فايلستان

هميشه داغ دل دردمند من تازه است

كه شب خموش نگردد چراغ بيماران
 

خاركش پيري با دلق درشت

پشته خار همي برد به پشت

لنگ لگان قدمي برمي داشت

هر قدم دانه شكري مي كاشت

كاي فرازنده اين چرخ بلند

وي نوازنده دلهاي نژند

كنم از جيب نظر تا دامن

چه عزيزي كه نكردي با من

در دولت به رخم بگشادي

تاج عزت به سرم بنهادي

حد من نيست ثنايت گفتن

گوهر شكر عطايت سفتن

نوجواني به جواني مغرور

رخش پندار همي راند ز دور

آمد آن شكرگزاريش به گوش

گفت كاي پير خرف گشته خموش

خار بر پشت زني زينسان گام

دولتت چيست عزيزيت كدام

عمر در خاركشي باخته اي

عزت از خواري نشناخته اي

پير گفتا كه چه عزت زين به

كه نيم بر در تو بالين نه

كاي فلان چاشت بده يا شامم

نان و آبي كه خورم و آشامم

شكر گويم كه مرا خوار نساخت

به خسي چون تو گرفتار نساخت

به ره حرص شتابنده نكرد

به در شاه و گدا بنده نكرد

داد با اين همه افتادگيم

عز آزادي و آزادگيم

يارت نكند به مهر تمكين اي دل

او نيست حريف، مهره بر چين اي دل

از يار سخن مگوي چندين اي دل

خيز از سر او خموش بنشين اي دل
 

كشتي عمر ما كنار افتاد

رخت در آب رفت و كار افتاد

موي همرنگ كفك دريا شد

وز دهان در شاهوار افتاد

روز عمري كه بيخ بر باد است

با سر شاخ روزگار افتاد

سر به ره در نهاد سيل اجل

شورشي سخت در حصار افتاد

مستييي بود عهد برنايي

اين زمان كار با خمار افتاد

چون به مقصد رسم كه بر سر راه

خر نگونسار گشت و بار افتاد

گل چگويم ز گلستان جهان

كه به يك گل هزار خار افتاد

هر كه در گلستان دنيا خفت

پاي او در دهان مار افتاد

هر كه يك دم شمرد در شادي

در غم و رنج بي شمار افتاد

بي قراري چرا كني چندين

چه كني چون چنين قرار افتاد

چه توان كرد اگر ز سكهٔ عمر

نقد عمر تو كم عيار افتاد

تو مزن دم خموش باش خموش

كه نه اين كار اختيار افتاد
 

اين يك دو سه روز نوبت عمر گذشت

چون آب به جويبار و چون باد به دشت

هرگز غم دو روز مرا ياد نگشت

روزي كه نيامده‌ست و روزي كه گذشت

دنيا بستر حركت تكاملي و زمينه‌ساز فعليت يافتن استعداد‌هاي وجودي انساني است. دنيا مزرعه آخرت و منزلي از منازل سالكين است. آدميان، مسافرين هستند كه بايد از اين گذرگاه عبور كنند تا به سعادت حقيقي خويش برسند. از اين رو، انسان، ناگزير بايد در بعد فردي و اجتماعي با رعايت كردن قوانين الهي و حقايق انساني و اخلاقي، سعادت دنيايي و آخرتي خود را تأمين و تضمين كند.

