فايلستان

تابوت مرا باز كن اي خواجه زماني

وز صورت ما بين ز رخ دوست نشاني

تا ديدهٔ چون نرگس ما بيني در خاك

از خون دل ما شده چون لاله ستاني

تا دو لب پر گوهر ما بيني در خاك

در گور چو پر خاك يكي غاليه داني

تا قامت چون تير مرا بيني در گل

چفته شده و خشك چو بي‌توز كماني

ما كشتهٔ چشم بد چرخيم وگرنه

اينجا چه كند خفته تر و تازه جواني

ناديده چو شاهان جوان بخت به ناگاه

برساخته از تختهٔ تابوت نشاني

يك نو خط نوشاد ميفتاد به صد قرن

زين چنبر گردنده به صد قرن قراني

آن جامه كه ميل تن ما بود بد و بيش

از مردن او گور بپوشيد چناني

اي دوست چو سودي نكند گوهر ما را

آن به كه نكوشي بخروشي به فغاني

نان پيش فرست از پي آن كامدگان را

آبيست درين در ز پي دادن ناني

خر پشتهٔ ما بيش مياراي كه ما را

هر روز مي‌آراسته بخشند جناني

اينجا همه لطفست كسي را كه نبودست

هرگز به خدا و به رسولانش گماني

زانگونه كه گر هيچ بپرسي ز تو هر خاك

زين شكر عجب نيست كه بي‌كام و زباني

از بس كرم و لطف خداوند برآيد

آوازهٔ المنةالله به جهاني

بي‌خدمت او كس به همه جاي مماناد

چون خامه و چون نيزه يكي بسته مياني

ديديم كه اندر ره او شرك نگنجد

خود را ز همه باز خريديم به جاني

اي پير همان كن تو كه ما روز جواني

حقا كه در اين بيع نكرديم زياني

با خدمت حق باش كه گر باشي ور نه

از مرگ بيابي به همه عمر اماني

كز بهر تو يك روز همين بانگ برآيد

در گوش عزيزانت كه بيچاره فلاني
 

يك نيمه ز عمر شد به هر تيماري

تا داد فلك به آخرم دلداري

بر من فلكا تو را چه منت؟ باري

تا عمر به نستدي ندادي ياري

در تيرگي حال من روشن به

مي دوست به هر حال و خرد دشمن به

اكنون كه عنان عمر در دست تو نيست

در دست تو آن ركاب مرد افكن به
 

دي آنكه ز سوي بام بر ما نگريست

يا جان فرشته است يا روح پريست

مرده است هرآنكه بي‌چنين روح نزيست

بي‌او به خبر بودن از بيخبريست
 

از شبنم عشق خاك آدم گل شد

صد فتنه و شور در جهان حاصل شد

صد نشتر عشق بر رگ روح زدند

يك قطره از آن چكيد و نامش دل شد

اي زادهٔ ساقي هله از غم بگذر

اي همدم روح قدس از دم بگذر

گفتي كه ز غم گريختم شاد شدم

شادي روان خود از اين هم بگذر
 

از چشم تو سحر مطلق آموخته‌ام

وز عشق تو شمع روح‌افروخته‌ام

از حالت من چشم بدان دوخته باد

چون چشم برخسار تو در دوخته‌ام
 

فرزانهٔ عشق را تو ديوانه مگو

همخرقهٔ روح را بيگانه مگو

درياي محيط را تو پيمانه مگو

او داند نام خود تو افسانه مگو

اي آنك به دل‌ها ز حسد خار خليدي

اين‌ها همه كردي و در آن گور خزيدي

تلخي دهد امروز تو را در دل و در كام

آن زهرگياهي كه در اين دشت چريدي

آن آهن تو نرم شد امروز ببيني

كه قفل دري يا جهت قفل كليدي

طوق ملكي اين دم اگر گوهر پاكي

رد فلكي اين دم اگر جان پليدي

با جمله روان‌ها به تك روح رواني

سلطان جهادي اگر از نفس جهيدي

با خالق آرام تو آرام گرفتي

وز ديو رميده تو به هنگام رهيدي

امروز تو را بازخرد از غمش آن نور

كو را چو دل و جان به دل و جان بخريدي

آن سيمبر اندر بر سيمين تو آيد

كو را چو نثار زر از اين خاك بچيدي

اي عشق ببخشاي بر اين خاك كه داني

كز خاك همان رست كه در خاك دميدي

خامش كن و منماي به هر كس سر دل ز آنك

در ديده هر ذره چو خورشيد پديدي

اندر شب قبض هيبت و دهشت و با روز بسط انس و رحمت، در حال قبض بنده را همه زاريدن است و خواهش از دل ريش، و در حال بسط همه نازيدن است و رامش در پيش.