فايلستان

عرش خانه بام است و عرش زمين آسمان و عرش عالم جسمانى جسم كل كه قدما آنرا فلك اطلس و فلك الافلاك و معدل النهار و فلك اعلى و محدد الجهات ميناميدند و عرش و كرسى در عبارت معلم فلك اعلى و فلك ثوابت است و جناب علامه شيخ بهاءالدين قدس سره در تشريح الافلاك فرمود : كه فلك اعلى و فلك ثوابت بلسان شرع بعرش و كرسى تعبير ميشود . ولى اين عرشها همه سايه عرش جهان هستى است كه الرحمن على العرش استوى . و نيز عرش در اين عالم آن تخت و كرسى است كه عالم و خطيب و امير و حاكم و امثالهم بر آن آيند تا به اين استعلاى ظاهر كه حاكى و نماينده استعلاى باطن است تنفيذ علم و تثبيت حكم شود كه كرسى مقام بروز اقتدار آن كسى است كه بر وى قرار گرفته است . همچنين عرش الله .

«الناس نيام فاذا ماتوا انتبهوا» دارد. در روز قيامت - حشر - هنگامى كه از خواب غفلت بيدار شوى،همه موجودات و ممكنات عالم كه متفرق بودند، جمع مى بينى و در آن لحظه است كه توحيد آشكار مى گردد و مى دانى كه وجود واحد بوده است كه تو به چشم كثرت مى ديده اى و موجوداتى را كه حقيقت مى پنداشتى، همه وهم و پندار بوده است و غير حق، وجودى نيست.

وقتى كه منادى حق تو را از خانه خاك بخواند براى جزاء كردارت به عرصه رستاخيز براند, آن گاه ببينى خروش از مظلومان برآيد و فرياد از نهاد ظالمان برخيزد, سراپرده عزت در صحراى قدرت زده شود, بساط عظمت گسترده گردد, ترازوى عدل آويخته, صراط راستى كشيده, اقوياء در دست ضعفاء اسير, و فقراء بر امراء امير, مطيع شادان و عاصى گريان, چه نسبها بريده, و چه روى سفيدان روى سياه گرديده.

آدمي موجودي جامع اين هر دو عالم است. چه تن وي نمونه اي از عالم خلق است و روحش از عالم امر. خداوند تعالي فرمود: «ويسالونك عن الروح قل: الروح  امردبي » روان آدمي در آغاز قبل از موجوديت ديگر موجودات در درياي حقيقت به عنايات ازلي شناور بود.و سپس به اصل خويش بازگردد و به سوي سرچشمه ي خويش شناگري كرده به درياي حقيقت باز گردد، در شرايطي كه استعداد پذيرش فيض هاي جلال و جمال را و انوار سرمدي را حاصل كرده باشد.

دردانهٔ درياي حقيقت درد است

درد است كه ميزان عيار مرد است

اي خاك ره يار، عزيزش مي دار

اين طفل يتيم اشك، غم پرورد است

مصدر به مثل هستى مطلق باشد 

عالم همه اسم و فعل مشتق باشد

چون هيچ مثال خالى از مصدر نيست 

پس هر چه در او نظر كنى حق باشد

حقيقت صور مدركه اشياء كه علم نفس اند شأنى از شئون نفس اند و اين نه انقلاب حقيقت است بلكه ارتقا و جهش نفس از نقص به كمال است .

امام صادق عليه السلام فرمود :  القلب حرم الله فلا تسكن فى حرم الله غير الله

دل گر ره عشق او نپويد چه كند

جان دولت وصل او نجويد چه كند

آن لحظه كه بر آينه تابد خورشيد

آيينه انا الشمس نگويد چه كند

درجوانى حمزه عمّ مصطفي
با زره مى شد مدام اندر وغا
اندر آخر حمزه چون در صف شدي
بى زره سرمست در غزو آمدى
سينه باز وتن برهنه بيش پيش
درفكندى در صف شمشير خويش
خلق پرسيدند كاى عمّ رسول
اى هژبر صف شكن شاه فحول
نى كه(لاتلقوا بايديكم الي
تهلكه) خواندى ز پيغام خدا
پس چرا تو خويش را در تهلكه
مى دراندازى چنين در معركه
چون جوان بودى و زفت وسخت زه
تو نمى رفتى سوى صف بى زره
چون شدى پير و ضعيف ومنحني
پرده هاى لاابالى مى زنى
لاابالى وار با تيغ وسنان
مى نمايى دار وگير و امتحان
تيغ حرمت مى ندارد پير را
كى بود تمييز تيغ وتير را
كى روا باشد كه شيرى همچو تو
كشته گردد راست بر دست عدو
زين نسق غم خوارگان بى خبر
پند مى دادند او را از عبر
گفت حمزه چون كه بودم من جوان
مرگ مى ديدم وداع اين جهان
سوى مردن كس به رغبت كى رود
پيش اژدرها برهنه كى شود؟
ليك از نور محمّد (ص) من كنون
نيستم اين شهر فانى را زبون
از برون حس لشكرگاه شاه
پُر همى بينم ز نور حقّ سپاه
آن كه مردن پيش چشمش تهلكه است
امر(لاتلقوا)بگيرد او به دست
وآن كه مردن پيش او شد فتح باب
(سارعوا) آيد مراو را در خطاب
ا لحذر اى مرگ بينان بارعوا
العجل اى حشربينان (سارعوا)
الصّلا اى لطف بينان افرحوا
البلا اى قهر بينان اترحوا
هركه يوسف ديد جان كردش فدا
هركه گرگش ديد برگشت از هدى
مرگ هريك اى پسر همرنگ اوست
آينه صافى يقين همرنگ اوست