سهيل امشب ميا بيرون الي صبح مادر اصغر
سر گهواره اصغر زند بر سينه و بر سر
براي آن سهيل خود شرر زد مستي داور
زند بوسه گلوي وي الي تا صبح گريان است
سهيل امشب ميا بيرون كه كلثوم بغم فرسا
براي حضرت عباس نموده ديدگان دريا
زند بوسه دو بازويش فكنده يك جهان غوغا
ز ماه عارضش تا صبح پريشان حال و نالانست
سهيل امشب ميا بيرون كه زينب با دل خسته
براي خسرو خوبان دل از اين دهر بر بسته
ز جاي خيز و نظر كن بچشمهاي ترم
شكست مرگ تو اي نوجوان ز غم كمرم
شكفته زخم تنت همچو غنچه در گلزار
گل هميشه بهارم سري ز خاك بر آر
ز تيشه كه بيفتاده سرو قامت تو
ز ضربتي كه دو شق گشته فرق انور تو
گشاي چشم و ببين ديده هاي گريانم
ز فرقت تو برون رفت روح از جانم
كدام ظالم بي دين ز تيشه بيداد
فكند قامت سروت چو شاخه شمشاد
ستاره سحر من غروب كردي زود
هنوز رفت غروب تو اي ستاره نبود
«اموات» و «حيات»، بلكه فعليات را، چه كمالات اولى و چه ثوانى، از صقع حق ببين، نه مفصول و فقرائى بسته به او، نه اغنيا. و به تحقيق بگو: او هست. و مبين بلند و پست، بلكه استيفاء حساب موادّ و هيولاى مجسّمه را بكن، و ببين كه فعليّت امتداد و فعليّت قوّه هم، ظلّ نور حق است.
(وَ تَرَي‌الْجِبَالَ تَحْسَبُهَا جَامِدَةً وَ هِيَ تَمُرُّ مَرَّ السَّحَابِ صُنْعَ‌اللَّهِ الَّذِي أَتْقَنَ كُلَّ شَيء إِنَّهُ خَبِيرٌ بِمَا تَفْعَلُونَ) (نمل: ۸۸)؛ و كوه‌ها را مي بيني و مي پنداري كه آنها بي حركتند و حال آنكه آنها ابرآسا در حركتند اين صنع خدايي است كه هر چيزي را در كمال استواري پديد آورده است. در حقيقت او به آنچه انجام مي دهيد آگاه است.
بهارى كه هرگز باد خزان را بر اوراق زرّين گلشن او دست تطاول ممكن نباشد و دور زمان عظمت و اهميّت دُرج معانى بلند آن را در غبار تيره تن دنيا دوستان محصور نگرداند.
سايه و آفتاب بر من و تو
خط موهوم مي نمايد دو
خط موهوم اگر براندازي
خانه از غير حق بپردازي
اثر اين و آن مجوي آنجا
نام چبود نشان مجوي آنجا
سير بحر غلبات حق است كه در وقت وجد عنان مركب بنده بى‌واسطه در منازل حقيقت بمشاهدۀ قدس گشت،تا چنانكه در دريا سير يك ماهه بيك روز كند،جوانمرد در اين جذبۀ الهى مسافت همۀ عمر باز برد،كه گفته‌اند «جذبة من الحق توازى عمل الثقلين».
سيمرغ پرنده اى است افسانه اى كه جايگاه آن كوه قاف است و در اصطلاح عرفا رمز خداوند و ذات واحد مطلق اوست.كوه قاف جايگاه و مقرّ سيمرغ است و آن عبارتست از حقيقت انسانى كه مظهر تامّ آن حقيقت است و هر كه به كوه قاف برسد به سيمرغ رسيده است يعنى هر كس به حقيقت انسانى دست يافت به موجب «من عرف نفسه فقد عرف ربه»به حقّ واصل مى شود و شناخت حق براى كسى ميسّر مى گردد كه: «من رآنى فقد رأى الحق»
قلب را قرار و توقف نيست , على الدوام متقلب است كه فارسى آن دگرگونى است و تكرار در تجلى نيست لذا هيچ اسمى از اسماء الله مكرر نمى شود , مثلا اسم شريف نور در هر آنى ظهورى خاص دارد ([ كل يوم هو فى شأن]) كه كله هو شأن است و يوم هنگام ظهور است و هر دم ظهورات و تجليات غير متناهى است , صاحب قلب در قبول تجليات حق احق است نه صاحب عقل كه اين عقال است و آن در تقلب و تنوع است , ذاكر را در هر حال حالى خاص است و در آن حال اسمى را كه ذاكر است به معنايى است كه همان اسم در حال بعد به معنى ديگر است , مثلا الله را كه مريض و جايع وضال ندا مى كنند آن يا شافى دومى يا رازق و اين يا هادى گويد .
عالم ارواح و عالم غيب و عالم معنى را گويند و بالجمله ملكوت عالم غيب و جبروت عالم انوار و لاهوت ذات حق و عالم ملك عالم اجسام و اعراض است كه عالم شهادت هم گويند.