فايلستان

درد داشتن و دردمندانه به سوى خدا رفتن و از او دوا طلبيدن و ادب حضور او را نگاه داشتن، مهم‌ترين عامل در جلب رحمت و در نهايت، اجابتِ خواسته‌هاست. مشكل آنجاست كه دردى نباشد. آنجا كه زبان و دل، از يكديگر بيگانه‌اند، آدمى آنچه را مى‌طلبد، تنها سهم زبان اوست. در مقام نيازخواهى از خداوند، درد داشتن و اين درد را احساس كردن و خدا را دردمندانه خواندن و از او درمان طلبيدن، همان و اجابت و شفاى درد نيز همان.

جانى كه از عنايت حق بهره يافت به ديگر چيز نمى نگرد چراكه هر چيز را جز او فناپذير مى بيند. چنانكه ابراهيم (ع) لا أحب الآفلين‌ گفت او نيز از هرچه جز خداست بيزارى مى جويد.

دست او را حق چو دست خويش خواند

تا يد الله فوق ايديهم براند

سهيل امشب ميا بيرون الي صبح مادر اصغر

سر گهواره اصغر زند بر سينه و بر سر

براي آن سهيل خود شرر زد مستي داور

زند بوسه گلوي وي الي تا صبح گريان است

سهيل امشب ميا بيرون كه كلثوم بغم فرسا

براي حضرت عباس نموده ديدگان دريا

زند بوسه دو بازويش فكنده يك جهان غوغا

ز ماه عارضش تا صبح پريشان حال و نالانست

سهيل امشب ميا بيرون كه زينب با دل خسته

براي خسرو خوبان دل از اين دهر بر بسته

مصيبت روز عاشورا

چون حسين ابن علي كشته شد از تيغ و سنان

مانده در روي زمين پيكر پاكش عريان

از غمش جن و ملك داشت بدل آه وفغان

اهل بيتش همه از جور عدو ناله كنان

خضم در هلهله و قتل حسين خرم شاد

آل طاها همه در غصه و آه و فرياد

بزدند آتش كين بر خيمه خسرودين

بامر سعد ستم گستر دور از آئين

شعله آتش بر گنبد دوار رسيد

كمر پير فلك از غم اين درد خميد

دست يغما بگشودند همه لشكريان

رفت غارت همه اسباب شه تشنه لبان

آنچه در قسمت هر كس بيافتاد ببرد

حرمت آل علي را بجوي كس نشمرد

سهيل امشب ميا بيرون شب قتل جوانان است

حسين تا صبحگه از اين غم پريشانحال و گريانست

سهيل امشب ميا بيرون بود ليلا پريشان دل

ز داغ نوجوانان اكبر بود كارش بسي مشكل

كند درد دلش امشب ز ديدار علي حاصل

الي تا صبح از اين غم ز مژگان اشكريزان است

سهيل امشب ميا بيرون كه نجمه مادر قاسم

ز هجر نوجوانان خود نموده عالمي بر هم

كند بو سنبل مويش فكنده يكجهان در غم

ز آه آتشين او فلك از غصه گريان است

دو زانو در بغل گريان بود با قلب بشكسته

غريبي حسين بيند ز ديده عنبر افشانست

سهيل امشب ميا بيرون حسين حالي ديگر دارد

براي وقعه فردا عجب شور و شرر دارد

ز داغ نوجوانانش بدل صد نيشتر دارد

براي قتل يارانش غمين دل شاه خوبان است

سهيل امشب ميا بيرون كه امشب زاده زهرا

الي صبح رازها دارد حضور خالق يكتا

ز نظمت  عاصيا خون شد دل صديقه كبري

تمنايت دم آخر از آن شاه شهيدان است

يا رسول الله امان از امت بيدادگر

هيچ ميداني چه كردند با من از بعدت پدر

يا رسو ل الله نمودند غصب حقم اين گروه

روز شب دارم ز ظلم اين جماعت چشم تر

عارضم بيكي پدر از سيلي اعدادبين

هست زهرا يت پريشان از غمت شام و سحر

تا تو بودي عزتم بود است اي باب گرام

تا تو رفتي شد انيسم ديدگان بر مطر

يا رسول الله بعد از تو گروه بي حيا

ظلمها كردند چندان با من بي بال وپر

بر زدند آتش بباب خانه ام قوم عدو

بود جايت خال آندم تا ببيني دخترت

نيم جاني داشت در تن اي امين دادگر

گشته ام دلگير از اين دوره ناپايدار

زندگي ديگر نمي خواهم من خونين جگر

بس كه كردم از فراقت گريه من روز شبان

بس كه مژگان ز هجرت ريخته خون از بصر

قوت من اشك روان گرديد هر شام و سحر

تنگ دل از من شدند اهل مدينه سر بسر

من هم اي بابا شدم بي زار از اين مردمان

خواهم از حق تا بگيرد جان زارم اي پدر

دهر دون با من ره و رسم عداوت را گشود

خيره گرديده است بر من روزگار بد يسر

فلك كردي خراب از كيد توعالم پريشان شد

گرفتي تنگ ره را آنچنان بر سبط پيغمبر

كه عرش اعظم از تدبير تو چون بيد لرزان شد

شدي بر كام بورزاده سفياني بي دين

ولي حق ز  جورت روز و شب در آه و افغان شد

نمودي تيره بر چشم حسين اين صبح صادق را

بسان طاهر بشكسته پر افتان و خيزان شد

تمام وحشي و طير هر يك بسامانش سري دارند

مگر فرزند زهرا اي فلك بي سر و سامان شد

كشاني كه حسين را در حريم خواص رباني

به قصد قتل شد جمعي روان با تيغ بران شد

براي طوف حج چون شد روان آن آيه رحمت

ز نيرنگ فلك غافل چه آن سلطان خوبان شد

سپس ديد آنكه خونش اندر آن وادي همي ريزد

روان گرديد ز آن وادي ز ديده اشك ريزان شد

عجب از گردش ايام و چرخ واژگون سيرت

چه ظلمي ز اشقيا بر آل پيغمبر نمايان شد

كسي كو بود صاحب خانه گوش اي دوستان داريد

برونش كرد كافر دو سمت دشت و هامونش

ز كينه قوم دون نگذاشتند آن شاه دلخون را

كند اعمال حج اتمام قلب وي هراسان شد

برون شد از مقام قرب تو در هشت ذيحجه

بسوي نينوا با جمله اعوان و ياران شد

بسته بودم بهواي گل روي تو دلم

ليك صياد اجل حركت متعجل كرد

بين علي را ز غمت ناله نمايد چه هزار

دارد افسوس كه اين سرو قدت در گل كرد

روز شب ميزنم از درد فراقت فرياد

چه كنم نقش تو در خانه دل منزل كرد

روزگاري بتو دل بستگيم زهرا بود

كي شود حب تو يكباره برون از دل كرد

كي كمانم تو روي زير گل اي ماه عذار

عجب از كيد فلك نقش عمل زايل كرد