فايلستان

ميدويد آن عامي زير و زبر

تا نماز مرده در يابد مگر

آن يكي ديوانه چون او را بديد

كو در آن تعجيل بيخود ميدويد

گفت چيزي سرد ميگردد براه

هين بدو تا در رسي آنجايگاه

هستي از مردار دنيا ناصبور

ميروي چون مرده ميبيني ز دور

ميخوري مردار دنيا ماه و سال

وين خود از جوعست برمردان حلال

تا كه يك عاقل برآرد يك دمي

جاهلان خوردند در هم عالمي

تا بحكمت لقمهٔ لقمان خورد

در خيانت خائني صد جان خورد

اهل دنيا چون سگ ديوانه اند

در گزندت زانكه بس بيگانه اند

ميخورند از جهل مرداري بناز

ميكنند آنگه كفن از مرده باز

گفت پيغمبر كه حق فرموده است    من نگنجم هيچ در بالا و پست
در زمين و آسمان و عرش نيز    من نگنجم اين يقين دان، اى عزيز
در دل مؤمن بگنجم، اى عجب    گر مرا جويى در آن دل‌ها طلب

چشم حق بين بجز از حق نتوان ديدن. باطل اندر نظر مردمِ باطل بين است. گل توحيد نرويد ز زميني كه درو. خاك شرك و حسد و كبر و ريا و كين است. مسكن دوست ز جان ميطلبيدم گفتا. مسكن دوست اگر هست دل مسكين است.

از عكس نقطه وحدت دل آدمى پيدا مى شود كه در اين صورت وحدت اصل، و دل عكس مى باشد و يا آنكه از عكس دل آدمى نقطه وحدت پيدا مى شود كه در اين صورت دل اصل و نقطه وحدت عكس آن مى باشد.

عدل تو اگر چهره بما بنمودي

ور چشم عنايتت نظر فرمودي

اين جور ، كه رفت بر تنم ، كي رفتي ؟

وين رنج ، كه هست بر دلم ، كي بودي؟

از آتش سوداي توام تابي بود

در جوي دل از صحبت تو آبي بود

آن آب سراب بود و آن آتش برف

بگذشت كنون قصه مگر خوابي بود

با دل گفتم كه اي دل از ناداني

محروم ز خدمت كيي ميداني

دل گفت مرا تخته غلط ميخواني

من لازم خدمتم تو سرگرداني

إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَ الْإِحْسانِ عدل آنست كه عطا بقدر استحقاق بنده دهد، و فضل آنست كه بقدر استحقاق بر افزايد، و بكرم خود فراخ بنوازد.

بيدلى را بى‌سبب آزرده گيرخاكسارى را بخاك اسپرده گير
خستۀ از جور عشقت كشته دان و الهى از عشق رويت مرده گير
گر چنين خواهى كشيدن تيغ غم جانم اندر،تن چو خون افسرده گير

 

بوي بهار شوق تو را رنگ معجزي ست

كارد به رقص و زمزمه مرغ كباب را

خاكستر است شعله ام امروز و خوشدلم

يعني رسانده ام به صبوري شتاب را

ما را ز تيغ مرگ مترسان كه از ازل

بر موج بسته اند كلاه حباب را

اسباب زندگي همه  دام تحير است

غير از فريب هيچ نباشد سراب را