فايلستان

فلك كردي خراب از كيد توعالم پريشان شد

گرفتي تنگ ره را آنچنان بر سبط پيغمبر

كه عرش اعظم از تدبير تو چون بيد لرزان شد

شدي بر كام پورزاده سفياني بي دين

ولي حق ز جورت روز و شب در آه و افغان شد

نمودي تيره بر چشم حسين اين صبح صادق را

بسان طاهر بشكسته پر افتان و خيزان شد

تمام وحشي و طير هر يك بسامانش سري دارند

مگر فرزند زهرا اي فلك بي سر و سامان شد

كشاني كه حسين را در حريم خواص رباني

به قصد قتل شد جمعي روان با تيغ بران شد

براي طوف حج چون شد روان آن آيه رحمت

ز نيرنگ فلك غافل چه آن سلطان خوبان شد

سپس ديد آنكه خونش اندر آن وادي همي ريزد

روان گرديد ز آن وادي ز ديده اشك ريزان شد

عجب از گردش ايام و چرخ واژگون سيرت

چه ظلمي ز اشقيا بر آل پيغمبر نمايان شد

كسي كو بود صاحب خانه گوش اي دوستان داريد

برونش كرد كافر دو سمت دشت و هامونش

ز كينه قوم دون نگذاشتند آن شاه دلخون را

كند اعمال حج اتمام قلب وي هراسان شد

برون شد از مقام قرب تو در هشت ذيحجه

بسوي نينوا با جمله اعوان و ياران شد

لااِلهَ اِلا اللّهُ وَحْدَهُ لا شَريكَ لَهُ لَهُ الْمُلْكُ وَ لَهُ الْحَمْدُ يُحْيي وَ يُميتُ

معبودي جز خدا نيست يگانه اي كه شريك ندارد پادشاهي خاص او است و از آن او است حمد زنده كند و بميراند

وَيُميتُ وَيُحْيي وَهُوَ حَيُّ لا يَموُتُ بِيَدِهِ الْخَيْرُ وَهُوَ عَلي كُلِّشَيْءٍ قديرٌ

و بميراند و زنده كند و او است زنده اي كه نميرد هرچه خير است بدست او است و او بر هر چيز توانا است.

بركه پر آب ارسوزان شود

چشمه خوناب گرسوزان شود

ناله شبگير پرسوزان شود

لاله  پردرد ارسوزان شود

برسرير نيزه گر سوزان شود

شامگه غريبان گر سوزان شود

در دل عشقي بر آرد سوز جان

بر شرار نورفشان از سوز جان

بر ره مهر و صفا برسوز جان

مي دمد شوق بقا از سوز جان

مي رسد نورحق سوزجان

گل شكفته از محبت سوز جان

آرميده بردلستان سوزجان

«فائق»«زهراحق بين»

عالميان مشتي خاك بودند در ظلمت خود بمانده، در تاريكي نهاد متحير شده، در غشاوه خلقيت ناآگاه مانده، همي از آسمان ازليّت باران انوار سرمديت باريدن گرفت خاك عبهر گشت و سنگ گوهر گشت، رنگ آسمان و زمين بقدوم قدم او ديگر گشت.

روز رأفت روز شادي روز مهر

برگريبان كدام مدحي زدي

در پس روزگار زندگي

بركدامين آيه حقي زدي

مهدي مظلوم جان فرسا زدرد

مي خرامد ،مي شكند ،پيچد زدرد

با قدح در دست به روزمنتظر

با جگر سوخته وپاره به روز محتشر

گويد از حق و وصال و نور عين

گويد از مدح علي و اهل دين

با قدح در دست به روز محشر است

با صنم ،با نور حق  هم بستر است

آن مزار سوخته از بانگ جرس

مي زند فرياد از خلق فرس  

فائق«زهراحق بين»

شنيدم گوسفندى را بزرگى

رهانيد از دهان و چنگ گرگى

شبانگه كارد بر حلقش بماليد

روان گوسفند از وى بناليد

كه از چنگال گرگم در ربودى

وليكن عاقبت گرگم تو بودى

بخاري مرتفع گردد ز دريا

به امر حق فرو بارد به صحرا

شعاع آفتاب از چرخ چارم

بر او افتد شود تركيب با هم

كند گرمي دگر ره عزم بالا

در آويزد بدو آن آب دريا

چو با ايشان شود خاك و هوا ضم

برون آيد نبات سبز و خرم

غذاي جانور گردد ز تبديل

خورد انسان و يابد باز تحليل

شود طفل و جوان و كهل و كمپير

بيابد علم و راي و فهم و تدبير

رسد آنگه اجل از حضرت پاك

رود پاكي به پاكي خاك با خاك

هم اجزاي عالم چون نباتند

كه يك قطره ز درياي حياتند

زمان چو بگذرد بر وي شود باز

همه انجام ايشان همچو آغاز

رود هر يك از ايشان سوي مركز

كه نگذارد طبيعت خوي مركز

چو دريايي است وحدت ليك پر خون

كز او خيزد هزاران موج مجنون

نگر تا قطرهٔ باران ز دريا

چگونه يافت چندين شكل و اسما

بخار و ابر و باران و نم و گل

نبات و جانور انسان كامل

همه يك قطره بود آخر در اول

كز او شد اين همه اشيا ممثل

جهان از عقل و نفس و چرخ و اجرام

چو آن يك قطره دان ز آغاز و انجام

اجل چون در رسد در چرخ و انجم

شود هستي همه در نيستي گم

چو موجي بر زند گردد جهان طمس

يقين گردد «كان لم تغن بالامس»

خيال از پيش برخيزد به يك بار

نماند غير حق در دار ديار

تو را قربي شود آن لحظه حاصل

شوي تو بي تويي با دوست واصل

وصال اين جايگه رفع خيال است

چو غير از پيش برخيزد وصال است

مگو ممكن ز حد خويش بگذشت

نه او واجب شد و نه واجب او گشت

هر آن كو در معاني گشت فايق

نگويد كين بود قلب حقايق

به دريايي منافع بيشمار است

اگر خواهي سلامت در كنار است

گوهر خود را مزن بر سنگ هر ناقابلي

صبركن گوهرشناس قابلي پيداشود

آسيابي رزق ما در گردش است اي مدعي

لقمه ناني بصد خون جگر پيدا شود

بنازم من اين چرخ پيروز را

پريروز و ديروز امروز را

بيك گردش چرخ نيلوفري

نه نادر بجا ماند و نه نادري