فايلستان

نه عرب باشي من هم كه قريشي نسبم

بود جد من احمد نه من آخر عربم

آب مهريه زهرا ز چه من تشنه لبم

قطره آب رسان بر لبم اي بي پروا

خنجرت مي نبرد خنجرم اي شمر دغا

شرم آهن كند از بوسه كه فرالوراء

پس به پيچان و سرم را تو جدا كن ز قفا

عاصيا نظم تو خون كرد دل خيرالنساء 

ز اين فداكاري نمودي هر دو عالم را رهين

تحت فرمان تو باشد آسمان و هم زمين

امر امر تو است روز و اسف اي شاه دين

اخيار توست نار و نور كوثر يا حسين

غم مخور در روز محشر شافع عصيان توئي

شاهد بزم ازل سر دفتر امكان توئي

هم بهشت و دوزخ و هم كفر و هم ايمان توئي

عاصيت را كن نظر اي شاه بي سر ياحسين

شنيده ايد حسين چون ز اسب در غلطيد

نديده ايد كه زينب چسان ز خيمه دويد

شنيده ايد حسين چون بخاك تيره فتاد

نديده ايد كه زينب جامه دريد

شنيده ايد حسين خنجرش به خنجر داد

نديده ايد كه زينب دلش ز غصه تپيد

شنيده ايد كه حسين سر بنوك نيزه نهاد

نديده ايد كه زينب به پاي نيزه دويد

شنيده ايد كه شد پيكر حسين عريان

نديده ايد كه زينب چو ابر ميناليد

شنيده ايد تنش پاره پاره شد از كين

نديده ايد كه زينب چه طعنه ها بشنيد

شنيده ايد حسين تشنه لب شده است شهيد

نديده ايد كه زينب دل از جهان ببريد

شنيده ايد كه آتش زدند خيمه حسين

نديده ايد كه زينب در آن زمان چه كشيد

شنيده ايد كه از ترس كودكان حسين

در آن زمين بلاخيز روي خار دويد

شنيده ايد چه ظلمي باهل بيت رسول

رسيد از ستم كينه ها قوم عنيد

شنيده ايد از آنروز زان ومظالم ها

كنند مردم لعنت يزيد و آل يزيد

علي جان خانه عمر را كردي خراب آخر

ز داغت اي پسر كردي دل ليلا كباب آخر

چه سازم از فراقت بعد از اين اندر شب و روزان

بگيرم با كه انس اي ماه من بر گو جواب آخر

عجب كردي تلافي زحمت شبهاي تارم را

عجب اي نوگلم بگرفته ام از تو گلاب آخر

هلا لا خوش رسيدي نيمه با آن طلعت رخشان

غروبت زود بود اندر محاق اي ماهتاب آخر

زدي يك جلوهٔ از غمزده ات بردي دل عالم

بيفكندي بروي عارضت از چه نقاب آخر 

جهان را از كمان ابروان يكسر نشان كردي

 زدي بر قلب ليلا تير خود را بي حساب آخر

هزاران حيف از قد چو سرو و عارض ما هست

دريغا زود گرديدي شهيد اندر شباب آخر

پسر جان خوابگاهت بود روي فرش ديبائي

كنون بينم كه فرش خواب تو گشته تراب آخر

عزيز من چرا از مادرت قطع نظر كردي

چرا در اين زمين پر فتن رفتي بخواب آخر

ز جا خيز و بزخم رأس تو اي نوگل مادر

گذارم رحمي اين لحظه با چشم پر آب آخر

نخوابيدم سر گهواره ات شب تا سحر جانا

بسي خواندم براي تو علي جان ذكر خواب آخر

اميدم بود چينم بزم شادي از براي تو

ندانستم اجل در قصد تو جانا كمين كرده

ندانستم كه سازد كربلا قلبم كباب آخر

فداي كاكل آلوده در خونت شود ليلا

چرا گرديده لبهايت كبود از جرعه آب آخر

ببين از داغ تو عاصي نموده ديدگان دريا

نظر بنما باحوالش تو در روز حساب آخر

اي بخون غلطان فداي تو سكينه دخترت

بنگرم در خاك و خون اين جسم پاك اطهرت

خاك گرم كربلا گرديده بابا بسترت

ده جوابم را كنون اي بيكس و بي خانمان

اي پدر جان بسكه خوردم سيلي از شمر لعين

عارضم بابا كبود از ضربت سيلي ببين

از غمت نالان و گريانم من زار و غمين

در سر نعشت نظر كن دخترت را خون فشان 

اي پدر جان بعد تو گشتيم ما بي اعتبار

در كف قوم جفا جو جملگي خوار و فگار

اندر اين وادي گرفتاريم ما با حال زار

ما نديده ايم اندر كف دو نان گرفتار اين زمان

اي پدر گردم فداي اين تن صد پاره تو

بين پدرجان دختر بي ياور و بي يار تو

گو چه شد بابا سرت كو صفحه گلزار تو

كاين چنين افتادهٔ بي سر تو شاه جهان

در سر نعش پدر گفتا سكينه بافغان

خيز بنگر حال زارم اي شه در خون طپان