فايلستان

دختري خرد،به مهماني رفت

درصف دختركي چند،خزيد

آن يك افكندبرابروي گره

وين يكي جامه به يك سوي كشيد

اين يكي،وصله زانوش نمود

وآن،به پيراهن تنگش خنديد

آن،زژوليدگي مويش گفت

وين،زبي رنگي رويش پرسيد

گرچه آهسته سخن مي گفتند

همه راگوش فرادادوشنيد

گفت:خنديدبه افتاده،سپهر

زان شمانيزبه من مي خنديد

چه شكايت كنم از طعنه خلق

به من از دهررسيد،آن چه رسيد

درزي مفلس ومنعم نه يكيست

فقر،ازبهرمن اين جامه بريد

مادرم دست بشست ازهستي

دست شفقت به سرمن نكشيد

شانه موي من،انگشت منست

هيچكس شانه برايم نخريد

بهره ازكودكي آن طفل چه برد

كه نه خنديد ونه جست ونه دويد

تاپديدآمدم،ازصرصرفقر

چون پركاه،وجودم لرزيد

جامه عيدنكردم دربر

سوي گرمابه نرفتم شب عيد

اين ره ورسم قديم فلك است

كه توانگرزتهيدست بريد

به نويدوبه نواطفل خوشست

من چه دارم زنواوزنويد

كس به رويم درشادي نگشود

آن كه دربست،نهان كردكليد

خرم آن طفل كه بودش مادر

روشن آن ديده كه رويش مي ديد

مادرم گوهرمن بودزدهر

زاغ گيتي،گهرم رادزديد

به سرخاك پدر،دختركي

صورت وسينه به ناخن مي خست

كه نه پيوند ونه مادردارم

كاش روحم به پدرمي پيوست

گريه ام بهرپدرنيست كه او

مردوازرنج تهي دستي رست

زان كنم گريه اندريم بخت

دام برهرطرف انداخت گسست

شصت سال آفت اين دريا ديد

هيچ ماهيش نيفتادبه شست

پدرم مردزبي دارويي

واندراين كوي،سه داروگرهست

دل مسكينم ازاين غم بگداخت

كه طبيبيش به بالين ننشست

سوي همسايه پي نان رفتم

تامراديد،درخانه ببست

همه ديدندكه افتاده زپاي

ليك روزي نگرفتندش دست

بادي وزيدولانه خردي خراب كرد

بشكست بامكي وفروريخت برسري

لرزيدپيكري وتبه گشت فرصتي

افتادمرغكي وزخون سرخ شدپري

ازظلم رهزني،زرهي ماندرهروي

از دستبرد حادثه اي،بسته شددري

ازهمگسست رشته عهد ومودتي

نابودگشت نام ونشاني زدفتري

فريادشوق ديگرازآن لانه برنخاست

وآن خاروخس فكنده شدآخردرآذري

ناچيزگشت آرزوي چندساله اي

دوراوفتادكودك خردي زمادري

يكي پرسيد ازسقراط كزمردن چه خواندستي

بگفت اي بي خبر،مرگ از چه نامي زندگاني را

اگرزين خاكدان پست روزي بربري بيني

كه گردون هاوگيتي هاست ملك آن جهاني را

چراغ روشن جان رامكن در حصن تن پنهان

مپيچ اندرميان خرقه اين ياقوت كاني را

مخسب آسوده اي برنا،كه اندرنوبت پيري

به حسرت يادخواهي كردايام جواني را

متاع راستي پيش آر و كالاي نكوكاري

من از هركاربهترديدم اين بازارگاني را

حقيقت را نخواهي ديد جزباديده معني

نخواهي يافت اندردفترديواين معاني را

اگرصدقرن شاگردي كنب درمكتب گيتي

نياموزي از اين بيمهردرس مهرباني را

هزاران دانه افشانديم ويك گل زان ميان نشكفت

به شورشيان تبه كرديم ورنج باغباني را

توگه سرگشته جهلي وگه گمگشته غفلت

سروسامان كه خواهد داد اين بي خانماني را

زتيغ حرص ،جان،هرلحظه صدبارمي ميرد

توعلت گشته اي اين مرگ هاي ناگهاني را

ببايد كاشتن درباغ جان ارهرگلي،پروين

برين گلزار راهي نيست بادمهرگاني را

انجام كاردرفكند ما را     

سنگيم ما وچرخ چو قلماسنگ

خوشا آنان كه الله يارشان بي

كه حمد وقل هوالله كارشان بي

خوشا آنان كه دايم در نمازند

بهشت جاودان بازارشان بي

به صحرا بنگرم صحرا تو وينم

به دريا بنگرم دريا تو وينم

به هرجا بنگرم كوه و در و دشت

نشان از قامت رعنا تووينم

اي زدردت خستگان را بوي درمان آمده

ياد تو مر عاشقان را راحت جان آمده

صد هزاران عاشق سرگشته بينم بر اميد

در بيابان غمت الله گويان آمده

سينه ها بينم زسوز هجر تو بريان شده

ديده ها بينم زدرد عشق گريان آمده

اگر فطرت آدمى كه همچون كتابى است و استعدادهاى ذاتى هر كسى در آن نوشته شده است را يك بار بخوانى به تمام ابعاد وجو دى انسان اعم از علم و معرفت، جهل و نادانى، كمال و نقصان او آگاه خواهى شد.

گل همي رويد از شمام عشق

خاك همي جويد از خمار عشق

شمع مي سوزد ازشرار عشق

ماه محبوبان همي تابد از مهرار عشق

عشق نور حق مي تابد دل دلدادگان

عشق چراغ راه فرزانگان

عشق غمخوار دل مسكينان

عشق همراه دل سالاريان

ما همه در راه عشق جوييم علي

ما همه گوييم از علي و از نبي

ما همه خواهيم در راه حسين در ركاب شير حق پوييم علي

«فائق»«زهراحق بين»