم لشگر كفار كرد

آن كه شد گردان گردانكش به تيغ وي ذليل

آنكه عباد وثن را تا قيامت خوار كرد

مقتداي خاكيان شاهي كه خاك پاي او

دست قدرت سرمه چشم اولوالابصار كرد

برد عمرو عبدود را تيغ وي بر خاك مرگ

چشم مرحب راز خواب سركشي بيدار كرد

هست احياكردن اموات كار كردگار

اي عجب كانشاه از اين كارها بسيار كرد

با دم شمشير بران و به صمصام زبان

از خس و خاشاك راه شرع را هموار كرد

درد بدبختي ببين كار ثنايش در غدير

آنكه بخ بخ گفت قول خويش را انكار كرد

اينچنين پنداشت كز تدليس و تلبيس وحيل

مي‌تواند نور حق خاموش از اين رفتار كرد