عشق و ايمان تو بر پيكر جانها ست علي
دل ومقصد مي نهـد بـرسـر و درمــان علي
توبه راه حق چو خورشيد فـروزنــده علي
در به در در پي تو جان روان است علي
من ز ديدار تو مي سوزم و مي گويم علي
حق به درگاه تو در ناز و گداز است علي
"فايق “از منـزلگه لطف تو چه گويد علي
مهر تو در دل فايق طيران است علي
«فائق»«زهراحق بين»
فراسوي جاده رفتن در پيشاپيش لحظه ها براي رسيدن به مقصود و رهگذران دلسپرده به الوهيت و ربويت و آنگاه كه انديشه و مفاهيم صورت عيني پيداكنند.تنها دنيا آمدن، تنها رسيدن، تنها زيستن، آنگاه كه در جماعت قرارداده مي شود در خلوت انس با خدا مي نگرد چه چسان بايد در اين رهگذر از تلاطم افكار ومعماهاي برآمده از قدرت بي كران خدا ،شماتت ،صواب وعقاب انسانها ودست لرزان بيمار با دست لرزان يك انسان سالم تلفيق پيدا كند، قدرت داشتن نعمت و خواست رسيدن به مقصد نه از درون ونه از چهره نقادانه بلكه فرقي ندارد بين اين دو فقط قدرت و اراده خداوند يا اين بي ارادگي و ناتواني انسان در پرتو اين رعشه هاي عميق كه در پيكر فرو رفته و ديد و نگاه انسان را به ورطه نيستي مي كشاند .آدمي را نه ياراي توانستن ميدهد نه شايد باور و پنداشت صحيح از زندگي.
«فائق»«زهراحق بين»
شرف آسمان بر زمين به همين است كه هميشه سحاب فيضش بر دامن سؤال دشت و كوه بارانست كه فى السماء رزقكم وما توعدون…
احد در ميم احمد گشته ظاهر
در اين دور (اوّل) آمد عين آخر
ز احمد تا احد يك ميم فرق است
جهانى اندر اين يك ميم غرق است
زان چنان بيهشى چو باز آمد
قطره اش بحر پر ز راز آمد
بر زبانش روانه گشت اسرار
مستمع غرق شد در آن انوار
دل در ره عشق ميكند پرواز
ليك اسير جاه و ناي وني چه رسد باز
يكي از پي مال وجلال دنيا
يكي ازپي وصال بـه درگاه خـانه سـرا
يكي از دليري و شجاعت مني ها
يكي از شادي و آرامش و نا كجايـــي ها
در ورطه تاريك زندگي انسانها
ميــرسد رهـــزن دل به آرزوهــــا
نورواميد وروشني از پي چيست
ديدن حق، نور ايمان، علي و اهل بيت الله
فائق«زهراحق بين»