اى ساربان منزل مكن جز در ديار يار من
تا يك زمان زارى كنم بر ربع و اطلال و دمن
ربع از دلم پرخون كنم خاك دمن گلگون كنم
اطلال را جيحون كنم از آب چشم خويشتن

آسمان شو، ابر شو، باران ببار
ناودان، آبش نمى آيد به كار
آب باران باغ صد رنگ آورد
ناودان همسايه در جنگ آورد

در جامعه و سرزمينى كه انسانيت بميرد, همه چيز رنگ مرگ مى گيرد و فاجعه بزرگ انسانى, كه از هر طوفان و زلزله اى ويران گرتر و از هر آتشفشانى گدازنده تر و سوزان تر است, دامن مى گسترد و ديّارى را بر زمين نمى گذارد, همه چيز و همه كس را خاكستر مى كند.
در فصل برگ ريزان ارزشها, و وزيدن دَم به دَمِ باد خزان از هيچ ارزش گستر, هدايت گر و باغبان چيره دستى كارى برنمى آيد و به هيچ روى, در اين برهه هيچ كس نمى تواند زيبايى و سرسبزى را به باغ و بوستان ارمغان آورد و يا به انسانيت انسان, حيات بخشد. جرعه هاى جام او, در اين هنگامه اثر نمى بخشند, بايد در انتظار دى باشد, سرماى استخوان سوز و نابودى همه چيز.هر سرزمينى كه گرفتار فصل برگ ريزان شود و از هر سوى, باد خزان بر آن بوزد و ارزشهاى انسانى را بريزاند, روى سعادت را نخواهد ديد. چه بسا به ظاهر تمدنى در آن پا بگيرد و مردمان از نظر مادى در رفاه به سر برند و زندگى رونقى داشته باشد, اما فقر معنوى و كم رنگ شدن و يا مرگ انسانيت در آن سرزمين, دير يا زود, همه چيز را از هم خواهد گسست و نيرومندى مادى, نظامى و تكنولوژى, رفاه و آسايش, نمى تواند از فروپاشى آن جلو بگيرد. چه بسيار تمدنهاى بزرگ كه بر اثر مرگ انسانيت در آنها, از هم فرو پاشيدند, خاك شدند و از صفحه روزگار برافتادند.انسانيت, بهار زندگى است, به جان زندگى شادابى مى ريزد و آن به آن, با جويباران و رودهاى هميشه جارى و چشمه هاى هميشه جوشان اش, سينه آن را مى شكافد و از حيات لبالب اش مى سازد.اين هنگامه بسيار ديدنى و شگفت انگيز و روح نواز, بايد هميشه برپا باشد, تا فصل خزان بر آن نتازد.اين خواست خداست كه اين هنگامه هميشه برپا باشد و ابر بهاران, آنى از بارش باز نايستد و جامعه انسانى را سرشار از شادابى سازد.از اين روى, در جاى جاى زمين, در برهه ها و دورانهاى ويژه, در هر كجا و هر دوره اى كه انسانيت رنگ مى باخت و يا خورشيد آن رو به افول مى گذاشت و مردم به هر سوى مى نگريستند, مرگ انسانيت را مى ديدند و يا ضعف آن را, خداوند, نسيمى روح انگيز و حيات بخش به جانها مى وزاند و خورشيدى از مشرق جانها بر مى دَماند, با كتاب و برنامه اى دگرگون آفرين.انسانيت, در پرتو وحى, جان مى گيرد و معنى مى يابد و مى پايد و مى ماند. پيامبران در دوران رسالت خود, هم به انسانيت انسان نمود دادند و هم به تلاش گسترده دست زدند كه جامعه انسانى را از آن لبالب سازند و مردمان را از زندگى در سايه سار انسانيت بهره مند گردانند. چيزى كه تا پيش از برانگيخته شدن پيامبرى از سوى خدا در سرزمين شان, از آن بى بهره بودند و در خوف و وحشت به سر مى بردند و از يكديگر بيم داشتند و هيچ كسى به خيزش انسانى و تبلور انسانيت در زندگى خود و جامعه اميد نمى برد و انسان, بى تكيه گاه انسانى و در غربت غربت زندگى را سپرى مى كرد.

 

للحروف صور فى عوالمها , حروف را در هر عالم صورتى است قرآن را در هر عالم صورتى است و قرائت را نيز صورتى , و هر مرتبه از وجود حكمى دارد.