فايلستان

هر كه امروز در ميدان خدمت است بشارتش باد كه فردا در مجمع روح و ريحان است، و نه هر كه ببهشت رضوان، بكرامت روح و ريحان رسيد. بهشت رضوان غايت نزهت متعبدان است، و روح و ريحان قبله جان محبانست بهشت رضوان علّيين و دار الاسلام است، و روح و ريحان در حضرت عنديّة تحفه جان عاشقانست، هر كه حركات را پاس دارد ببهشت رضوان رسد هر كه انفاس را پاس دارد بروح و ريحان رسد. اين روح و ريحان كه تواند شرح آن و چه نهند عبارت از آن، چيزي كه نيايد در زبان شرح آن چون توان، بادي درآيد از عالم غيب كه آن را باد فضل گويند ميغي فراهم آرد كه آن را ميغ برّ گويند، باراني ببارد كه آن را باران لطف گويند سيلي آيد از آن باران كه آن را سيل مهر گويند.

به هر كجا عدم آيد وجود كم گردد

زهي عدم كه چو آمد از او وجود افزود

فلك كبود و زمين همچو كور راه نشين

كسي كه ماه تو بيند رهد ز كور و كبود

هر دوستداري‌ جز خودش‌ را دوست‌ نمى‌دارد و از اين‌ روست‌ كه‌ حق‌ خود را دوستدار مظاهر وصف‌ كرده‌ است‌. مظاهر هم‌ در عين‌ خود، عدمند و محبت‌ به‌ آنچه‌ ظاهر شده‌ و خود حق‌ ظاهر در آن‌ است‌، تعلق‌ مى‌گيرد و اين‌ نسبت‌ ميان‌ ظاهر و مظاهر، همان‌ دوست‌ داشتن‌ است‌. اما چنانكه‌ ديديم‌، متعلق‌ عشق‌، عدم‌ است‌ و در اينجا متعلق‌ آن‌ نسبت‌ و پيوند، دوام‌ است‌، دوام‌ هم‌ واقع‌ نيست‌، زيرا پايان‌ ندارد و آنچه‌ پايان‌ ندارد، متصف‌ به‌ وقوع‌ نمى‌شود.

تجلى‌ از تجليات‌ تنزيه‌ به‌ حقيقت‌ كليه‌، حقيقتى‌ پديد آمد به‌ نام‌ «هباء» كه‌ به‌ منزلة طرحى‌ است‌ كه‌ بنّا از گچ‌ مى‌ريزد تا هر شكلى‌ از شكلها و صورتها را كه‌ بخواهد، در آن‌ برپا كند.

آنچه بر دلها از انوار عيوب‌، آشكار مى‌شود.

شهور وسطى يك روش و نظام رياضى است كه در جداول زيجات تنظيم مى شود , سپس محاسب مستخرج از اين نظم خاص ازياج , هلال واقعى خارجى را با در نظر گرفتن تعديلات و كسور و كبيسه و سائر احوال مقرره در نزد عالم بدانها , استخراج مى كند , يعنى ماه نجومى مقدمه براى دانستن ماه واقعى خارجى است .غربيها زيج را( لا تابل) گويند , و به عربى( جدول) خوانند.

تميز ميان فلك رياضى و فلك مجسم چون تميز ميان ايام ماه نجومى يعنى ماه اصطلاحى وسطى معمول در جداول ازياج , و عدد ايام ماه حقيقى خارجى از هلال تا هلال است كه عدد ماه وسطى در جداول زيجات هميشه ثابت است , اما عدد ماه هلالى گاهى سلخ دارد يعنى سى روز است كه ماه كامل است , و گاهى سلخ ندارد يعنى بيست و نه روز است كه ماه ناقص است . و ممكن است كه ماه هلالى واقعى تا چهار ماه متوالى سى روز آيد و تا سه ماه متوالى بيست و نه روز .

افلاك مجسم بطور كلى نه فلك اند , و بعد از تجزيه بيست و چهار فلك مى شوند . فلك نهم را فلك حركت اولى دانسته اند , و فلك هشتم را فلك حركت ثانيه ثوابت , و هفت فلك كلى ديگر را براى حركات گوناگون هفت كوكب سيار . هر يك از اين هفت فلك كلى بدين گونه تجزيه مى شود : زحل و مشترى و مريخ و زهره هر يك را سه فلك است , و شمس را دو فلك است , و هر يك از عطارد و قمر را چهار فلك , كه مجموع بيست و چهار فلك است , ده فلك موافق مركزند - يعنى مركز آنها با مركز زمين يكى است - , و هشت فلك خارج مركز كه مركز آنها خارج از مركز زمين است , و اوج و حضيض كوكب , از اين فلك خارج مركز است . و شش فلك تدويرند .

در وجود انسان سه عامل اصلى «جسم مادى- قالب فلكى- روح» موجود است. جسم مادى از اجتماع سلولها تشكيل شده و همواره در نمو و تجديد حيات است، ليكن جسم فلكى كه غير مادى (اترى)، سيال و رقيق است ظرف روح و روان مى باشد. روح تغيير و تبديل ندارد. اتصال روح به بدن به وسيله‌ى جسم فلكى است كه پس ازمرگ هم آن را نگاه مى‌دارد. بعد از مرگ و آزاد شدن روح از تن چون فاقد وزن است در فضا به سير و حركت در مى‌آيد، گمان مكن من مرده‌ام. من داراى جسمى سيال و سبك هستم و توصيف وضع و حال من براى عالم خاكى مشكل است. زمان و مكان ديگر براى من وجود ندارد. در محيط اترى هيچ چيز از بين نمى‌رود و گفتار و اعمال انسان چون امواج براى هميشه در فضال مى‌مانند.

انسان داراى روان، روان‌پوش (جسم سيال اثيرى) و جسم مادى مى‌باشد روان و روان‌پوش مى‌توانند به طور موقت از بدن خارج شوند و در عين حال با بدن متصل و در تماس باشند و اين جدا شدن را تثنيه (خلع بعد از لبس) ميگويند ...هنگام تثنيه وقتى روح از بدن فاصله مى‌گيرد، روانپوش يك مجراى ارتباطى سيال، كه برخى آن را ريسمان مغناطيسى (يا نقره‌اى) ميگويند، بين آن دو ايجاد مى‌كند تا حيات نباتى بدن جسمانى كماكان ادامه داشته باشد.به نظر مى‌رسد در بيهوشى و خواب مجراى ارتباطى برقرار بوده و مرگ قطع مى‌شود.