فايلستان

مدح و ثنا را پير غلام را

سرور راه و چشم وچراغ را

مهدي و علي ونارو ني و تاري

بر تار زني چنگ بر پيكر ناجي

مدح وثنا را پير غلام را

فائق به نظر  شوق وشعف در سر و بازند

فائق تونگر بر جگر و سوزو گدازند

مدح وثنا را پير غلام را

توفيق تو بر نور و صحف بر سرو جانم

شافي و نكو صحت جان بر سرو جانم  

 مدح وثنا را پير غلام را

فائق چو پي افكند چه سر گشت بر اين جاي

فائق چو بديد نورو نظر دشت بر اين پاي

مدح وثنا را پير غلام را

«فائق»«زهراحق بين»
 

پايمردي رهگذارم

چون خروشان سرو ساران

در پي خون فشانم

شوخ چشمي در پي آن

زخم چونان خون ريزان

بر فروغ پاي كوبان

مي شكافد در نيستان

همچو رعدي غرش آن

همچو گويي دادورزان

همچو سويي سوز و آتش

آتش جان آتش خون

رهگذارم مي گدازم

همچو شمعي در مزاري

همچو نوحي در غروبي

شاخ وبرگي ريزش آن

كودكي چون ماه و نوري

نور حق و نور ساعي

چون ني وناي تارو كوپال

زار وگريان خون فشاني

دارو سرما سوزو گرما

مشك و آهي خشك و تاري

غرش رعد غرش لعل

گرزو ميل و تخت و نيل و رود و دريا

سخت و تازي غرش ابر نارو آتش غرش دهر

روزگاري راز و رمزي

بر خروشد مي شكوفد شاخ و سريا

بررخ چين بر ره سين

قيل وقال و قول وقايل

زرو زور و شورو ظاهر

«فائق»«زهراحق بين»

سوگ و سوزو مي نايد زدست آتش وش

درسحرگاهان مي نالد زاشك آتش وش

مرگ را دم ميگساران سرشت آتش وش

مي گدازد خرمن جان بردرفش آتش وش

ناي و نور و سركش و مشك برين آتش وش

سربدار و سرگريبان منير و منتظرآتش وش

دربلاغ رود جاري پرخروش آتش وش

ساربان راه مي تازد برين آتش وش

كوه و دريا سارو برنا درحريم كبريا آتش وش

جنگ و جوشن چون زره برپيكرناخدا تش وش

پر غرورو پر ملل پرتلاطم همچو موج آتش وش

قله هاي پر ستبر لاله گون تپه هاي پر زخون آتش وش

راهوارو راهرو راهنماي راهدارآتش وش

نايره بردشت و كوهپاي و ختن آتش وش

ذوالفقار و ذوالجلال و ذوالفنون آتـش وش

نورحق و نورايمان نورعين آتش وش

«فائق»«زهراحق بين»

بركه پر آب ارسوزان شود

چشمه خوناب گرسوزان شود

ناله شبگير پرسوزان شود

لاله  پردرد ارسوزان شود

برسرير نيزه گر سوزان شود

شامگه غريبان گر سوزان شود

در دل عشقي بر آرد سوز جان

بر شرار نورفشان از سوز جان

بر ره مهر و صفا برسوز جان

مي دمد شوق بقا از سوز جان

مي رسد نورحق سوزجان

گل شكفته از محبت سوز جان

آرميده بردلستان سوزجان

«فائق»«زهراحق بين»

از امام باقر يا امام صادق عليهما السلام روايت شده است كه فرمودند: ذكر حق بين هفت عضو از اعضاي انسان تقسيم شده است؛ زبان، روح و جان، عقل، معرفت، سر و قلب و هر يك از آن ها نياز به استقامت دارند. استقامت زبان به راستي در گفتار است. استقامت روح به درستي ذهن و حضور آن است و استقامت جان به درستي در توبه كردن است. استقامت قلب به درستي در عذرخواهي و استقامت عقل به درستي در پند گرفتن است. استقامت شناخت به درستي در سرافرازي و استقامت سر متوجه بودن به عالم اسرار است. پس ذكر زبان حمد و ثناست و ذكر جان كوشش و تلاش است. ذكر روح ترس و اميد و ذكر قلب راستي و صميميت و ذكر عقل تعظيم و حيا و ذكر معرفت تسليم و رضا و ذكر سر مقام شهود حق و لقاءا... است. حضرت لقمان به فرزندش چنين گفت: پسرم!با دقت نظر به مجالس وارد شو. هر گاه گروهي را در حال ذكر خدا گفتن ديدي، نزد آن ها بنشين. زيرا اگر تو عالم باشي، به علمت افزوده مي شود و اگر جاهل باشي عالمت مي كنند و اميد اين هست كه خداوند سايه رحمتش را بر آنان بيفكند و تو را نيز شامل شود و هر گاه گروهي را ديدي كه ذكر خدا نمي گويند، با آن ها همنشين مشو، زيرا اگر عالم باشي علمت به تو نفعي نمي رساند و اگر جاهل باشي بر جهلت افزوده مي شود و شايد خداوند عقوبتش را بر آنان بيفكند و تو را نيز شامل شود. (مشكات الانوار في غررالاخبار، فصل الخامس عشر في الذكر)

بغير ديدهٔ خونبار، هيچ دريائي

نديده ايم كه باشد هميشه طوفان وار

چو نام دوست مكرر نمي شود هرگز

هزار بار اگر نام يا علي كنم تكرار

«اموات» و «حيات»، بلكه فعليات را، چه كمالات اولى و چه ثوانى، از صقع حق ببين، نه مفصول و فقرائى بسته به او، نه اغنيا. و به تحقيق بگو: او هست. و مبين بلند و پست، بلكه استيفاء حساب موادّ و هيولاى مجسّمه را بكن، و ببين كه فعليّت امتداد و فعليّت قوّه هم، ظلّ نور حق است.

اي شمــع سوخته دل كه ميرسي به گلشن

فـــروغ جــاودانه اي بـــراي هــر جان افـــكن

تــــو پـــرتـــو يگـــانـــه  بـــــراي هـــر دلاور

تــــونـــور قـلـب بيــمار،تـــو نــورحق وايثار

تـــو حــامــي مـــريــضان ،تــو ناجي دليران

فــائــق چـــگونه گــويــد درد دل حقــايق

از ديــده شفــايــت از نور عشق و حرمان

فائق«زهراحق بين»
 

«... وَاعْلَمْ، اَنَّ مالِكَ المَوْتِ هُوَ مالِكُ الحَياةِ، وَ اَنَّ الخالِقَ هُوَ المُمِيتُ، وَ اَنَّ المُفْنـِىَ هُوَ المُعيدُ....»; بدان كه در اختيار دارنده مرگ همان است كه زنـدگى رادر دسـت دارد و پديـد آورنده موجودات است. همو مى ميراند و نابود كننده هموست كه دوباره زنـده مى كند.

گرمن رفتم زدنياي شما ديوانه اي كمتر

دركاشانه ويران گشت حسرت خانه اي كمتر

توشمع محفل افروزي من پروانه اي مسكين

تودوش باش گرمن سوختم پروانه اي كمتر

زيان سود عالم چيست از بود نبودما

زدريا قطره اي افزون زخرمن دانه اي كمتر